Líf og list - 01.06.1951, Qupperneq 13

út um þær liinum megin. Og það var svo
mikið skurk og tramp í ganginum, að það
heyrðist ekki daut x dragverki spiltarans.
Dóri fór að burðast við að taka í vör-
ina lijá einurn sveitamanniuum og Sæti-
Niisi bauð mér vindling. Hann kveikti í
honum, og yfir logann á eldspýtunni sá ég
hana koma í dyrnar. Sæti-Nási tók ekki
oftir henni i þvögunni, fyrr en hún var
homin alveg að okkur.
— Halló, sagði Sæti-Nási.
— Halló, sagði Mósa.
— Allt í fínasta, sagði Dóri.
— Sko Dóra, sagði Mósa.
— Dans?, sagði Sæti-Nási.
— Piili, það er svo mikil svækja, sagði
Mósa.
— Nei, halló, sagði Mósa.
— Halló, sagði ég.
— Dans?, sagði ég.
— Púh, það er svo mikil svækja, sagði
Mósa.
llún var indæl, og hún var upp á marg-
ar messur hjá séra Handanvatna. Sæti-
Nási horfði á hana, og ég sá liann var að
titla af henni spjarirnar með augunum.
Hjöfuls rafturiun. Mósa skaut sér áfram,
úleiðis til dyranna.
— Tjakkurinn í drallinu, sagði Dóri.
•— Hann verður það, sagði ég.
— Tíu tonna tjakkur í drnllinu hjá
Mósu, sagði Dóri.
— Enga lygi, sagði Sæti-Nási.
Svo vissum við ekki fyrr en við sáum
Mtan í liana inn í snlinn, og hún var með
einhvern lnngan og mjónn upp á slðuna.
— Andskotans daninn, urraði Sæti-Nnsi.
— Hvaða dani?, sagði ég.
•— Tjakkurinn á mjólkurbúinu, sagði
Dóri.
I’að hlakkaði í mér görnin, og Sæti-
Nási fór að tyggja vindlingsendann i gríð.
Dóri fékk sér aftur I vörina hjá sveita-
'ttanninum og séra Handanvatna tróðst til
læirra.
■— Gef mér í nefið Gvendur, þú lendir
1 helvlti hvort eð er, sagði séra Handan-
vatna við sveitamanninn. Gvendur gaf
honum í nefið og séra Handanvatna hélt
l)ví á milli fingranna meðan liann snýtti
sér.
— Mósa er i heitasta drallinu, sagði
Dóri.
■— Skíthæll, sagði séra Handnnvatna.
—■ Sveimér alla mína, hún er i danska
'lrallinu, sagði Dóri.
■— Páið yður aflur í nefið, séra minn,
Sagði Gvendur.
— Ilver er mestur prestur á íslandi?,
sagði séra Handanvatna,
— Fáið yður í nefið, eudurtók Gvendur
og otaði að honum dósunixm.
Séra llandanvalna brá fingrunum niður
í dósirnar. Hann sagði:
— Eg er mesti kennimaður á Islandi.
— Mig fá i drallið, sagði Dóri, og seild-
ist eftir tóbxxkinu.
— Ég flyt lifandi orð, sagði séra Hand-
anvalna. /
— Já, sagði Gvendur.
— Ég flyt lifandi guðsorð, sagði séra
Handanvatna.
— Snarlifandi í fínasta drallinu, sagði
Dóri.
— Skithæll, sagði séra Ilandanvatna.
— Allt i finasta, sagði Dóri.
Séra Handanvatna fór að glxipa á Dóra,
fljótandi augum, og valt fram á tærnar og
rak nefið i hann, svo valt hann á liælana.
Og þannig gekk það nokkrum sinnum. Dóri
var að reyna að brosa framan i hann, en
tönnin gerði það alveg hryllilegt. Séra
llandanvatna sneri sér að Gvendi og sagði:
— Þekkir þú þennan mann?
