Eining - 01.05.1956, Side 1

Dásamlegustu sögurnar
Ein slík saga er sögð í janúarhefti
Readér’s Digest 1956. Hún er of löng
til að birtast í Einingu í nákvæmri þýð-
ingu, og verður því hér aðeins lítil end-
ursögn.
Saga þessi hefst á lágum tón, en
endar á háum, svo háum, að hann hef-
ur heyrst víðar en um eina mikla heims-
álfu. Upphafið er lítill drengur, sem
fæðist í sárri fátækt austur í Ukrainíu.
Foreldrarnir senda hann sex ára til Vín-
arborgar til uppeldis hjá skyldmennum
þeirra. Báðir fósturforeldrarnir deyja,
er drengurinn var 12 ára.
Dag einn kom hann þar sem verið
var að æfa drengjakór. Hann kannað-
ist við lagið, sem sungið var, og tók
undir. Stjórnandinn gaf honum bend-
ingu og sagði: ,,Þú hefur slíka rödd,
drengur minn, er greiða mun götu þína.
Og nú greiðir hún þér strax götuna inn
í þenna kór minn“.
Þetta voru fyrstu dyrnar, sem opn-
uðust unga sveininum út úr baslinu.
Hann hét, þessi drengur, og heitir enn
sem frægur og fulltíða maður, Igor
Gorin.
Á unglingsárunum átti sveinninn sér-
stakan draum, mikinn og glæsilegan.
Það var að komast til Ameríku. I kvik-
myndum hafði hann séð þar víðáttu-
mikið, frjósamt og fagurt land, byggt
af glaðlyndu og frjálsmannlegu fólki.
Hann las í bókasöfnum allt, er hann gat
náð í um Ameríku, einnig um frægasta
forseta Bandaríkjanna, Lincoln, sem
var fátækur drengur, en varð forseti
þjóðarinnar. Þetta sannaði unga Gorin,
að fátækir drengir gætu komizt vel
áfram í Ameríku.
Þegar ungir menn sjá sýnir, hleypur
þeim kapp í kinn. Gorin tók að sér að
flytja mjólk til fólks og vann við það
12 stundir í sólarhring. Hann fékk sér
tilsögn í einu og öðru, hvar sem hann
gat náð í eitthvað slíkt. Hann hálf
svelti sig og vakti á nóttum til þess að
geta lesið bækur.
Þetta gat auðvitað ekki lánast snurðu-
laust. Skömmu eftir 17. fæðingardag
hans, hneig hann niður úti á götu, með-
vitundarlaus. Þegar hann kom aftur til
sjálfs sín, var hann í sjúkrahúsi. Lækn-
amir sögðu sjúkdóm hans vera tær-
ingu á háu stigi. Hann væri einnig út-
slitinn og vanfóðraður.
Gorin komst fljótt að því, að her-
bergið sem hann lá í var einmitt bið-
salur dauðans í sjúkrahúsinu. Þar voru
þeir lagðir, sem áttu stutt eftir til graf-
ar. ,,Ég hafði unnið af kappi og átt svo
glæsilegar hugsjónir“, segir Gorin, ,,og
nú var úti um allt“.
Þrátt fyrir allt, kom það fyrir, á
milli þess, er hann fékk hóstakviður,
að hafði hann dauðadóm læknanna að
engu og söng nokkrar setningar. Þegar
horfurnar voru einna verstar, kom inn
til hans dag einn hjúkrunarkona, blá-
eygð og blíðlynd og fögur eins og gyðja.
Yfir rúmi hans las hún: ,,Igor Gorin,
tónlistar nemandi ‘ ‘.
„Fyrrverandi tónlistamemandi“,
sagði hann til leiðréttingar. ,,Fyrrver-
andi allt, systir“.
„Hvaða vitleysa“, sagði hún. ,,Ein-
hver hefur gert skissu. I þessu herbergi
átt þú ekki að vera. Þér er ekki ætlað
að deyja“. Hún lagði hendina blíðlega
á enni hans og sagði: „Hjartað rann-
sakar stundum, það sem engin mæling-
artæki ná til. Ég heyrði ofurlítið af söng
þínum í morgun. Guð hefur gætt þig
dásamlegum hæfileika, Igor Gorin.
Hann er ekki einkaeign þín fram yfir
það, sem þér er ætlað að gæta hans og
fegra hann. Þú verður að miðla heim-
inum af þeirri gáfu þinni“.
Gorin lokaði augunum þreytulega:
„Þetta væri kraftaverk“.
„Kraftaverkin eru Guðs verk“, svar-
aði hún, „en þau gerast hraðar, ef við
samstörfum honum. Ég ætla að biðja
fyrir þér“.
Þessi líknarengill hans — hjúkrun-
arkonan, lét ekki sitja við bænina eina.
Hún kom honum á betri stað og örvaði
daglega lífslöngun hans, og þegar lækn-
arnir leyfðu honum að flytja af sjúkra-
húsinu, lagði hún peninga í lófa hans,
til þess að hann gæti komizt út í sveit.
Hann komst að á sveitabýli og bætti
þar við sig 20 pundum á sex vikum.
Hann fór svo aftur til Vínarborgar og
sýndi sig læknunum, sem urðu ekki
lítið undrandi á bata hans.
Hann tók nú að vinna sér inn aura
með því að syngja fyrir fólk við gift-
ingar og önnur tækifæri. Tekjur sínar
notaði hann til að hlusta á fræga söngv-
ara og kynnti sér eftir föngum háttu
þeirra, ér snjallastir voru.
Dag einn heyrði hinn frægi söng-
kennari, Victor Fuchs, Gorin syngja, og
undraðist stórum hina dásamlegu rödd
unga mannsins. Hann kom unga mann-
inum að við tónlistarskóla Vínarborgar.
Þar gleypti Gorin í sig um fimm ára
skeið allt, er hann gat numið af tón-
listarfræði, en Fuchs æfði rödd hans.
Árið 1932 var Gorin reiðubúinn til
þess að hefja fyrsta starfsþátt sinn á
leiksviðinu. Hann söng tvö tímabil við
óperuna í Teplitz-Schönau í Tjekkó-
slóvakíu.
Ástandið tók nú að gerast alvarlegt
í Evrópu. Nazistasveitir streymdu um
götur Vínarborgar. Ótti og öryggisleysi
greip um sig, og hvarvetna var örvænt-
ing. Árið 1934 lét Gorin draum sinn
rætast og lagði leið sína til Ameríku.
Á leiðinni yfir hafið lífgaði hann allt
upp um borð með söng sínum. Og hann
talaði kjark í þá, er voru að flytja vest-
ur, áhyggjufullir út af því, hvaða við-
tökur þeir myndu fá. „Hvernig veizt
þú“, spurðu sumir, „að við munum fá
góðar viðtökur þar vestra?“ Gorin svar-
aði: „Hafið þið ekki heyrt um frúna við
höfnina?" og hann hafði yfir áletrunina