Morgunblaðið - 14.09.2011, Blaðsíða 25

Morgunblaðið - 14.09.2011, Blaðsíða 25
MINNINGAR 25 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. SEPTEMBER 2011 ✝ Þorgils Jó-hannsson fædd- ist í Ólafsvík 6. sept- ember 1944. Hann lést á heimili sínu að Sóleyjarima 11. 4. september 2011. Þorgils var sonur hjónanna Jennýar Magnúsdóttur hús- móður frá Ólafsvík, f. 2. október 1919, d. 14. febrúar 2000 og Jóhanns Þorgilssonar bifreiða- stjóra frá Ólafsvík, f. 3. maí 1919, d. 28. apríl 2006. Systkini Þorgils eru Magnús, f. 19. júní 1941, Brynja, f. 1. mars 1946, Viðar, f. 8. febrúar 1953 og Guðmundur Bjarni, f. 22. október 1956. Hinn 14. apríl 1968 kvæntist Þor- gils Guðmundu Guð- laugsdóttur frá Ólafsvík, f. 14. októ- ber 1946. Foreldrar hennar voru hjónin Ingibjörg Steinþórs- dóttir húsmóðir og Guðlaugur Guð- mundsson útgerð- armaður. Þorgils og Guðmunda slitu samvistum. Börn Þorgils og Guð- mundu eru 1) Ingibjörg Ýr, f. 2. janúar 1966, eiginmaður hennar er Pétur Christiansen og eiga þau 3 börn og 1 barnabarn. 2) Jó- hann, f. 4. apríl 1968, kona hans er Hrefna Ólafsdóttir og eiga þau 4 börn. 3) Guðlaugur Gauti, f. 15. janúar 1974, unnusta hans er Linda Sif Bragadóttir. Guðlaugur á eitt barn. 4) Styrmir, f. 9. maí 1979, unnusta hans er María Vera Gísladóttir. Styrmir á 2 börn. Þorgils byrjaði ungur að stunda sjómennsku á ýmsum bát- um frá Ólafsvík. En bílar voru hans áhugamál og þegar hann var tvítugur keypti hann sinn fyrsta vörubíl og gerði aksturinn að sínu ævistarfi. Eftir að fjöl- skyldan fluttist til Reykjavíkur árið 1972 starfaði hann hjá vöru- bílastöðinni Þrótti eða til ársins 1988 þegar hann varð að hætta vegna heilsubrests. Útför Þorgils fer fram frá Grafarvogskirkju í dag, 14. sept- ember 2011, og hefst athöfnin kl. 13. Í dag verður faðir okkar borinn til grafar. Við systkinin höfum setið undanfarið og farið yfir sög- una, rifjað upp ævi Þorgils Jó- hannssonar, grátið og hlegið. Pabbi var sem ungur maður, kátur og hress, vinamargur í Ólafsvíkinni þar sem hann fædd- ist og ólst upp . Þótti djarfur, stríðinn og mikill dansari. Pabbi eignaðist sína fjölskyldu, bjó henni heimili og stundaði sína vinnu sem vörubílstjóri. En lífið er hverfult og dag einn var heilsan frá honum tekin. Ekk- ert varð samt aftur. Við tók löng og erfið barátta en seiglan var mikil og þrátt fyrir veikindi og áföll stóð hann alltaf upp aftur. Enginn er þó viðbúinn þegar ástvinur er skyndilega kallaður í burtu, sama hver forsagan er, en við trúum því að pabbi sé laus úr fjötrunum sem hann sætti sig aldrei við og honum líði betur. Við ætlum ekki að rifja upp sögu pabba hér í þessari grein heldur viljum við þakka honum fyrir samfylgdina og við minn- umst góðu stundanna. Far þú í friði, elsku pabbi, og hafðu þökk fyrir allt. Börnin, Ingibjörg Ýr, Jóhann, Guðlaugur Gauti og Styrmir. Hinsta kveðja til bróður míns Þar sem englarnir syngja sefur þú sefur í djúpinu væra. Við hin sem lifum, lifum í trú að ljósið bjarta skæra veki þig með sól að morgni. Drottinn minn faðir lífsins ljós lát náð þína skína svo blíða. Minn styrkur þú ert mín lífsins rós tak burt minn myrka kvíða. Þú vekur hann með sól að morgni. Faðir minn láttu lífsins sól lýsa upp sorgmætt hjarta. Hjá þér ég finn frið og skjól. Láttu svo ljósið þitt bjarta vekja hann með sól að morgni. Drottinn minn réttu sorgmæddri sál svala líknarhönd