Líf og list - 01.06.1951, Blaðsíða 11

inn liafði dregið upp úr pússi síuu og
strengt á milli stöplunnn, að undirlagi
verkstjórans. Og það voru fánar á öllum
fjórum stöplunum. Og séra Handanvatna
Jiamaðist í rœðustólnum og lét blessunar-
orðin dynja á heila skíttinu.
Hunn minntist jafnvel á guðræknina í
okkur.
Og það var nú nokkuð lungt gengið.
UNOIlt HÓLNUM og upp við kross-
göturnar hérna megin var eitt af Jæssum
veitingahúsum með rauðu þökunum.
Maður sá ekki sjálft liúsið fyrr en á
beygjunni fyrir utan, og þegar maður liafði
einu sinni séð það, varð manni aldrei litið
á það aftur, til að taka eftir því. Það var
ekki eitt af Jiessum gömlu góðu liúsum
mcð ris og kvist og kannske grænt þak
til hátíðabrigða, lieldur ósköp einfaldur
hjallur, er hafði engan tón. Héraðið í kring
var aftur á móti lilýtt og gróskumikið, og
það var eins og heilnóta með krossi.
Það liafði lengi staðið til að lialda eitt-
Jivert skrall í þessu lnisi í lokin, og við
vorum búnir að nesta okkur upp fyrir það.
Við byrjuðum strax undir ræðunni hjá
séra Handanvatna, og ]>egar hann var bú-
inn, skrapp liann i þetta til okkar. Og við
spurðum hann eftir Mósu og hvort að
hún myndi koma á vígsluhátíðina og livort
hahn liefði hugsað sér að verða fyllri en
allir aðrir, þegar okkur fannst liann taka
of stóra teyga úr fliiskunni. Hann var kát-
ur og sagði. að við værum beztu strákar,
en hann léti ekki livaða angurgapa sem
væri fífla fyrir sér kaupakonurnar. Og þeg-
ar hann fór, var nefbroddurinn á lionum
orðinn glóandi rauður.
Um kvöldið fórum við Jói til liússins
með rauða þakinu, og cr við komum inn,
lentum við í þvögunni við dymar. Og ég
sneri mér að Jóa og sagði:
— Hvað cigum við að gera liingnð?
Hann fitjaði upp á nefið.
— Mér er andskotans sama, sagði Jói.
Eg ætlaði að snúa við, en ]>á sá ég liana,
og ]>að var aldrei gott að vita nema ég
gæti náð henni undir vænginn.
— Heyrðu Jói, kannske, sagði ég.
— Andskotans liringlnndinn í ]>ér sagði
Jói.
Hann var í illu skapi, og hann hafði
drukkið frá þvi í miðri ræðu lijá séra
Handanvatna. Seinna um daginn hafði
hann mannað sig upp og fundið ójesúsinn
að máli og þnkkað fyrir sig og sinar káss-
ur. Það var meðal þeirra nauðsvniaverka,
sem varð að vinna, áður en yfirlauk, og
það var engin furða ]>ó liann bölvaði i
meira lagi.
Við tróðumst í gegnum þvöguna, og á
leiðinni var Jói að yggla sig og gera sig
svakalegan framan í liina og þessa.
— Andskotans sveitamenn eru þetta,
ætla þeir að halda ballið í fordyrinu, sagði
Jói.
— Vertelcki að æpast l>etta, sagði ég.
Við ýttum okkur inn í veitingastofuna
og settum olckur niður úti í liorninu að
vestanverðu, undir glugganum. Það var
einn að drekka kaffi og hann át vínar-
brauð með því, eins og livert annað lost-
æti. Jói fór að baslast við að uá upp
flöskunni, en lionum gekk það ekki sem
l>ezt.
— Hvernig er það, er þér eitthvað að
förlast liandbragðið?, sagði ég.
— Þú rífur kjaft, þér er sveiinér ekki
óglatt, sagði Jói.
— Derringur, sagði ég.
Jói náði upp flöskunni og vínarbrauðs-
ætan liætti kaffilapinu og góndi á liana.
— Sérðu smettið á honum ]>essum?,
sagði Jói.
— Já.
— Á ég að ganga ufrum og laga það?„
sagði Jói.
— Þú ert fífl, sagði ég.
