Morgunblaðið - 14.09.2011, Blaðsíða 20

Morgunblaðið - 14.09.2011, Blaðsíða 20
20 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. SEPTEMBER 2011 ✝ Þórdís Guð-mundsdóttir var fædd í Reykja- vík þann 1. janúar 1913. Hún lést 28. ágúst sl. Hún var dóttir Guðmundar Magn- ússonar sjómanns og Jódísar Erlings- dóttur húsmóður. Eina systur átti Þórdís, Kristrúnu Guðmundsdóttur, sem var fædd 13.10. 1906. Þórdís ólst upp á Frakkastíg 17 hér í borg. Hún giftist þann 4. júní 1938 Guð- mundi Þorsteinssyni bifvéla- virkjameistara sem fæddur var 25.6. 1938 í Langholti í Flóa. Þau bjuggu fyrst að Frakkastíg 17, síðan á Skeggjagötu 17, þar til þau fluttust á Laugateig 9, hús sem þau byggðu ásamt Max Jeppesen. Þar bjuggu þau uns þau fluttust í hjónaíbúð á Dal- braut 21 og voru þar til Guð- mundur lést 20. mars 1999. Þá flutti Þórdís í einstaklingsíbúð á Dalbraut 27 og var þar, uns hún varð sökum veikinda að flytjast á hjúkrunarheimilið Skógarbæ nú í sumar. Þau hjón áttu einn kjörson, sem kom til þeirra þriggja vikna gamall, Guðmund Þóri bifr.stj. f. 27.7. 1944. Kona hans er Sigríður Ágústsdóttir sjúkraliði, f. 8.7. 1949. Börn þeirra eru Ágúst Már f. 26.12. 1970 og Þór- dís f. 23.8. 1972. Hennar sonur er Mikael Þór f. 19.8. 2003. Son átti Guð- mundur Þórir áður en þau Sigríður giftu sig, hann heitir Einar Sveinbjörn f. 20.2. 1964, sambýliskona hans er Helena Frederiksen. Sonur þeirra er Ísak Hugi f. 25.12. 2002. Þórdís vann hjá Styrkt- arfélagi vangefinna við dag- gæslu þroskaheftra barna og var hún fyrsti starfsmaður þess félags sem við það vann. Fyrst með börnin í einu herbergi úti í bæ, síðan í nokkur ár í Lyngási, þegar það heimili tók til starfa. Hún endaði svo starfsævi sína sem forstöðukona á Læk, sem var dagvistun fyrir eldri þroskahefta. Hún var heiðruð fyrir störf sín í þágu félagsins, sem nú heitir Styrktarfélagið Ás, á afmæli félagsins þann 20.apríl 2008. Útför Þórdísar verður gerð frá Laugarneskirkju 14. sept- ember og hefst athöfnin kl 11. Í dag kveð ég móður mína. Það er ávallt svo, að þrátt fyrir að maður vissi að hverju stefndi hjá henni þegar hún veiktist, orðin háöldruð og mátturinn að hverfa, þá bregður manni alltaf við þegar dauðinn ber að dyrum. Og nú þeg- ar komið er að kveðjustund, þá fyllist hugur manns af þakklæti og minningum um góða móður, ömmu og langömmu. Það er gæfa hvers og eins að eiga góða for- eldra. Ég var einn af þeim heppnu hvað það varðar, móðir mín var heimavinnandi húsmóðir alla mína bernsku og fram á unglings- ár mín, þar til hún hóf störf við að gæta þroskaheftra barna í dag- vistun. Henni líkaði það starf vel enda hafði hún gott lag á börnum. Börnin mín áttu góða ömmu. Ömmu sem vildi allt fyrir þau gera og vildi veg þeirra sem best- an. Og ekki varð gleðin minni þeg- ar tveir langömmustrákar bætt- ust við. Hún sýndi mikinn dugnað viku fyrir andlát sitt, hún kom í af- mæli dóttursonar míns. Við dáð- umst að því hve dugleg hún var og töluðum um að hún virtist vera komin til betri heilsu. Kannski viss hún að