og slökk þú hjartans harmabál slít sundur dauðans bönd. Svo vaknar hann með sól að morgni. Farðu í friði vinur minn kær faðirinn mun þig geyma. Um aldur og ævi þú verður mér nær aldrei ég skal þér gleyma. Svo vöknum við með sól að morgni. (Bubbi Morthens) Elsku Oddi minn, Guð blessi þig og varðveiti. Hafðu þökk fyrir allt og allt. Brynja. Mig langar að kveðja leikbróð- ur minn og frænda með örfáum minningarbrotum úr æsku okkar. Minningin um Odda, eins og hann var kallaður er í hjarta mínu ljúf og góð. Hann var fallegur, góður og skemmtilegur drengur, oftast brosandi og glettnin skein úr aug- unum. Hann átti góða æsku hjá for- eldrum sínum, Jenný frænku og Jóa í Bug, góðum manneskjum. Hann ólst upp í Valhöllinni, húsi fjölskyldunnar sem þau reistu yfir sig og börnin sín fimm á einum af fallegustu stöðum í plássinu með útsýni yfir þorpið, svartan sand- inn, marglita bátana í höfninni og stóra bláa hafið eins langt og aug- að eygði, hvað beið þar? Hann bjó við öryggi og frjáls- ræði eins og flest börn þessa tíma, sem ólust upp í sjávarplásum úti á landi. Hann fékk að drolla á bryggjunni, synda í sjónum, heyja hjá afa sínum bóndanum Þorgils í Bug, sem hann var skírður í höf- uðið á, og bara gera það sem hon- um datt í hug. Oft tók hann okkur Binnu systur sína með sér í æv- intýraferðir – klifra í gilinu í Bug, vaða í Vaðlinum, byggja kofa í tóftum, fara til berja inn í Króka- brekkur og í Fossárdalinn, þar þurfti að fara einstigi meðfram Fossánni og áin beint fyrir neðan, til að komast í bestu brekkurnar og er ég hrædd um að fullorðna fólkið hefði ekki samþykkt þessar ferðir okkar ef það hefði vitað um þær. Hver dagur sem rann upp þessi sumur fyllti mig tilhlökkun við hugsunina um að fá að vera með Odda og Binnu og vorum við óað- skiljanleg. Ég hljóp upp í Valhöll hvern morgun og beint inn, því þá voru engar dyr læstar, læddist inn í herbergi og horfði smástund á þennan fallega frænda minn með krullurnar sínar sem klístruðust smávegis á enni hans, gafst svo upp á að bíða og potaði laust í hann til að vekja hann og Binnu og þá gat dagurinn hafist fyrir al- vöru. Þegar sumardvöl minni lauk í Ólafsvík hjá ömmu og afa okkar og við orðin unglingar, skildi leiðir og urðu samverustundirnar færri og færri. Sem ungur maður varð Oddi at- hafnasamur og duglegur. Giftist Mundu sinni og eignaðist fjögur börn, Ingu, Jóa, Gauta og Styrmi, bjó fyrst í Ólafsvík og byggði sér hús, fór út á stóra bláa hafið og fleira og fleira en fluttist síðan til Reykjavíkur. Oddi veiktist á besta aldri en lifði ávallt með reisn, sjálf- stæður í eigin íbúð og þau fáu skipti sem við Ómar heimsóttum hann, sá ég enn örla á glettninni í augunum og frjálsu fasinu sem einkenndi hann alla tíð. Elsku Oddi minn, nú ertu „kominn heim“ og munt hvíla hjá foreldrum þínum þegar þú verður lagður til hinstu hvílu í Grafar- vogskirkjugarði en „jökullinn og allt“ verður þinn staður í minning- unni. Við Ómar sendum Mundu, börnunum og allri fjölskyldunni hugheilar samúðarkveðjur. Kveðja frá frænku. Ásdís Vignisdóttir. Þorgils Jóhannsson ✝ Eva ShafterAdalsteinsson var fædd í Penn- sylvaníufylki í Bandaríkjunum 1. maí 1954. Hún lést á líknardeild ná- lægt heimili sínu í Pennsylvaniu í Bandaríkjunum 21. ágúst 2011. Eva var elst fjög- urra systra. Hún var dóttir hjónanna Morton Shafter og Beverly Shafter sem eru búsett í Connecticutfylki í Bandaríkjunum. Eftirlifandi eiginmaður Evu er Örn Aðalsteinsson efnaverk- fræðingur, f. 13.8. 