— Hann er skakkmyntur, sagði Jói.
— Þú skyldir þó aldrei ætla að ganga
í verkin skaparans?, sagði ég,
— Það væri hreinn góðvilji, sagði Jói.
— Eg kom til að vera á ballinu, sagði
ég-
— Móðir Jians yrði mér þakklát, sagði
Jói.
— Vertekki að ]>essu, ég vil ekki láta
henda mér út, sagði ég.
— Sástu stelpu?, sagði Jói.
— Hvað um það, sagði ég.
— Auðvitað sástu stelpu, þú sérð alltaf
stelpur, ]>ú hefir verið að elta stelpur allt
þitt líf, sagði Jói.
— Þegiðu, sagði ég.
— Píkustingur. það ertu, guðsvolaður
píkustingur og alltaf í snatti, sagði Jói.
Uppörtunin kom og spurði hvað við
vildum. Hún var lítil og snotur og fjári
óburðug, þegar hún talaði.
— Ég anza þessu ekki, ]>etta er ósvífni,
sagði Jói.
— Hvað?, sagði uppörtunin og var fyrt-
in eins og hrein mey.
— Ertu bólfim?. sagði Jói.
— Hvað meinarðu?. sagði uppörtunin.
— Ég spurði, hvort ]>ú værir bólfim,
sagði Jói og ]>uklaði hana á öðru lærinu.
— Dóni, sagði uppörtunin og sneri frá
okkur.
— Heyrirðu ]>að Jói. ég vil engan há-
vaða, ég ætla að vera á ballinu, sagði ég.
— Eins og mig varði eitthvað um það,
sagði Jói.
— Þú gazl látið píkuna vera, sagði ég.
— Ekki skapaði ég þessar stoðir undir
liana, sagði Jói.
Uppörtunin, sem liafði farið fram, kom
nú aftur og var með tvo blesa með sér.
— Láttu mig tala við þá, sagði ég.
— Viljið ]>ið gjöra svo vel og koma fram
með okkur, sagði annar þeirra, og það
hafði auðsjáanlega verið tekinn krabbi úr
anuarri vör hans, því hanu skyrpti þessu
undan berum tönnunum.
— Ég krefst ]>ess að vera þéraður, lúsa-
blesar, sagði Jói.
Ég sá að liann gat gert það ómögulegt,
svo ég hnippti í liann og hann lét sér segj-
ast og þagnaði.
— Við vorum rétt að koma, sagði ég.
— Stúlkan hefir kvartað undan ykkur,
sagði sá bertennti.
— Við höfum ekki gert henni hið
minnsta, við bara sátum og biðum eftir
afgreiðslu, sagði ég.
Blesarnir fóru og töluðu við uppörlun-
ina, og svo komu þeir aftur, og þessi með
heilu varirnar sagði:
— Þið verðið að vera stilltir.
— Eins og lömb, sagði ég.
Með það fóru þeir og Jói sagði:
— Helvítis liundingjarnir.
— LTss, sagði ég.
— Byggðum við ckki brúna?. sagði Jói.
— Svo er sagt.
— Er þelta náskrall ekki tilorðið vegna
þess?, sagði Jói.
— Nú að vísu.
— En hver andskotinn þá?, sagði Jói.
— Það er ekki þar með sagt, að þú
megir nudda þér utan í hvaða kvenmanns-
læri sem er, sagði ég.
Maðurinn hinum megin liafði raðað f sig
vínarbrauðunum og drukkið kaffið, og
hann var að laumnst til að ropa f klútinn
sinn. Uppörtunin kom fram til að plokka
hann fyrir óætið, og ég stóð á fretur og
fór yfir til liennar.
— Tvo pepsí, sagði ég.
Hún anzaði ekki, og ég sá, þnð var
hundur í henni. Þnð var ótækt, að fá ekki
pepsíið, svo ég gekk fast að henni og
gerði mig auðmjúkan.
— Tvo pcpsí og takt ekki mark á hon-
um. sagði ég.
Hún skaut upp á mig augunum, og
þegar hún talnði, þá slöngvnði hún því
yfir aðra öxlina.
— Ætli ]>að ekki. sngði hún.
Eg gekk aftur að borðinu og settist.
— Djöfuls viðbjóður að sjá til þín,
sagði Jói.
LÍF og LIST
II