Húsfreyjan - 01.03.1957, Blaðsíða 26

,,Þú ættir ekki að blóta, þegar þú ert
nýsloppinn úr svona mikilli hættu.“
,,Já, en ég verð að segja frá öllu, ná-
kvæmlega eins og það gerðist.“
„Ef til vill fer enn ver fyrir þér næst,
ef þú bölvar of mikið,“ sagði Gréta.
,,Ég skal reyna að stilla mig,“ sagði
Hans og var mjög ánægður. Þessa stund-
ina trúði hann sjálfur uppspuna sínum.
,,ó,“ hélt hann áfram. „Mér leið alveg
bölvanlega. Mér fannst allt ætla upp úr
mér, reyndar ekki allra fyrst. Þá var bara
eins og öryggi hefðu sprungið og innan
í mér væri kolamyrkur. En svo kom allt
upp í hálsinn á mér, svo að hann ætlaði
alveg að springa! „Ég held, að það sé
bezt, að fara ekki lengra með hann,“
sagði sá, sem bjargaði mér. „Hann meidd-
ist hel....hann meiddist mikið áðan.“
„Það líður frá, það líður frá,“ hvíslaði ég.
En þeir skeyttu því engu. Þeir létu mig
fara úr vagninum hjá járnbrautarstöðinni
og kölluðu þar á lögregluþjón. Hann
spurði, hvort hann ætti að síma eftir
sjúkrabíl.
„Almáttugur,“ kveinaði Gréta, yfir-
komin af meðaumkun.
„Nei,“ sagði ég við lögregluþjóninn.
„Þetta líður frá. Ég þarf að flýta mér til
Brámon til að reka þar áríðandi erindi.
Þarf að vera kominn aftur í bankann áð-
ur en lokað verður.“ „Þér getið það nú
ekki, ef þér getið ekki staðið á löppun-
um,“ sagði lögregluþjónninn. Ég hné nið-
ur, þar sem ég stóð, niður á bekk datt
ég. Guð einn veit, hvað hræddur ég var,
því að enn var allt dimmt fyrir augun-
um á mér. Ég sá ekkert, þó að ég hefði
augun galopin. Ég hef aldrei á ævi minni
verið eins hræddur. Ég þorði ekki að
segja lögregluþjóninum, hvernig mér leið,
enda sá ég hann ekki. Ég hélt, að ég hefði
augun aftur, en þegar ég þreifaði eftir
með hendinni, voru þau galopin. Hvernig,
sem ég reyndi, sá ég ekki neitt.“ Hans
stundi. Orðin komu á stangli, eins og þau
sætu föst í hálsinum á honum. Ofurlitla
stund virtist hann engu orði upp koma.
Svo hvíslaði hann: „Smátt og smátt komst
ég til sjálfs mín aftur.“
„Guði sé lof,“ sagði Gréta.
„Ég komst með næsta strætisvagni.“
„Fórstu samt?“ sagði Gréta. Ósjálfrátt
tók hugsun hennar til starfa. „Hann er þó
líklega ekki að skrökva þessu? Nei, ég
held þetta sé satt, en hann hafi samt
komist leiðar sixmar.“
„Auðvitað varð ég að gera það, sem
ég hafði tekið að mér. Hvernig færi, ef
ekki væri hægt að treysta mér? Ég tók
næsta, nei, næstnæsta vagn og eftir fjórð-
ung stundar var ég kominn til Blombergs
slátrara í Brámon. Þegar hann var búinn
að skrifa nafnið sitt, datt mér fyrst í hug
að fara að líta á fótinn. ó, Gréta mín,
þú hefðir átt að sjá, hvernig hann leit
þá út. Ég var blóðugUr ofan frá hné og
niður að ökla. En slátrarinn lánaði mér
umbúðir og útvegaði mér vatn, svo að ég
gæti þvegið sárið. Þá sveið mig nú svona
rétt aðeins. Húðin var flegin af og vöðv-
arnir kolbláir af högginu."
„Má ég líta á það?“ spurði Gréta og
fór að losa um umbúðirnar.
„Ekkert liggur á,“ sagði Hans. Honum
fannst allt í einu eitthvað skyggja á gleð-
ina. Frásögninni var lokið. Þess vegna
átti hann erfitt með að halda í trúna á
það, sem hann hafði verið að segja frá.
„Ég þarf sjálfsagt að þvo sárið,“ sagði
Gréta, sem nú var farin að hugsa margt.
„En það er nú alveg einstök heppni,
hvað allt grær fljótt á mér,“ sagði Hans
til þess að Gréta væri við öllu búin.
„Já, sannarlega,“ sagði hún og hætti
sem snöggvast að fást við umbúðirnar.
Nú hugsaði hún fleira en hún sagði. „Hann
hefur þá verið að ljúga, rétt einu sinni,“
hugsaði hún. Hvernig stóð á, að honum
tókst alltaf að blekkja hana, einungis af
þvi, að hann sagði svo vel frá? Hvers
vegna vonaði hún i hvert skipti, að nú
væri hann að segja satt?
„Hefurðu nokkurt græðilyf?11 spurði
Hans og röddin var því líkust, að hann
langaði til að skríða undir bekkinn. „Ef
26 HÚSFREYJAN