1948. Þau Starfsferill Evu var fjöl- breyttur á vettvangi faglegra starfa og einnig kom hún að margvíslegum sjálfboðaliða- verkefnum um áratugaskeið. Hún byrjaði sem blaðaljósmynd- ari í Boston, en síðar skrifaði hún greinar í þekkt dagblöð og tímarit í Bandaríkjunum, Kan- ada og Evrópu. Hún var um tíma framkvæmdastjóri sam- skipta við fjárfestingafyrirtæki. Hún kom að kennslustörfum og kenndi m.a. spænsku og einnig ensku fyrir útlendinga. Eva veitti forstöðu nefnd borgara sem er skólayfirvöldum ráðgef- andi um námsfyrirkomulag 11 þúsund nemenda í Wilm- ingtonborg í Delawarefylki. Eva var meðlimur í mörgum nefnd- um og vinnuhópum á sviði menningarmála. Á stjór- málasviðinu studdi hún alla tíð Demókrataflokkinn. Útför Evu hefur farið fram í kyrrþey. gengu í hjónaband 8.8. 1976. Örn og Eva eiga 3 börn: 1) Bryndís, f. 15.4. 1983, eiginmaður hennar er Brian Davis, f. 11.2. 1983. Dóttir þeirra er Khloe Lára Davis, f. 11.4. 2010. 2) Solný, f. 19.3. 1986. 3) Viktor, f. 24.8. 1988. Eva lauk Bachelor-gráðu með summa cum laude í fjölmiðla- fræði og almannatengslum frá Boston University 1976 og meistaragráðu í alþjóða- samskiptum frá Miami Univers- ity í Ohio-ríki 1978. Þótt nánasta fjölskylda væri ávallt í fyrirrúmi þá lét Eva sig varða mörg samfélags- og góð- gerðarmál og gegndi trúnaðar- störfum í fjölda félagasamtaka. Illvígt krabbamein lagði þungar byrðar á Evu og nánustu fjöl- skyldu hennar síðustu 15 árin. Lífsvilji, bjartsýni og jákvætt skopskyn ásamt raunsæi var það sem einkenndi baráttu Evu við krabbamein fram að lokastundu. Í þröngri vígstöðu til margra ára var aðdáunarvert að fylgjast með hversu vel henni tókst að beina og viðhalda umræðu á jákvæðum nótum í samskiptum með ætt- ingjum og vinum. Það er haft eft- ir þeim læknum sem komu að meðferð Evu, að löng lifun henn- ar með útbreitt brjóstakrabba- mein sé einstakt fyrirbæri. Eva var ötull talsmaður aukinna rannsókna á tilurð og meðferð krabbameina. Þekking hennar, reynsla og viðhorf nýttust fjölda annarra einstaklinga með krabbamein og hundruð kvenna með brjóstakrabbamein voru í persónulegum samskiptum við hana. Hún hélt fyrirlestur á veg- um Krabbameinsfélags Íslands fyrir nokkrum árum. Þar fjallaði hún um brjóstakrabbamein og hvernig hægt er að byggja sig upp eftir meðferð og draga úr líkum á að meinið taki sig upp á ný með því að lifa heilbrigðu lífi með hollu mataræði og hreyfingu ásamt ástundun slökunar og já- kvæðra samskipta. Aðalsteinn Guðmundsson. Við minnumst dagsins, sem bróðir okkar Örn kynnti okkur fyrir unnustu sinni Evu. Leiðir þeirra lágu saman í háskólaborg- inni Boston, þar sem bæði voru við háskólanám. Hún útskrifaðist árið 1976 sem fjölmiðlafræðingur frá Boston University. Árið 1978 lauk hún mastersgráðu í þeim fræðum frá Miami University í Ohio. Eva var mjög fjölhæf og vel gefin og sem dæmi má nefna, að það tók það hana ekki nema rúmt ár, búsetta erlendis, að ná góðu valdi á íslenskri tungu. Þannig gat hún átt samræður við tengdaforeldra sína og aðra ætt- ingja Arnar á Íslandi sem ekki töluðu ensku. Einnig hafði hún gott vald á frönsku og spænsku en á tímabili kenndi hún spænsku. Hún var alla tíð mjög virk í margskonar félagsstarf- semi, enda einstaklega lagin í mannlegum samskiptum. Árið 