Eining - 01.08.1967, Page 5

EINING
5
Frú Anna Bjarnadóttir
Fœdd 6. apríl 1899 — Dóin 15. júlí 1967
Þegar ég sá frú Önnu Bjarnadóttur
síðast, virtist mér liún ekki hafa tapað
sér neitt að ráði. Hún var alltaf hin
sama glæsilega kona. Mér brá því mjög,
er ég las í blöðunum um andlát hennar.
Það kom mjög óvænt.
Mín auðlegð hefur verið sú um dag-
ana, að kynnast mörgu góðu fólki og
eiga oft góðhug þess. Það var mikill
fengur að kynnast prestshjónunum í
Odda, séra Erlendi Þórðarsyni og frú
Önnu Bjarnadóttur. Sumarið 1934 ferð-
aðist ég allmikið um Árnes- og Rangár-
vallasýslur. Var þá að vinna, m. a., að
stofnun stúkna að Selfossi, undir Eyja-
fjöllum og að strönd á Rangárvöllum.
Þá gisti ég stundum að Odda. Þar var
vel búið og gott að koma. Ekki skorti
gestrisni né alúð. Til viðbótar því bauð
séra Erlendur mér að stíga í stólinn við
messur hjá sér á einum þremur stöðum.
Minningarnar eru því góðar frá þessum
árum.
Þegar við stofnuðum stúkuna Gró-
andi að Strönd á Rangárvöllum 23. sept-
ember 1934, þá voru þau séra Erlendur
og frú Anna okkar ómetanlegu liðs-
menn þar, meðal annarra ágætra. Síðan
hafa þau haldið tryggð við reglu góð-
templara og verið góðir liðsmenn, bæði
þar eystra og eins í Reykjavík eftir að
þau fluttust þangað. Um skeið var frú
Anna æðstitemplar stúkunnar á Rang-
árvöllum, kosin sem sjálfsögð, og voru
þó vissulega fleiri góðir forustukraftar
þar. Frú Anna kunni vel að stjórna
stóru heimili og stjórn hennar á stúk-
unni var líka góð. Hún sameinaði það
flest, sem bezt má konu prýða: virðu-
leik og látleysi, glæsileik í sjón og fram-
komu, sem augljóslega vitnaði um góð-
vild og hjartahlýju. Hún var sérlega
vel til þess kjörin að vera prestskona.
Hin hljóðláta prédikun prestskonunnar
getur oft verið töluvert á borð hið tal-
aða orð prestsins, en þar þurfti þó ekki
svo lítið til þegar um séra Erlend var
að ræða, því að hann var klerkur góður
og snjall ræðumaður á meðan hann
sinnti því embætti. Hefur það verið aug-
ljóst strax, er hann sótti um Odda sem
nýbakaður guðfræðingur og sigraði alla
keppinauta sína f j óra, sem voru þó ekki
neinir liðleysingjar. Sennilega hafa þá
einhver konuefnin hugsað eitthvað svip-
Anna Bjarnadóttir.
að því, er felst í vísu Þuru í Garði, sem
hún kvað í spaugi:
Eiga vildi ég Erlend prest,
yfirsæng og kodda,
væna kú og vakran hest,
og vera frú í Odda.
Frú Önnu Bjarnadóttur var sigurinn
vís og séra Erlendur Þórðarson varláns-
maður. ,,Góð kona er gjöf frá Drottni,“
segir Heilög ritning. Giftingardagur
þeirra hjóna var 6. júlí 1918. Dætur
þeirra eru Anna, gift Daníel Ágústínus-
syni, fulltrúa á Akranesi, og Jakobína,
gift Árna Jónssyni, bifreiðarstjóra á
Hellu. Lengra áfram verður hér ekki
talið og ætt frú Önnu heldur ekki rakin.
Fædd var hún og uppalin í Reykjavík,
foreldrar Bjarni Gíslason, formaður í
Reykjavík og kona hans Guðrún
Magnúsdóttir. Kvennaskólanámi lauk
frú Anna í Reykjavík og stundaði svo
þar verzlunarstörf unz hún giftist séra
Erlendi Þórðarsyni.
Við erum mörg, lesendur þessa blaðs,
sem vottum séra Erlendi og öðrum ást-
vinum frú Önnu Bjarnadóttur innileg-
ustu samúð okkar og blessum minningu
hennar, þökkum hin ágætu kynni og
ánægjulegt samstarf. Þökk mína tjá
naumast fátækleg orð.
Pétur Sigurðsson.
•k -jc A
Gott starf
Ég að kvarta ekki þarf
yfir mæðu og lúa,
því Guð svo auðvelt gaf mér starf:
í góðri jörð, að gróðri ögn að hlúa.
Vitur konuhjörtu
Fyrr og síðar hafa góðar og göfugar
konur snúizt vel við margvíslegu böli
einstaklinga og þjóða, og oft hafa þær
vegið upp „björg á veikan arm," því
þær hafa ekki vitað „hik né efa.“
Snemma í apríl sl. sendi kona í Borg-
arnesi Morgunblaðinu bréf á þessa leið:
„Kæri Velvakandi!
Mig langar til að taka undir það, sem
kona drykkjumanns skrifaði þér fyrir
nokkru. Áfengið er mannanna mesta böl
— og furðulegt er, að fólk skuli enn
sem fyrr ekki átta sig á því. Margir
hafa unnið gott starf í baráttunni gegn
áfengisbölinu. Við þurfum að gera á-
fengið útlægt úr landinu og vísa á bug
öllum lævísum tilraunum til að gera
Bakkus enn valdameiri í landinu, en
hann þegar er. Þar á ég við bjórmenn-
ina, sem aldrei þreytast á að prédika
fyrir landsmönnum hve mikils þeir fari
á mis að hafa ekki bjórinn.
Sannleikurinn er sá, að við komumst
bezt af án bjórs og áfengis og við
tryggj um hag okkar bezt með því að
vísa báðum þessum „lyfjum" á bug.
Hve mikið af óförum, slysum og sorg
má ekki rekja beint eða óbeint til á-
fengis og notkunar þess ? Dæmin sanna,
að ófreskjurnar fylgja áfenginu alltaf.
Erfiðleikar okkar í lífsbaráttunni eru
nógir fyrir, þótt við búum ekki til erfið-
leika aukalega.
Kona í Borgarnesi.“
Hafi konan beztu þakkir fyrir þenna
sanna og djarfa vitnisburð. Við þurfum
að gera „áfengið útlægt úr landinu,"
eins og konan svo viturlega segir.
Gjafir til blaðsins
1 maíblaðinu 1967 voru nokkrir taldir,
sem fært hafa blaðinu gjafir. Þar var ein
af þessum leiðu prentvillum, sem alltaf
þarf að vera að afsaka. Þar var skráð Run-
ólfur, Látrum, en átti að vera og var í
handritinu: Þórður Jónsson, Látrum, 500
krónur. Síðan er gjöf frá frú Hjaltlínu
Guðjónsdóttur, 300 kr., ríflegar greiðslur
frá öðrum, sumir biðja um að geta þess
ekki í blaðinu, eins og J. J., sem færði
blaðinu nýlega átta þúsund krónur. —
Hjartanlegar þakkir á þetta fórnfúsa fólk
skilið, en ætti nú að fara varlega í þessu,
því ekkert er öruggt um framtíð blaðsins.
Starfsgeta ritstjórans ef til vill á þrotum.