þetta væri kveðju- stund. Við vorum henni svo þakk- lát fyrir að koma. Hún hitti þarna fólk sem hún hafði ekki séð í lang- an tíma og hafði mjög gaman af því. Alltaf var hún hjá okkur um jólin og við komum svo til hennar 1. janúar ár hvert og héldum upp á afmælið hennar. Nú verður tóm- legt hér um næstu jól. Við munum áfram halda upp á afmælið þitt, mamma mín, því ég veit að þú verður með okkur. Nú þegar leiðir skiljast um sinn, þá er margs að minnast og þakka fyrir. Ég vil fá að þakka henni Erlu frænku minni, systurdóttur hennar, fyrir hversu góð hún var við hana alla tíð eins og besta dóttir. Ég vil flytja starfsfólkinu á Dalbrautinni og Skógarbæ inni- legt þakklæti fyrir hversu vel þau hugsuðu um hana. Ég veit að móð- ur minni þótti óskaplega vænt um það allt og var svo þakklát fyrir alla þá aðstoð sem hún fékk. Hún var kona sem aldrei kvartaði, og var lífsglöð og félagslynd, sem hafði gaman af að vera innan um fólk. Hún hafði gaman af því að taka á móti gestum og var mikil og dugleg húsmóðir. Hún var snyrti- leg og vildi vera vel til höfð sem hún og var fram á síðasta dag og mikil reisn yfir henni alla tíð. Móðir mín sagði oft að konan mín væri eins og besta dóttir og hún vildi allt fyrir hana gera. Henni þótti svo vænt um hana Siggu sína og var það gagnkvæmt. Fyrir það ber að þakka nú þegar komið er að leiðarlokum. Við kveðjum þig í dag, mamma mín, með hjartans þökk fyrir allt. Þú varst kona sem öllum þótti vænt um sem kynntust þér og vildir allt fyrir alla gera. Við geymum í huga og hjarta yndislegar minningar um þig. Megi ljósið og kærleikurinn ávallt vera með þér. Nú sit ég hér hljóður og hugsa til þín, þú hafðir kærleikans hjarta. Hér þakklæti flyt ég þér móðir mín, mild var hún ávallt lundin þín, þú ert nú í ljósinu bjarta. Ég sé þig í andanum svífa á braut, beint inn í ljóssins og kærleikans heim, burtu frá elli og erfiðri þraut, já, gott er að vera á veginum þeim. Blessuð og sæl vertu móðir mín kær, minning þín mun ávallt standa mér nær. (GÞ) Guðmundur Þórir. Elsku amma mín, það vissi ég að einhvern tímann kæmi að því að setjast niður og skrifa þessi orð til þín, og auðvitað var þér kær- komið að fá að fara, enda orðin svona gömul. En samt er það sárt að kveðja þig, því þú varst mér svo góð. Mikið óskaplega er ég þakk- lát að hafa fengið að hafa þig svona lengi hjá okkur. Ég og bróðir minn ólust upp í sama húsi og þið afi, við bjuggum í kjallaran- um og þið á miðhæðinni. Alltaf gátum við hlaupið upp til ykkar, sama hvað bjátaði á. Þú varst alveg ótrúlega dugleg, sterk og yndislega góð kona, gafst svo mikið af þér til þeirra sem þurftu. Þú hvattir mig endalaust áfram, að teikna, skrifa ljóð eða hvað svosem mér datt í hug að prófa, alltaf hvattir þú mig og gafst mér hrós. Hver einasta teikning sem ég kom með til þín fékk sinn stað upp á eldhúsvegg, enda var veggurinn nærri horfinn undir misgóðar teikningar og mál- verk, en aldrei gerðir þú upp á milli þeirra, í þínum augum voru þetta fjársjóðir. Og hrósið og brosið sem ég fékk