1996 greindist hún með útbreitt brjóstakrabbamein. Í kjölfar þess fór hún í margar og strang- ar meðferðir. Þremur árum síðar skrifaði hún bók byggða á reynslu sinni undir heitinu „Le- arning to Survive“. Bókin kom út árið 1999 undir höfundarnafninu V.S. Brynn. Börn Evu og Arnar eru þrjú og heita Bryndís, Sólný og Vikt- or. Bryndís og hennar maður Brian Davies eiga eina dóttur, Khloe Láru. Það var Evu mikið kappsmál að börn þeirra hefðu íslenskan ríkisborgararétt ásamt þeim bandaríska. Vann hún öt- ullega að þeim málum og hafði í gegn á sínum tíma. Margra og skemmtilegra stunda er að minnast frá heim- sóknum okkar á heimili Evu og Arnar, þar sem Eva fór á kostum með skemmtilegum frásögnum og mikilli færni í að framreiða gómsæta rétti, en hún var mikil áhugamanneskja um matseld. Fyrir tæpum 30 árum var önnur okkar systra í heimsókn hjá Evu og Erni ásamt yngstu dóttur sinni, þá tveggja ára. Kvöld eitt þurfti Eva að bregða sér eitthvað frá. Þegar sú litla tók eftir að Eva var í burtu spurði hún „Hvert fór Ameríka“. Þannig var Eva ígildi Ameríku í huga hennar. Fjölskyldan og heimilið var það sem alltaf stóð Evu næst. Söknuðurinn er mikill og sár, en eftir standa góðar og hugljúfar minningar um einstaka konu. Steinunn Aðalsteinsdóttir og Sif Aðalsteinsdóttir. Eva Shafter Adalsteinsson Þegar ég var átta ára smá- stelpa með óbilandi lestrarþörf og æðiber í rassinum var ég send í sveit í Ærlækjarsel í Öxarfirði. Þar bjuggu Lína og Stebbi, systk- ini ömmu minnar Stínu, og átti það eftir að verða mér sem annað heimili langt fram á fullorðinsár. Þótt mér hafi eðlilega þótt amma óskaplega gömul alveg frá upphafi sá ég Stebba frænda aldrei í því ljósi. Þetta sumar, árið Stefán Jónsson ✝ Stefán Jónssonfæddist í Ær- lækjarseli í Öx- arfirði 6. júní 1921. Hann lést á sjúkra- húsinu á Húsavík 3. september síðast- liðinn. Útför Stefáns var gerð frá Skinnastaðakirkju 12. september 2011. 1980, var hann að hefja síðasta þriðj- ung ævi sinnar en fyrir mér var hann tímalaus. Á hverju vori er ég sneri aftur í Sel tók Stebbi á móti mér með sama hlýja brosinu, sömu kímnina í augunum, sama hárbrúskinn á höfðinu sem byrjaði ekki að grána fyrr en um það leyti sem ég fann mín fyrstu. Í þrettán sumur unnum við hlið við hlið; hann lærimeistarinn, ég oftast auðfús nemandinn svo fremur sem verkin voru úti við og töldust ekki „heimilisstörf“ en þau var mér einstaklega illa við og er reyndar enn. Hann kenndi mér að sitja hest og smala kind- um. Að skipta um dekk og smyrja vélar. Að vera ljósmóðir lamba og þokkalegur sláttumaður. Að þekkja grös og lesa í skýin, marka lömb og moka skít. Hann kenndi mér að bera virð- ingu fyrir mönnum mér líkum og ólíkum. Fyrir dýrum stórum og smáum. Fyrir náttúrunnar undraverkum og gangi lífsins. Hann kenndi mér að hugleiða orð mín og gæta þeirra vel í nærveru sálar. Að vera vönd að virðingu minni og óhrædd við að viður- kenna eigin vankanta. Að brosa að sjálfri mér og hlæja þegar tækifæri gefst til. Að hlutirnir eru aldrei svo slæmir að ekki megi sjá á þeim einhverja lausn þó hún sé kannski ekki alltaf sú auðveldasta eða sú sem okkur hugnast best. Ef honum hefði tekist að kenna mér að standa alltaf við orð mín og halda mig við setta stefnu þrátt fyrir dvínandi dug væri ég nú líklegast bóndi í Ærlækjarseli. En bændanámið fór á endanum fyrir lítið. Ég skipti því út fyrir