Morgunblaðið - 19.08.2011, Page 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 19. ÁGÚST 2011
✝ Unnur Stefáns-dóttir fæddist í
Vorsabæ í Gaul-
verjabæjarhreppi
18. janúar 1951.
Hún lést á líkn-
ardeild Landspít-
alans í Kópavogi 8.
ágúst 2011.
Foreldrar henn-
ar voru Guðfinna
Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. 3.9.
1912 í Túni í Hraungerð-
ishreppi, d. 8.7. 2000, og Stefán
Jasonarson bóndi, f. 19.9. 1914 í
Vorsabæ í Gaulverjabæj-
arhreppi, d. 19.2. 2004. Systkini
hennar eru: Helgi, bóndi og
vörubílstjóri, f. 26.4. 1945,
Ragnheiður, íþróttakennari, f.
1.7. 1946, Kristín, bóndi og
handmenntakennari, f. 18.9.
1948 og Sveinbjörg, banka-
starfsmaður, f. 17.8. 1956.
Eiginmaður Unnar er Hákon
Sigurgrímsson, fyrrv. fram-
kvæmdastjóri Stéttarsambands
bænda og skrifstofustjóri í land-
búnaðarráðuneytinu, f. 15.8.
1937 í Holti í Stokkseyrar-
hreppi. Foreldrar hans voru
Unnur Jónsdóttir húsmóðir, f.
6.1. 1895, d. 3.4. 1973, og Sig-
urgrímur Jónsson bóndi, f. 5.6.
1896, d. 15.1. 1981. Unnur og
Hákon eiga þrjú börn: 1) Finnur
var frumkvöðull að Heilsu-
stefnu í leikskólum á Íslandi og
síðustu ár ævinnar starfaði hún
sem framkvæmdastjóri Heilsu-
stefnunnar hjá Skólum ehf.
Unnur var mjög virk í félags-
málum og var m.a. meðstjórn-
andi í Árnesingafélaginu í
Reykjavík 1979-85, formaður
Freyju, Félags framsóknar-
kvenna í Kópavogi, 1982-85 og
varaformaður og síðar formað-
ur Landssambands framsókn-
arkvenna 1983-93. Unnur var
varaþingmaður Framsóknar-
flokksins á árunum 1987-99,
gjaldkeri flokksins 1992-2001
og sat í miðstjórn, landsstjórn
og framkvæmdastjórn flokksins
1985-2002. Hún var formaður
Íþróttaráðs Kópavogs 1984-86,
aðalmaður í framkvæmdastjórn
ÍSÍ 1990-98 og sat í fram-
kvæmdastjórn Íþrótta- og Ól-
ympíusambands Íslands 1998-
2002. Unnur keppti í frjálsum
íþróttum allt frá 12 ára aldri
fyrir ungmennafélagið Sam-
hygð og HSK og átti sæti í
landsliðinu í 800 og 400 m
hlaupi 1981-88. Hún keppti á
landsmótum UMFÍ 1968, 1981,
1984, 1987 og 1990 og sigraði
m.a. í 800 og 1500 m hlaupi á
landsmótinu í Keflavík 1984.
Unnur hélt áfram að keppa
langt fram á fimmtugsaldur.
Hún sigraði í 800 m hlaupi og
vann 2. sætið í 400 m hlaupi á
Evrópumóti öldunga í Noregi
1997.
Útför Unnar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 19. ágúst
2011, og hefst athöfnin kl. 13.
hljóðtæknimaður,
f. 21.7. 1975, í sam-
búð með Rósu Birg-
ittu Ísfeld, f. 26.10.
1979, dóttir þeirra
er Ísadóra Ísfeld
Finnsdóttir, f. 17.4.
2009, 2) Grímur
kvikmyndaleik-
stjóri, f. 8.3. 1977, í
sambúð með Höllu
Björk Kristjáns-
dóttur, f. 20.8.
1977, og 3) Harpa Dís nemi og
rithöfundur, f. 8.4. 1993.