frá þér, eru í dag mínir fjársjóðir, mínar minn- ingar um einstaka ömmu sem var mér svo kær. Þú kenndir mér að meta ljóðin, þú kenndir mér að vera góð við aðra, og umgangast fólk af kurteisi. Ég á þúsundir minninga um þig, minningar um sunnudags- morgna, þá var alltaf morgunmat- ur tilbúinn. Ómetanlegar stundir áttum við saman þá. Ef ég kom grátandi til þín, þá varstu alltaf þarna til að faðma mig og hugga. Ekkert vandamál var svo stórt að þú gætir ekki leyst það. Ég mun aldrei gleyma þér, ég veit að sú lífsleikni, sem þú kenndir mér er sú dýrmætasta eign sem ég á í dag. Ég verð að fá að minnast aðeins á sumarbústaðinn ykkar og ferð- irnar sem við fórum þangað, við lékum okkar þarna endalaust og gleymdum okkur gjörsamlega í ævintýraheimi umhverfis litla sumarbústaðinn við Elliðavatn. Þið afi hugsuðuð vel um þennan stað, gróðursettuð svo mikið af trjám og plöntum, ég man þegar þú leiddir mig um grundirnar og kenndir mér nöfnin á öllum blóm- unum sem þar uxu. Þú hafðir yndi af lestri, og elskaðir ljóð, og þú kunnir margar vísur. Heimili ykkar afa var alltaf svo hlýlegt, umvafið þinni ástúð og umhyggju sem þú barst fyrir öll- um. Þar voru allir velkomnir. Þú hafðir yndi af blómum, ég man þegar það sást varla í svalirnar fyrir blómakerum, pottum og garðkönnum, þið afi hugsuðuð ótrúlega vel um garðinn á Lauga- teignum. Þú hreifst af málverk- um, og listmunum, á heimili ykkar afa voru allsstaðar fallegar mynd- ir. Þú hélst utanum fjölskylduna þína af mikilli ástúð og hlýju, og alla þá sem voru svo heppnir að kynnast þér. Þú áttir margar vinkonur, varst traust og trygg þeim öllum. Það veit ég að þú saknaðir þeirra allra mikið. En nú ertu komin til þeirra, og afi stendur hjá þér, þið eruð öll loksins saman á ný. Með einlægu þakklæti og djúpri virð- ingu kveð ég þig að sinni, elsku hjartans amma mín. Ég þakka þér fyrir þá gjöf að hafa átt þig að. Mikael Þór sendir langömmu sinni einnig kveðju, með þakklæti fyrir allt. Blessuð sé minning þín. Þórdís og Mikael Þór. Kæra Þórdís amma. Mig lang- ar til þess að kveðja þig í hinsta sinn með nokkrum orðum hér. Ég man eftir því þegar ég var líitill og var staddur í afmælinu þínu einu sinni sem oftar að skrifa nafnið mitt í gestabókina þína. Nú í dag þegar ég fletti þessari gömlu gestabók og rekst á skriftina mína og dagsetninguna, sé ég hversu ungur ég var þegar ég kom fyrst í afmælið þitt. Afmælin þín urðu ansi mörg og í gegnum langa og farsæla ævi þína á ég minningar sem ég mun alltaf varðveita. Þrátt fyrir háan aldur þinn og með það í huga að einhverntíma kemur að lokastund hér á jörð, er samt erfitt að venj- ast þeirri tilhugsun að ég sjái þig aldrei meir. Ég sakna þess að geta ekki lengur heimsótt þig. En svona er lífið og það sem eftir stendur er góð minning um ein- staka konu sem alltaf var glaðlynd og hafði jákvætt og heilbrigt við- horf til alls fólks sem og lífsins sjálfs. Þrátt fyrir það að þú hafir verið orðin ansi þreytt vegna aldurs og þig var farið að langa til þess að leggja upp í þína hinstu