Eining - 01.08.1954, Qupperneq 13

EINING
13
Það er heldur ekki eðlilegt, að þeir
vilji lengur leyfa þeim 2—17 prósent-
um af þjóðinni, sem áfengra eiturlyfja
neyta, að koma fram minnihlutavilja
sínum í áfengismálum til eilífðar í lýð-
frjálsu landi.
Stúkurnar hafa einnig átt öflugan þátt
í því að skapa almenningsálitið, og gera
það svo fráhverft áfengisnautn sem raun
ber vitni, ásamt þeim einstökum mönn-
um öðrum, sem starfað hafa í sömu
átt. Þrír af merkustu og æðstu mönnum
þjóðarinnar á síðustu árum, þeir séra
Sigurgeir Sigurðsson heitinn biskup, Vil-
mundur Jónsson landlæknir og dr. Helgi
Tómasson yfirlæknir, hafa með fordæmi
sínu og starfi í þessum málefnum unn-
ið þjóðinni ómetanlegt gagn. Aðrir
læknar, einkum þeir Alfreð Gíslason og
Kristján Þorvarðsson, hafa á síðari ár-
um einnig unnið mikið starf á þessu
sviði. Ymsir trúflokkar hér á landi hafa
látið nokkuð til sín taka í því að gera
einstaka menn fráhverfa áfengisnautn,
oft með góðum árangri.
Þrátt fyrir allar trúarvakningar, lækn-
ingatilraunir og félög ofdrykkjumanna,
sýna skýrslur það samt, að það er að-
eins helmingur ofdrykkjumanna, sem
tekst að forða frá áfengisnautn, þegar
bezt lætur, með öllum þessum aðferð-
um.
Yfir óhófsdrykkjumenn þá, sem valda
að mestu leyti öllu því tjóni, slysum og
glæpum, sem drýgðir eru af áfengis-
völdum, ná hins vegar engin áfengis-
varnarlög né lækningatilraunir. Þeir eru
taldir hófdrykkjumenn og telja sig það
sjálfir, þó að þeir kunni að drekka sig
fulla svona rétt endrum og eins.
Þegar öll kurl koma til grafar, þá er
það félagsskapur góðtemplara, sem unn-
ið hefur mesta, raunhæfasta og árang-
ursríkasta starfið í áfengismálum hér á
landi fram að þessu. Þá ber að styrkja
og styðja í hvívetna eftir sem áður, og
aldrei meira né betur en nú.
(Grein þessi birtist í Tímanum seint á
árinu 1953).
Norski söng-,,kvintettinn“ Monn
keys, sem hlotið hefur miklar vinsældir
á Norðurlöndum og víðar, söng hér
fimm sinnum í Austurbæjarbíói um
helgina 23. maí s. 1. á vegum hljóðfæra-
verzlunarinnar Drangeyjar. Var aðsókn
mjög mikil og undirtekir hinar beztu.
Tveir þessara norsku gesta, stjórn-
andinn Egill Monn Iversen og píanóleik-
arinn Per Asplin, eru báðir þekktir Góð-
templarar í Noregi og víðar, þótt ungir
séu, aðeins rúmlega tvítugir að aldri.
Hafa þeir ekki farið dult með þessa af-
stöðu sína til skemmtanalífsins og
áfengisvandamálsins, sem því fylgir
allt of tilfinnanlega, heldur látið þess
jafnan getið í blaðaviðtölum og skemmt-
anaauglýsingum, að þeir séu templarar.
Egil Monn Iversen er frá Osló, en
Per Asplin frá Tönsberg, og báðir eru
þeir synir þekktra forystumanna meðal
norskra góðtemplara.
Nokkrir af forystumönnum Reglunn-
ar hér í Reykjavík áttu tal við þá Iver-
sen og Asplin, áður en þeir hurfu aftur
heim til Noregs að þessu sinni og spurðu
þá meðal annars um skemmtanalíf unga
fólksins í Noregi. En unglingarnir vilja
skemmta sér þar og dansa eins og hér
hjá okkur. Þeir eiga einnig þar í vök að
verjast á skemmtistöðunum, vegna
drykkjutízkunnar, sem setur, einnig þar,
ómenningarbrag sinn á skemmtanalífið.
En sannarlega er það ánægjulegt, að
jafnágætir fulltrúar norskrar æsku skuli
vera úr okkar hópi. Mættu flestir ís-
lenzkir listamenn á þeirra sviði taka sér
þá til fyrirmyndar.
Egil Monn Iversen er einnig stjórn-
andi danshljómsveitar í Oslo og hefur
komið til orða, að hann komi með hljóm-
sveit sína hingað til Reykjavíkur í haust
og leiki opinberlega. Fékk hann og þeir
félagar með sér mörg íslenzk dægurlög
á nótum, sem þeir ætla að kynna sér og
leika væntanlega á skemmtistöðum í
Skandinavíu, — og að sjálfsögðu hér í
haust, ef þeir koma. T. S.
HIJSIVIÓIIIR KVÖDD
Við kunnum hverfleik lífsins illa. —
,,Dvel hjá oss guðssól, hverf ei með
hraða“, biðjum við, þegar Ijómi kvöld-
sólarinnar er að slokna. En þótt við
unum illa hverfleikanum, þá sættum við
okkur líka illa við tilbreytingaleysið. —
Við getum ekki unað einstæðingsskapn-
um, en eigum þó oft fremur erfitt með
að lynda við aðra og gera sambúðina
unaðslega. Við erum alla ævina eins og
keipóttu börnin. Við eigum erfitt með
að sætta okkur við það, að ástvinur
tekur sig upp og flytur frá okkur, þótt
við trúum því, að hann flytji inn í betri
tilveru.
Góðan gest kveðjum við jafnan með
viðkvæmum tilfinningum, og við eigum
bágt með að skilja við þá, er standa
hjarta okkar næst. Mikið er að þakka
góðum gesti, sem kemur færandi hendi
með kærkomnar gjafir, því að slíkar
gjafir birta hvort tveggja í senn, vináttu
og ástúð, og fórnfýsi.
Enginn gestur gistir heimili jarðar-
búa, sem færir eins varanlegar og in-
dælar gjafir sem góð kona og móðir.
Á heimilinu er hvert hennar spor stigið
í anda þjónustufúsleikans og kærleik-
ans. Hún er sannkölluð smámynd af
Guði. Ollum á heimilinu þjónar hún.
Börnin og eiginmanninn umlykur hún
örmum kærleikans. Allt hið fagra og
góða, sem blómgast í fjölskyldulífinu,
bæði kærleikslíf ástvinanna og líf barna
hennar fær sitt gróðurmagn frá hjarta-
rótum lífs hennar. Það reynist því jafn-
an þungbært að kveðja slíkan gest. En
lifandi og látin er hún og verður veg-
samleg á heimilinu sínu.
Mannlífið á sínar mismunandi hliðar,
sumar dökkar og aðrar bjartar. Frá
vissu sjónarmiði er lífið dásamlegt. —
Þegar við fæðumst í þenna heim, erum
við vafðir örmum ástvina, nærfærnum
örmum hjúkrandi móður og sterkum
örmum hins umhyggjusama föður. —
Þegar við flytjum héðan og fæðumst
inn í heim dýrðarinnar, þá bíða okkar
þar ástvinir og hinir eilífu armar alföður-
gæzkunnar, er taka við okkur í hinar
,,eilífu tjaldbúðir“. Meistarinn kvaddi
beztu vinina sína með þessum orðum:
„Hjarta yðar skelfist ekki, trúið á Guð
og trúið á mig. í húsi föður míns eru