Unnur útskrifaðist frá Hús-
mæðraskóla Suðurlands 1970
og sem fóstra frá Fóstruskóla
Íslands 1974. Unnur stundaði
einnig íþróttanám við Idræt-
højskolen í Sønderborg í Dan-
mörku 1971. Unnur kom víða
við á sínum starfsferli. Hún var
aðstoðarkennari við Húsmæðra-
skólann á Laugarvatni 1971-72,
umsjónarfóstra í Kópavogi
1979-82, starfaði við umferðar-
fræðslu barna 1983-85, var dag-
vistarfulltrúi Ríkisspítalanna
1984-88, verkefnisstjóri í heil-
brigðisráðuneytinu 1988-91,
kennari í hagnýtri uppeldis-
fræðslu við Fóstruskóla Íslands
1991-95, leikskólastjóri við
heilsuleikskólann Skólatröð
1995-2000 og við heilsuleikskól-
ann Urðarhól 2000-07. Unnur
Það hefur verið höggvið skarð í
systkinahóp okkar krakkanna í
Vorsabæ, hún Unnur var frá okk-
ur tekin allt of fljótt.
Unnur var þremur árum yngri
en ég og vorum við alla tíð mjög
samrýmdar. Það var mjög gott að
alast upp í Vorsabæjarhverfinu,
mörg börn á hverjum bæ og alltaf
glatt á hjalla. Samkomulag full-
orðna fólksins var líka einstak-
lega gott. Upp í hugann koma
minningar frá sólríkum sumar-
dögum. Þá komu Munda og Anný
stundum gangandi yfir til okkar í
rósóttum sumarkjólum, sem
bærðust í golunni. Í þá daga voru
húsmæðurnar ekki klæddar
gallabuxum við eldhússtörfin.
Eftir kaffisopa og stutt spjall var
gengið út í garð og blómin skoðuð,
við krakkarnir skottuðumst í
kring og hlustuðum á samtal
mæðranna í hverfinu.
Við vorum ekki há í loftinu þeg-
ar við fórum að hjálpa til eins og
títt var í þá daga. Unnur varð
strax dugleg og drífandi við verk-
in og gekk vel undan henni allt
sem hún tók sér fyrir hendur
jafnt innan dyra sem utan. Þegar
Unnur var komin í skóla á ung-
lingsárunum sótti hún í að vinna
við sveitastörfin yfir sumarið.
Heimahagarnir voru henni alltaf
kærir og seinna byggðu hún og
Hákon sér fallegt hús í skógrækt-
argirðingunni í Vorsabæ og hafa
þau notið þess að dvelja þar lang-
tímum.
Unnur hefur alltaf verið af-
skaplega hjálpsöm og ættrækin.
Á hverju sumri kom hún að
minnsta kosti einn dag til okkar
að Hurðarbaki, eingöngu til að
leggja mér hjálparhönd. Ef veður
leyfði var blómagarðurinn tekinn
í gegn en annars tiltekt og annað
tilfallandi innan dyra. Hún bara
byrjaði ákveðin og einbeitt, lét
ekkert trufla sig. Eftir daginn var
allt hreint og fágað hvar sem litið
var. Þetta voru góðir samveru-
dagar sem sárt verður saknað.
Unnur fylgdist alltaf vel með
systkinabörnunum og þeirra fjöl-
skyldum. Afmælisdagarnir voru á
hreinu og það þótti sjálfsagt að
bjóða Unni og Hörpu Dísi í barna-
afmælin. Eftir að Unnur varð
amma tók hún aftur upp prjónana
sína og prjónaði föt á barnabarnið
eins og ömmum er gjarnt. Barna-
börnin okkar hinna nutu líka góðs
af. Margar litlar hendur og fætur
ylja sér nú á vettlingum og sokk-
um sem Unnur prjónaði úr lopa-
hnyklunum sínum. Hún sagðist
vera að vinna upp það sem til var
enda var það í hennar anda að
nýta hlutina vel og henda ekki því
sem mætti nota.
Í þrjú ár hefur Unnur barist
við krabbamein. Baráttan var oft
hörð, stundum hafði Unnur betur
með aðstoð lækna, hjúkrunar-
fólks og annarra sem hún var
dugleg að leita til en að lokum
hafði meinið yfirhöndina. Unnur
var afskaplega dugleg í barátt-
unni og gaf sig ekki fyrr en í fulla
hnefana.