skruddur og þótt ég gæti ekki hugsað mér annað líf en það sem ég hef nú, get ég ekki annað en fundið sting í brjósti fyrir þá sök að hafa brugðist sem bóndi. Ekki að Stebbi léti mig nokkurn tím- ann finna fyrir því. Þegar sumar- langar dvalir breyttust í árlegar vikulangar heimsóknir og í stað- inn fyrir kassa af kandís kom ég með karl og krakka, fyrst einn, svo tvo, þá hélst annað við hið sama. Sama brosið, nú nokkrum tönnum færra, sömu kímnisfullu augun ef eitthvað sjóndaprari, sami brúskurinn, orðinn gráhvít- ur en enn jafn óstýrilegur. Sama hlýja höndin. Sami Stebbi, alveg fram á það síðasta. Við kvöddumst í júnímánuði, vitandi bæði að það væri í síðasta sinn. Þessi maður sem var sterk- ari en allt annað, var eilífur og óbreytilegur, sem undi sér best í sólinni í túnfætinum og vildi helst aldrei að heiman fara, var nú lagstur í sjúkrasæng á Húsavík. Hann gat aðeins séð sólina og sjó- inn og fjöllin útum gluggann, ve- sæl skipti það, en kvartaði þó ekki. Hér voru allir góðir við hann og stundum kíkti fólk í heimsókn. Þetta fer allt einhvern veginn, sagði hann og brosti. Ég brosti á móti og sagði sem svo að víst væri hægt að stóla á það. Og það gekk eftir. Æsa Strand Viðarsdóttir. Með örfáum orðum langar mig að minnast Stefáns Jónssonar bónda í Ærlækjarseli. Stefáni kynntist ég fyrir 40 ár- um þegar ég fluttist til Kópaskers og tók við starfi kaupfélagsstjóra hjá Kaupfélagi Norður-Þingey- inga. Stefán varð fljótlega eftir komu mína formaður stjórnar félagsins, og það var mikil gæfa fyrir ungan mann, róttækan, sem gjarnan vildi breyta heiminum að hafa við hlið sér slíkan mann sem ekki var hægt annað en bera virðingu fyrir og líða vel í návist hans. Ýmis mál sem mér þótti til heilla fyrir félagið og byggðina við Öxarfjörð náðu fram að ganga, má þar nefna jöfnun flutningskostn- aðar á sláturfé, áburði og kjarn- fóðri og byggingu verslunar við Ásbyrgi. Þetta voru allt mjög umdeild mál innanhéraðs, en ég veit að stuðningur og málflutningur Stefáns á deildarfundum og aðal- fundum réð þar miklu. Stefán var enginn jámaður, hann vildi rökræða málin og hlusta á það sem aðrir höfðu fram að færa. Það var vissulega ekki svo að mér einum liði vel í návist Stef- áns, heldur held ég að svo hafi verið um alla sem kynntust hon- um, börn og fullorðna. Ég minnist orða sameiginlegr- ar vinkonu okkar sem sagði við mig eitt sinn eitthvað á þá leið að það væri mikill skaði fyrir þennan heim að Stefán í Ærlækjarseli skyldi ekki hafa eignast afkom- endur. Þetta, sett fram í gamni, lýsir e.t.v. viðhorfi þeirra sem hann þekktu. Aðrir munu rekja æviatriði Stefáns og lífshlaup, en ég vildi með þessum fáu orðum aðeins minnast einstaks manns sem mér þótt vænt um og leit upp til. Blessuð sé minning hans. Kristján Ármannsson Að skrifa minningagrein Ekkert gjald er tekið fyrir birtingu minningagreina. Þær eru einnig birtar á www.mbl.is/minningar. Skilafrestur minningagreina er á hádegi tveimur virkum dögum fyrir útfarardag, en á föstudegi vegna greina til birtingar á mánudag og þriðjudag. Fjöldi greina í blaðinu á útfarardag ræðst af stærð blaðsins hverju sinni en leitast er við að birta allar greinar svo fljótt sem auðið er. Hámarkslengd minningagreina er 3.000 tölvuslög með bilum. Lengri greinar eru vistaðar á vefnum, þar sem þær eru öllum opnar.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.