— Hvort ég, þetta er hann Dóri, sagði
Gvendur.
— Dóri?, Dóri? Uúúú, hann Dóri. Hann
Dóri i brúarsmiðinni. Sæll Dóri, sagði séra
Handanvatna.
Það hlunkaði í Dóra.
— Ég var að vígja liana i dag, hvernig
fannst þér?, sagði séra Handanvatna.
— Það var í fínasta, sagði Dóri.
Við Sæti-Nási mjökuðum okkur inn í
salinn og Iitum í kringum okkur. Og inn-
an stundar kom ég auga á Danska, livar
hann lónaði með Mósu úti í einu horninu.
Hann hafði arminn yfir um Iiana, rétt
ofan við lendarnar og liélt lienni svo þétt
að sér, að það hefði ekki vcrið hægt að
koma hníf á milli þeirra öðruvísi en reka
hann i kviðinn á þeim báðum. Og það lá
við, að ég roðnaði, er é'g sé jxetta.
Sæti-Nxisi kom einnig auga á þau, og
það fór ekki fram hjá honum fremur en
mér, hvernig Danski liélt henni.
— Ilelvítis flagarinn, sagði Sæti-Nási.
— Það er allt í bezta gengi, sagði ég.
— Það ber ekki á öðru, sagði Sæti-Nási.
•—- Jamm, maður veit þá alllaf hvernig
maður á að hafa það í Daumörku, sagði ég.
— Þetta gerir rjóminn, sem hann drekk-
ur á mjólkurbúinu, sagði Sæti-Nási.
Það var engum vafa bundið, að Mósa
hal'ði ekki áliuga á neinum öðrum en
þessum mjólkurbúsútlendingi, og það vnr
ekkert fengið við að gera sig gulan og
grænan út af þvi. Sæti-Nási liengdi haus-
inn, og ég vissi, að hann var að velta
þvi fyrir sér, hvernig liægt væri að berja
Dauska íit úr ]>essu, xin þess að lenda
sjálfur í tæting \’ið hann. Og allt í einu
laust þvi niður í hann, eins og fagnaðar-
erindi ásamt vatnsskirn og öllu tilheyr-
andi. Og hann sagði:
— Jói.
— Steindauður, sagði ég.
— Ekki svo, sagði Sæti-Nási.
Við tróðumst til baka, og á meðan var
ég að hugsa um það. Það var allt í lagi
með Jóa, lionum yrði ekki nuddað fetið.
Eu myndi Sæti-Nási þora i Danska? Nei,
liann myndi ekki ]>ora í liann þó honum
bráðlægi á því. Það yrði sem sagt allt
með ró og spekt.
Við fórum frarn hjá Dóra og séra Hand-
nnvatna og Gveiidi, og alla leið inn í veit-
ingastofuna. Jói var svona um það bil að
fá glóruna aflur, og hann þekkti okkur og
]>írði upp á okkur augunum. Hann sagði:
— Þar koma tveir góðir, Jóhnnn. Láttu
þá ekki miga utan i þig, Jóliann. Sigaðu
]>eim rófulausum á skjáturnar.
— Hann er ekki viðmælandi, sagði ég.
— Ifver er ekki viðmælandi, hórusynir,
sagði Jói, og grúfði sig niður á borðið og
reyndi að híta fara vel unx hausinn á sér.
— Ilann ætlar að fara að gráta, sagði
Sæti-Nási.
— Sem ég er lifandi fæddur, sagði ég.
— Heyrðu Jói, danski rafturinn er
liéma, þessi sem var að berjn ]>ig i sumar,
sagði Sæti-Nási.
—- Éttu hann sjálfur, sagði Jói.
Til lesenda
Líf og list verður sextán blaðsíður um sumarmán-
uðina eins og í fyrra. Meðan ritið er ekki stærra, kost-
ar hvert hefti sex krónur í lausasölu.
LÍF 0g LIST
13