Rúmri viku fyrir andlátið varð
móðursystir okkar og nafna Unn-
ar 90 ára. Þær nöfnurnar höfðu
ákveðið fyrir tíu árum að halda
upp á þennan afmælisdag ef Guð
lofaði. Unnur systir stóð við sitt
loforð og skipulagði afmælisveisl-
una sem haldin var í Þingborg á
afmælisdaginn 30. júlí sl. Þessi
dagur var þeim báðum mjög mik-
ilvægur.
Nú hefur Unnur kvatt sitt jarð-
neska líf. Mér þykir líklegt að
mamma hafi bakað pönnukökur
mánudaginn 8. ágúst, hún var vön
að eiga pönnukökur ef gest bæri
að garði.
Kristín Stefánsdóttir.
Ég trúi því varla að systir mín
sé farin frá okkur svo langt um
aldur fram – svona heilbrigð og
hraust eins og hún var allt þar til
krabbinn knúði dyra fyrir þremur
árum.
Mig langar til að minnast Unn-
ar með fáeinum orðum. Þegar ég
fór fyrst að heiman 1972, sextán
ára gömul, bauð hún mér að vera
hjá sér og Hákoni á Kársnesinu.
Ég var mjög fegin því, þar sem ég
var ung og óvön að vera í stór-
borginni. Hún hjálpaði mér mikið
og kenndi mér margt við að koma
mér áfram út í lífið og verð ég æv-
inlega þakklát henni fyrir það.
Árin á Kársnesbrautinni voru
samtals tíu.
Við áttum sameiginlegt áhuga-
mál, frjálsar íþróttir, og töluðum
oft mikið um þær. Hún var dugleg
að stunda þær á sínum tíma og
keppti m.a. fyrir landsliðið. Var
ég stolt af systur minni.
Ég kveð þig með söknuði,
elsku systir, og þakka þér fyrir
allt það sem þú hefur gert fyrir
mig. Pabbi og mamma hafa
örugglega tekið vel á móti þér,
eftir að þú kvaddir okkur, með
ilmandi pönnukökum. Þú sagðist
nefnilega finna svo sterka pönnu-
kökulykt rétt áður en þú kvaddir
þennan heim.
Þín systir,
Sveinbjörg.
Löngu áður en ég kynntist
Unni Stefánsdóttur var nafnið
Unnur sérstakt í mínum huga.
Ein sterkasta sögupersóna Ís-
lendingasagnanna var Unnur
djúpúðga sem nam öll Dalalönd í
Breiðafirði. Á ýmsu gekk áður en
hún lagði af stað til Íslands. Í
Laxdælu segir: „Þykjast menn
varla dæmi til vita að einn kven-
maður hafi komist í brott úr því-
líkum ófriði með jafnmiklu fé og
föruneyti. Má af því marka að hún
var mikið afbragð annarra
kvenna.“
Þetta las ég á yngri árum og
þótti nafnið Unnur fallegt og kon-
an merkileg.
Seinna kynntist ég mágkonu
minni, henni Unni. Hún var gáf-
uð, kraftmikil og sannur há-
stökkvari þegar kom að því að
fara yfir einstaka hindranir á lífs-
leiðinni.
Allar, – nema krabbameinið
sem tók hana alltof snemma frá
okkur.
Nú er önnur Unnur fallin fyrir
sama sjúkdómnum. Unnur Stef-
ánsdóttir stóð sannarlega vel
undir þessu nafni. Hún var braut-
ryðjandi og frumkvöðull í íþrótt-
um, í umönnun leikskólabarna og
í stjórnmálum.
Nú að morgni dags horfi ég á
mína eigin litlu Unni sem fagnar
brátt 5 ára afmæli sínu.
Í kvöld ætla ég að segja henni
sögurnar af nöfnum hennar, af
krafti þeirra og hæfni til að ryðja
nýjar brautir.
Hvernig þær voru afbragð
annarra kvenna.
Eygló Harðardóttir.
Unnur Stefánsdóttir kvaddi
þetta jarðlíf á einum fegursta sól-
ardegi sumarsins 2011. Þá hafði
hún um hríð barist vasklega við
illvígan sjúkdóm en varð loks að
lúta í lægra haldi. Unnur lifði
mjög heilbrigðu lífi um dagana.
Hún stundaði íþróttir, borðaði
hollan mat og var mikil reglu-
manneskja. Þetta varð eflaust til
þess að hún hélt velli svo lengi
enda bjó hún að heilnæmum upp-
vexti sínum austur í Flóa.