för – þangað sem þú varst viss um að látnir ástvinir biðu þín, varstu samt alltaf ern og með alla þína andlegu getu. Það að heimsækja þig undir það síðasta var í raun al- veg eins og þegar ég var að koma fyrst í afmælið þitt forðum. Ég heyri með sjálfum mér þegar ég hugsa um þetta, elskulega rödd þína eins og hún hljómaði þegar ég hafði verið að heimsækja þig bæði í fortíð og nútíð. Ég þakka þér fyrir allt, elsku amma, og hvíl í friði. Einar S. Guðmundsson. Móðursystir mín Dísa fæddist með hækkandi sól á nýársdag fyr- ir tæpri öld. Þetta var löng ævi og oft velti hún fyrir sér tilganginum undir það síðasta, en sló svo á létt- ari strengi og sagðist bara hafa gleymst. Það var oft glatt á hjalla á Laugateignum á nýársdag með stofurnar fullar af fjölskyldu, vin- um og stelpunum úr sauma- klúbbnum. Saumaklúbburinn starfaði reyndar í 60 ár og Dísa fullyrti að það væri aðeins örlítil spurning um tíma hvenær þær kæmu saman aftur. Svona voru öll hennar vinatengsl, þau entust æv- ina. Á Laugateig 9 bjó Dísa fjöl- skyldu sinni afar fallegt heimili þar sem var gott að koma. Barna- börnin voru svo lánsöm að búa í húsinu og geta trítlað upp stigann í spjall hjá ömmu og súkku- laðitertu í eldhúsinu en barna- teikningarnar fengu heiðurssess við hliðina á Kjarval í stofunni. Fyrir mér var Dísa aldurslaus. Hún tengdist börnum jafnt sem fullorðnum vináttuböndum með jákvæðni sinni, virðingu, sjarma og fordómaleysi. Ein ljúfasta minning æsku minnar er frá því að við Dísa vor- um tvær einar í Kaupmannahöfn í nokkra daga. Ég var nýfermdur krakki en hún fimmtug og þá urð- um við vinkonur. Það hellirigndi allan tímann en lánið lék við okkur því í borginni var kvikmyndahátíð þar sem sýndar voru allar myndir Grétu Garbo. Okkur munaði ekk- ert um að sjá tvær á dag og skemmtum okkur stórkostlega, hún að rifja upp sína ungpíu- drauma og ég mitt í mínum. Rúmum áratug seinna þegar ég var við nám í Kaupmannahöfn heimsótti hún mig, auðvitað fór- um við þá í bíó, borðuðum rauðar pylsur á Ráðhústorginu og flis- suðum yfir glingrinu í búðunum. Á þeim árum stofnuðum við með okkur óformlegan leshring. Hún las gríðarlega mikið og hafði næmt auga fyrir fallegum texta og ekki dró úr eftir að viska ellinnar bættist við. Við lögðum til bækur hvor fyrir aðra, hældum þeim eða hökkuðum í spað og nutum. Þegar heilsan var farin og hún sá á bak ástvinum og vinum var henni spurn hver tilgangurinn væri með svo langri ævi en fyrir mér var hann skýr. Fram á síð- asta dag var hún með elsku sinni að kenna okkur þakklæti, um- burðarlyndi og ekki síst auðmýkt fyrir ellinni. Ég og fjölskylda mín kveðjum í dag mikla sómakonu sem átti fal- legt líf. Við þökkum umhyggjuna og sólskinið sem hún gaf okkur. Blessuð sé minning hennar. Erla Jóhannsdóttir. Þórdís Guðmundsdóttir Ýmis veður og litbrigði geta leikið um samskipti okkar við annað fólk. Fágætt er hinsvegar, þegar horft er til einnar manneskju, að þeir verði að samfelldu, björtu og sólríku sumri, líkt og í náttleysi norðursins sem við öll