Líf og list - 01.06.1951, Blaðsíða 10
VXGSLUHÁTÍÐIN
Smásaga eftir INDRIÐA G. ÞORSTEINSSON
VIÐ HOFÐUM VF.RIÐ að dunda við
að koma upp þessari brúarnefnu allt sum-
arið, og þeir sögðu gömlu brúna vera svo
ótrygga, að hún léki á reiðiskjálfi, ef svo
mikið sem hundur hlypi yfir hana. Og það
var kannske satt. Við bara gáfum þvi ekki
auga og okkur kom það ekki við. Við vor-
um sem sagt að byggja nýja brú, og það
aleinasta voru stelpurnar í nágrenninu. Þar
af leiðandi var ekki vinnugleðinni fyrir að
fara hjá okkur, því við þurftum að tala
um allar þessar stínur og rósur og rúnur,
vega þær og meta, allt frá liæl og upp i
hnakka. Og hefðu þessar stelpur heyrt
stakt orð af því, sem við sögðum um
sköpulag þeirra, hefðu þær sjálfar og af-
komendur þeirra, allt fram í tíunda lið.
aldrei gengið um brúna, sem við vorum
að bvggja.
Karlarnir, er bjuggu hjá Kvíslinni, sem
við vorum að brúa, unnu þarna með okk-
ur. I’eir voru hinir ölulustu og höfðu
megna fyrirlitningu á okkur og sögðu, að
við tilheyrðum einhverri nýmenningu og
liefðum lært vinnubrögðin hjá Bretunum
og þar fram eftir götunum. Og er við lét-
um ekki hundþvætta okkur eins og skyn-
leysingjum, þá kölluðu þeir okkur helvítis
kommúnista. Og í staðinn sögðum við, að
þeir væru hokrarar og gaddbeitarhrossa-
níðingar, og til viðbótar létum við það
klingja á þeim, að forfeður þeirra, í níu
aldir, hefðu gert sér að góðu að drukkna
i Kvíslinni, og að enn andaði af þeim
undirlægjuhættinum frá tímum selstöðu-
kaupmannanna, þeir væru með helvítis
eymdina í blóðinu og þyrðu varla að kasta
■af sér vatni, ef verkstjórinn væri nálægur.
Og við sögðum einnig, að langafar þeirra
hefðu gert sér að góðu að láta kaupmann-
inn leiða langömmur þeirra upp á búðar-
loftið, hvar sá danski hefði gerzt fjölþreif-
inn um ömmurnar, áður en þær fengu að
velja úr kramvörunni, en á meðan hefðu
langafamir staðið niðri og tekið í nefið og
'fengið sér brennivínsstaup og lálið sem
ekkert væri. Og guð einn vissi, hvort þeir
sjálfir væru ekki út af dönskum selstöðu-
kaupmönnum komnir.
Karlamir tóku þessu rausi okkar með
stakri ró, og spurðu aðeins, hvort við
liefðum engar langömmur átt. Og er við
reyndum að malda i móinn og sögðum,
að langömmur okkar hefðu verið í mót-
spyrnuhreyfingunni, hlógu þeir bara og
sögðu enga mótspyrnuhreyfingu hafa verið
á Islandi, siðan Jón Arason leið.
Og undir niðri jxítti okkur öllum þetta
hið mesta grín.
Kerlingardyrgjan, sem var ráðskona okk-
ar, var hin mesta subba, og hún var alltaf
að kvelja okkur og hrella. Og við máttum
ekki þukla svo á stelpu, að hún skrækti
ekki ójesús. Og dytti okkur í hug að fara
að klæmast við matborðið, var hún vís til
að skvetta vatni á okkur, nánar sagt þá,
er hún kallaði djöfulóðu deildina.
En á áliðnu sumri féll þessi skíri hrein-
hfisengill í synd og lifði í henni farsællega,
það sem eftir var. Freistingin upphófst, er
verkstjórinn fékk kvefið og varð að leggj-
ast í rúmið. Þar sem þetta var eljumaður,
hefir honum að líkindum leiðzt aðgerða-
leysið og farið að snudda utan í ójesúsinn,
hvað endaði með því, að ójesúsinn álpað-
ist upp í rúiriið til hans. Og enginn skyldi
segja, að það hefði ekki verið hið lögu-
legasta par, því samtals hefir ]iað vegið
hátt á fimmta hundrað pund: Hins vegar
var það okkur ráðgáta, hvernig svo gríðar-
feitar manneskjur gátu þjónað hvötum sín-
um, svo mynd væri á.
Einu hátíðahöldin voru messumar í
kirkjunni hinum megin Kvíslarinnar. Kirkj-
an var ekki neitt sérstakt. Hún var síðan
fyrir aldamót, og það var lykt í henni, er
settist í nefið og minnti mann á kirkju-
garð og litað gler og upplitaða og spningna
altaristöflu og dauðar flugur í gluggakist-
um. Presturinn var hins vegar síðan eftir
aldamót, og hann var ágætur. Við kölluð-
um hann séra Handanvatna og messurnar
hjá honum voru víst hið skeleggasla guðs-
orð. Ilann var einn af þeim, er menn segja
skrýtnar sögur af; þegar þeir eru að bíða
og þegar þeim leiðist og stundum þegar
þeir eru á misheppnuðu kvennafari. Og það
er enginn vafi, að sögumar af séra Hand-
anvatna liafa einhvern tíma orðið lil að
snúa misheppnuðu kvennafari í heppnað
HÖFUNDURINN hefur nýlega veriS
kynntur 1 öSru tímariti, því aS þar varS
hann hluiskarpasiur í fjölmennri smá-
sögukeppni og hlaut aS launum óþeypis
ferS til Italiu. Lif og List ós\ar lndriSa
til hamingju meS sigurinn.
kvennafar, og ]>á má segja, að sá góði
maður hafi ekki til einskis fæðzt.
Og við fórum oft til kirkju.
Langt í frá að við værum trúaðir, nema
þá helzt hann Dóri, en Dóri var blessun-
arlega laus við að leggja djúpan skilning í
nokkurn skapaðan hlut. Og þegar hann
kom í kirkju, fór hann að hlusta og ein-
blína, þó hann kæmi inn í tóma kirkju.
Hann Dóri hafði einlægan vilja á að vera
eins og annað fólk.
Við hinir vorum ekki sérstaklega gin-
key]>tir fyrir guðsorðinu hjá séra Handan-
vatna, en mcssuferðirnar gáfu okkur gott
tækifæri til að bera víurnar í eina kaupa-
konuna hans.
Hún var eins og eldur, og það voru
allir vitlausir í henni. Séra Handanvatna
var ekki slakari í því en við. En Mósa
var alls ekki að hugsa um það, og þar
stóð hnífurinn í kúnni. Og við sóttum
kirkjuna allt sumarið til að sjá hana og
stíga í vænginn við hana. En hún Iét sig
ekki við neinn okkar, og að síðustu álit-
um við, að séra Handanvatna hjálpaði upp
á hana.
Og ]>að hlóðst í okkur ólundin út af
þessu.
Daginn, sem þeir vígðu nýju brúna, var
mikið um dýrðir, beggja megin Kvíslar-
innar. Eitthvert skáld flntti kvæffi, sem
enginn hlustaði á, og nokkrir höfðingjar
kássuðu sér í bílskrjóð og létu hvina yfir
brúna. Og þeir slitu silkibandið, sem ójesús-
10
LÍF og LIST