Unnur og systkini hennar í
Vorsabæ og við systkinin á Vorsa-
bæjarhóli erum bræðrabörn.
Þetta var samrýmdur hópur
frændsystkina og við vorum eins
og ein stór fjölskylda. Við hitt-
umst oft því skammt er á milli
bæjanna og þá var farið í fjöruga
leiki úti á túni, boltaleiki, stór-
fiskaleik, útilegumannaleik og
marga fleiri. Á veturna renndum
við okkur á skautum á ísilögðum
dælum. Fljótlega komu frjáls-
íþróttir til sögunnar og í moldar-
flagi milli bæjanna gerðum við
sandgryfju og þar var stokkið
langstökk og hástökk öllum laus-
um stundum í hádeginu og á
kvöldin. Svo átti hver sinn reit
fyrir búskaparleiki. Í minning-
unni eru sumardagar æskunnar
umvafðir sólskini í leik og starfi.
Ættar- og vinaböndin hafa
styrkst með árunum og nú hefur
myndast tilfinnanlegt skarð í
þennan hóp.
Snemma kom í ljós að Unnur
var meira en í meðallagi tápmikil
á íþróttasviðinu, afar spretthörð
og með mikið og gott keppnis-
skap. Hún varð fljótlega mesta af-
rekskona Ungmennafélagsins
Samhygðar og HSK og var í
landsliðinu í hlaupum um árabil.
Á sínum glæsilega ferli setti hún
ekki færri en 34 héraðsmet í
frjálsíþróttum og átta þeirra
standa enn í dag. Sigrar hennar á
íþróttamótum skipta hundruðum
og alltaf hélt hún tryggð við sitt
gamla félag í Flóanum þótt hún
ætti heimili sitt í Kópavogi. Það
var gaman að vera í klappliðinu
og fagna þegar Unnur vann sína
glæstu sigra á hlaupabrautinni.
Hún var sigursæl keppniskona í
fjóra áratugi og góður félagi í liðs-
hópnum.
Unnur erfði í ríkum mæli bestu
eðliskosti foreldra sinna: Dugnað,
ákveðni og forystuhæfileika föður
síns og iðni og prúðmennsku móð-
ur sinnar. Hún var vinnusöm og
skipulögð enda kom hún ótrúlega
miklu í verk á sinni fjölbreyttu
starfsævi. Á margan hátt var hún
fyrirmynd okkar barnanna í
hverfinu, bæði þeirra yngri og
eldri. Hún var glaðlynd og hlát-
urmild að eðlisfari og tók þátt í
verkefnum dagsins með bros á
vör.
Það var einstaklega gott að
leita til Unnar og hún var bæði
hjálpsöm og ráðagóð. Nærandi
samvera, með heimalöguðum
veitingum og uppbyggilegum
samræðum einkenndi heimsóknir
á Kársnesbraut. Unnur var far-
sæl í sínu einkalífi og eiginmað-
urinn, ljúfmennið Hákon Sigur-
grímsson, bar hana á höndum sér.
Börn þeirra þrjú eru skapandi
hæfileikafólk hvert á sínu sviði
sem Unnur gat með réttu verið
stolt af. Það er með djúpan sökn-
uð í hjarta sem við frændsystkin
hennar kveðjum Unni, alltof
snemma að okkur finnst.
Það er sólskin og heiðríkja yfir
minningunni um Unni Stefáns-
dóttur. Hákoni, börnum þeirra,
tengdadætrum og sonardóttur
vottum við okkar innilegustu
samúð.
Systkinin frá Vorsabæjarhóli,
Helga, Markús, Jón, Jason,
Margrét, Áslaug og
Ingibjörg Ívarsbörn.
Nú er Unnur frænka fallin frá
og við hin sem eftir henni horfum
sitjum eftir með mikla sorg í
hjarta og tilvistarlegt óbragð í
munni. Unnur var einhvern veg-
inn manneskja sem maður sá allt-
af fyrir sér að myndi njóta lang-
lífis við góða heilsu. Fyrirmyndar
heilbrigt líferni hennar og já-
kvætt viðhorf til lífsins og verk-
efna dagsins, gaf afar góð fyrir-
heit um að sú yrði raunin. En því
miður, þá er lífið ekki svo einfalt.