þekkjum. Kristjana var einstök kona og falleg sál. Góðhjörtuð, geðgóð og brosmild vann hún hug og hjörtu allra sem á vegi hennar urðu. Hún bjó yfir þeim fágæta eiginleika að umgangast alla af vináttu, mann- gæsku og mikilli hlýju og að koma eins fram við alla var henni jafn eðlislægt og að sól rís í austri. Augu hennar bjuggu yfir kærleika og bliki sem var nánast ekki þessa heims og faðmur hennar djúpur og breiður umvafði alla hennar samferðamenn. Í langvinnum og erfiðum veik- indum sjaldgæfs sjúkdóms var hún ítrekað við dauðans dyr, bar- Kristjana Gísladóttir ✝ KristjanaGísladóttir fæddist 1. október 1945. Hún lést 29. ágúst 2011. Kristjana var jarðsungin 8. sept- ember 2011. áttu sem stóð í ríflega 35 ár með hléum, er nú lokið. Með jákvæðni, lífsvilja og einstöku geðslagi vann hún hverja orrustuna á fætur annarri. Alla þessa þrauta- göngu var nánasta fjöl- skylda aldrei langt undan. Þó svo þyngstu byrðarnar hafi verið hennar, var mikið álag á samferðamönnum. Mitt í einni orrahríðinni veiktist dóttirin al- varlega og var þar sami vágestur á ferð. Það var í raun umhugsun- arvert og öðrum til eftirbreytni að verða vitni að því hvernig æðru- leysi, hlýja og létt skap megna að flytja fjöll þegar svo ber undir. Við sólarlag þökkum við fyrir bjartan og viðburðaríkan dag sem í endurminningunni geymist sem jákvæður, hlýr og fullur af góðum verkum einstakrar konu. Í fylgd hans óx fallegt blóm sem nú hefur lokast. Fjölskyldu og ættingjum vott- um við samúð okkar. Fallegar minningar um hana hvíla í hjörtum okkar um ókomin ár. Filippía Þóra Guðbrandsdóttir og börn. Guðrún Sigurðar- dóttir, „Gunna Sig.“ eins og við skóla- systkinin í Hjúkrun- arskóla Íslands kölluðum hana, er látin, bráðkvödd á heimili sínu þann 6. september sl. Fátt gefur lífinu meira gildi en góðir vinir og félagar. Er hjúkr- unarnámi lauk lágu leiðir okkar Guðrúnar saman, þegar við hófum störf við Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri. Nokkrar ungar stúlkur urðu vinnufélagar og deildu einnig hús- næði hjá öðlingskonunni, hjúkrun- arkonunni Ástu Jósepsdóttur, sem leigði hópnum einbýlishúsið sitt, jafnframt því að sinna uppeld- ishlutverkinu og vera hópnum góður ráðgjafi innan starfsins svo og í persónulegu lífi. Á þessum tíma varð mér ljóst hversu heppin ég var að vera sam- ferða Guðrúnu. Þá kynntist ég vel mannkostum hennar bæði í leik og Guðrún Sigurðardóttir ✝ Guðrún Sigurð-ardóttir fæddist 24. október 1939. Hún lést 6. sept- ember 2011. Útför Guðrúnar var gerð 13. sept- ember 2011. starfi. Eðlisþættir eins og innsæi, dómgreind og stóísk ró í erfiðum aðstæðum voru ein- kennandi í fari Guð- rúnar, eiginleikar sem eru þýðingarmiklir í hjúkrunarstarfinu. Enda var Guðrún eft- irsóttur starfskraftur á því sviði sem hún sérhæfði sig í, hjúkrun lyflæknissjúklinga. Og áfram var haldið, næst lá leiðin til Svíþjóðar. Þrjár stöllur lögðu land undir fót; Guðrún, Sig- rún Þorsteinsdóttir og undirrituð. Markmiðið var að öðlast frekari starfsreynslu og þekkingu hver á sínu