Kannski náði sálmaskáldið að
fanga þessa hvimleiðu lífsins
staðreynd í orð þegar hann orti
forðum daga:
Dauðinn má svo með sanni
samlíkjast, þykir mér,
slyngum þeim sláttumanni,
er slær allt, hvað fyrir er:
Unnur
Stefánsdóttir
irrita hin ýmsu skjöl eins og
vinnuskýrslur og ráðningar-
samninga. Þetta kom sér oft
vel þegar annríkið var mikið.
Hún náði vel til barnanna og
átti gott samstarf við foreldra
og aðstandendur þeirra enda
var Ragna ekki mikið að velta
sér upp úr því sem miður fór í
dagsins önn, leit frekar á já-
kvæðu hliðarnar.
Eftir að Ragna lét af störf-
um við Melaskóla voru sam-
skipti okkar með öðrum hætti
en áður eins og gefur að skil-
ja.Þá leyfðum við okkur að
njóta sameiginlegra áhuga-
mála, sækja tónleika, námskeið
og fleira. Þær stundir og sam-
skipti okkar núna síðustu mán-
uðina eftir að Ragna veiktist
hafa verið mér meira virði en
svo margt annað og fyrir það
vil ég ekki síður þakka nú á
kveðjustundu.
Börnum, barnabörnum og
fjölskyldu Rögnu votta ég mína
dýpstu samúð.
Karen Tómasdóttir.
Leiðir okkar Rögnu lágu
saman fyrir 10 árum, þegar
gönguhópurinn Afturgöngur
var í einni af sínum fyrstu
göngum árið 2001. Meðal góðra
félaga í þessum hópi voru hjón-
in Ragna og Ögmundur. Þau
voru mjög eftirminnilegir fé-
lagar og strax í þessari ferð
hófust kynni sem voru dýrmæt
meðan bæði lifðu.
Ragna og Ögmundur höfðu
mikla en ólíka kosti. Ögmundur
naut þess að segja frá og miðla
af miklum fróðleik og þekkingu
á landi og sögu. Ragna átti til
mikla glettni og gamansemi og
var einkar lagið að sjá ólíkar
hliðar á ýmsum málum. Það
var því oft glatt á hjalla þegar
við vorum saman á ferð til
áfangastaðar, norður eða á
Austfjörðu, heimaslóðir Rögnu.
Mikil sorg sló okkur þegar
Ögmundur féll óvænt frá eftir
ströng en skammvinn veikindi.
Fráfall hans var mikill missir
fyrir litla gönguhópinn. Eftir
þessa erfiðu tíma fóru leiðir
okkar Rögnu að liggja oftar
saman og við gerðum að venju
okkar að fara í vikulegar
gönguferðir enda áttum við
heima mjög nálægt hvor ann-
arri. Oftast gengum við með
sjónum en einnig fórum við í
gönguferðir á Esjuna. Ragna
var mikil göngukona og létt-
fætt sem hind þegar hún
skokkaði upp brekkurnar.
Léttleikinn var ekki minni þeg-
ar hún fór upp í móti en á
göngu á jafnri og sléttri grund.
Segja má að þessi eðlisþáttur
hafi komið vel í ljós í veikindum
hennar nú síðustu vikurnar en
Ragna sýndi ótrúlegan styrk
og gleði og gekk hnarreist og
stolt til móts við hvern dag.
Þetta var öllum ljóst sem komu
að heimsækja hana á líknar-
deildina þar sem hún dvaldi
undir það síðasta.
Það var gaman að kynnast
Rögnu á gönguferðum okkar.
Ætíð var hún björt og glöð og
hafði áhuga á svo mörgu. Hún
sagði mér frá leiðsögumanna-
námi sem hún var í við Háskóla
Íslands. Þetta nám átti vel við
hana enda svalaði það forvitni
hennar og þörf til að fræðast
enn meira um landið, jarðfræði
þess og sögu. Hún skrifaði
skemmtilegar greinar um ýmis
málefni, sem ég fékk að njóta
með henni.
Ég var svo lánsöm að við
fórum í ferðir saman auk ár-
legra ferða Afturgangna. Eink-
um er minnisstæð ferð í Þjórs-
árver en þar óðum við yfir
margar ár og vorum með tals-
verðar byrðar. Ferðin var mjög
eftirminnileg. Á kvöldin vorum
við með kvöldvökur í litla tjald-
inu okkar, þegar hún las greinar
sem hún hafði skrifað m.a. um
Fjalla-Eyvind og ferðir hans á
þessum slóðum. Einnig er minn-
isstæð ferð okkar síðasta sumar
þegar við gengum um öræfi
Öskju í hópi góðra félaga. Mér
hefur oft orðið hugsað til þessara
ferða okkar Rögnu og finnst eins
og okkur hafi verið leiðbeint með
að nýta tímann eins vel og hægt
var. Og kannski var það svo.
Við systurnar minnumst þess
þegar Ragna sveif létt upp stig-
ann hjá okkur á Ægisíðunni og
við nutum ljúfra stunda við birtu
af arineldi í frískum félagsskap.
Við viljum báðar þakka fyrir
þann tíma sem við áttum með
Rögnu og vottum börnum henn-
ar, barnabörnum og fjölskyld-
unni allri innilega samúð.
Jóhanna V. Haraldsdóttir.
Ragna Ólafsdóttir, göngu-
félagi okkar og vinkona, er fallin
frá langt um aldur fram. Ragna
og Ögmundur Helgason, maður
hennar, voru bæði með í að
stofna gönguklúbbinn Aftur-
göngur fyrir rúmum 10 árum.
Kjarni hans var úr hópi starfs-
fólks grunnskólanna og
Fræðslumiðstöðvarinnar í
Reykjavík. Þau voru miklir nátt-
úruunnendur og göngugarpar.
Léttstíg leiddu þau okkur um
landið og miðluðu óspart af
þekkingu sinni á landinu og sögu
þeirrar þjóðar sem þar hefur bú-
ið um aldir. Leiðsögn þeirra um
æskuslóðir sínar er okkur
ógleymanleg. Fyrst leiddi Ragna
okkur um Austfirðina árið 2003
og síðan Ögmundur ári síðar, um
dalina sína milli Skagafjarðar og
Húnavatnssýslu. Ást þeirra og
þekking á landinu leyndi sér
ekki.
Þau hjón voru sérlega sam-
hent og samhljóma og höfðu
sterka nærveru sem við ferða-
félagar þeirra og vinir nutum
mjög á þessum gönguferðum
hvort sem þær voru lengri eða
skemmri. Þau voru örlát á allt en
ekki síst á það sem hugann
gladdi og sálina styrkti.
Það var mikið áfall þegar Ög-
mundur veiktist af illkynja sjúk-
dómi og féll frá 2006 en Ragna
hélt ótrauð áfram að ganga með
okkur og oftar en ekki var það
hún sem hvatti okkur og efldi til
dáða. Nafn klúbbsins vakti at-
hygli og var stundum gantast
með það að enginn þyrfti að
hætta að ganga með hópnum
þótt hann kveddi þessa jarðvist.
Hvað sem því líður er víst að
Ragna mun fylgja okkur í hug-
um okkar göngufélaganna eins
og Ögmundur hefur gert frá því
hann féll frá. Við sjáum þau fyrir
okkur geysast upp og niður
brattar fjallshíðar með bros á
vör eða sitjandi á steini uppi á
miðri Heljardalsheiði að segja
sögur af séra Guðmundi og liði
hans.
Við munum líka hlýleikann í
skrafi þeirra hjóna í skála á
kvöldin þegar Ragna lagði lífs-
reglur um klæðnað og nestimál
fyrir næsta dag. Það er undar-
legt að hugsa til þess að Ragna,
ímynd heilbrigðis og góðs lífs-
máta, skuli nú fallin fyrir sama
vágesti og maður hennar. Þeirra
er sárt saknað en við erum ríkari
eftir samvistir við þau og nú
kveðjum við Rögnu með þakk-
læti og virðingu og biðjum allar
góðar vættir að styðja og styrkja
börn hennar og fjölskyldur
þeirra.
F. h. göngufélaga í Afturgöng-
um,
Anna Kristín, Haraldur,
Ingunn og Jóhanna.
Ragna
Ólafsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um Rögnu Ólafsdóttur bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.