sviði, lyf-, handlækninga- og barnahjúkrunar. Við urðum gott þríeyki. Það var ekki auðvelt verk- efni að taka sjálfstæðar vaktir á sjúkradeildum á erlendri grund, þar sem m.a. tíðkaðist minni við- vera lækna en við höfðum kynnst áður heima á Íslandi, reyndi þá meir á sjálfstæði í starfi. Á þessum tíma var gott að leita til Guðrúnar með úrvinnslu verkefna, því mað- ur var alltaf öruggur með hennar aðkomu að málum. Guðrún átti vinsældum að fagna meðal starfsmanna spítalans. Man ég þegar sænsku sjúkraliðarnir sögðu við mig: „Vi är altid så säkra när Gudrun är på vakt.“ En leiðir okkar skildi úti í Sví- þjóð. Heim til Íslands fóru Guðrún og Sigrún, þar sem íslenzk hjúkr- unarþjónusta átti eftir að njóta starfskrafta þeirra. Síðar hóf Guð- rún störf við Fjórðungssjúkrahús- ið í Neskaupstað, síðar Heilbrigð- isstofnun Austurlands. Er mér vel kunnugt að Guðrún var farsæl í mjög ábyrgðarmiklu starfi við þessa stofnun. Nú hefur ein af kjölfestunum úr litla skólahópnum okkar kvatt og mun hennar sérstaklega verða minnst á fimmtíu ára útskriftaraf- mæli okkar á næsta ári. Við fráfall Guðrúnar votta ég fjölskyldu hennar svo og Sigrúnu, skólasystur og mágkonu Guðrún- ar mína innilegustu samúð. Blessuð sé minning Guðrúnar Sigurðardóttur. Alda Halldórsdóttir. „Miklir hugsuðir eru að eðlisfari stilltir og æðrulausir.“ David Baird. Við skyndilegt fráfall Guðrúnar setur okkur hljóðar. Við þessi tíð- indi lítum við til baka og sjáum í skýrara ljósi en nokkru sinni fyrr hve mikið er skilið eftir. Guðrún hafði sterkan persónu- leika, sem setti svip sinn á um- hverfið, var yfirveguð, hafði góða nærveru. Málfar hennar var vand- að, þegar hún talaði var á hana hlustað. Hún var viskubrunnur, rík af almennri þekkingu, staðföst og úrræðagóð. Við minnumst þess, þegar við vorum ungar og óreyndar í starfi, einar með ábyrgðina á vaktinni og allar heimsins áhyggjur á herðun- um, þá var mikill léttir, þegar Guðrún var komin í hús. Hún hafði þann hæfileika að skapa ró þó að- stæður væru krítískar en það er mikilvægur eiginleiki í okkar starfi. Hún var skemmtilegur félagi í dagsins önn eins og t.d. þegar hlustað var á síðasta lag fyrir fréttir; Hver samdi ljóðið? og lag- ið? og hver söng? Hún átti oftast rétta svarið. Hún var söngelsk, naut þess að hlusta og hafði góða þekkingu á tónlist. Hattakvöldin okkar urðu fræg. Þá tók Guðrún sig til og pantaði hatta til leigu og um götur bæjarins gengu hefðarfrúr, mikið var hlegið og haft gaman af. Einnig eru fræðslunámskeiðin er við gistum í sumarbústað á Eið- um okkur minnisstæð, þar áttum við skemmtilegar samverustund- ir. Minningar þaðan standa okkur ljóslifandi fyrir hugskotsjónum, þegar Guðrún söng með sinni djúpu rödd um Siggu Geira og tókst að lokum að kenna okkur hinum textann. Að leiðarlokum minnumst við Guðrúnar með þakklæti fyrir alla handleiðslu. Við sendum eiginmanni, börn- um, tengdabörnum, barnabörnum og öðrum aðstandendum okkar dýpstu samúðarkveðjur. Ruth og Rósa Þóra.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.