Íslenzk tunga - 01.01.1964, Qupperneq 11

GÖMUL HLJÓÐDVÖL í UNGUM RÍMUM
9
Eggert Björnsson ríka (f. 1612), sem bjó að Skarði á Skarðsströnd
(Dalasýslu) 1633—81, nema 1636—45 í Bæ á Rauðasandi (Barða-
strandarsýslu).7
1.32. I 2. rímu og víðar segir skáldið að sér hafi verið fengin
„Egilsbók“ til að yrkja eftir, og þegar rímurnar eru bornar saman
við Eglu-útgáfu Finns Jónssonar,8 sjást þess víða glögg merki á
orðalagi, að þessi Egilsbók hefur verið af K-flokki handrita sögunn-
ar, en sá flokkur er kenndur við séra Ketil Jörundsson (1603—70) í
Hvammi í Hvammssveit (Dalasýslu), sem hefur gert tvær uppskrift-
ir af sögunni, AM 453 4to, og AM 462 4to.
1.33. í AM 454 4to og fleiri handritum er varðveitt gerð Egils
sögu, sem Árni Magnússon eignaði Lærða-Gísla Jónssyni (d. 1670)
í Melrakkadal (Húnavatnssýslu).9 Finnur Jónsson hefur þau orð um
að þetta sé „en fuldstændig men overmáde tábelig omarbejdelse af
sagaen“.1() Þessi gerð ber ósvikin merki 17. aldar bæði í orðfæri og
ýkjum í mannlýsingum og bardagafrásögnum. Við samanburð kem-
ur í ljós að drjúgur skyldleiki er með þessari ungu Eglu og Egils
rímum bæði um efni og orðalag, svo að víst má telja að höfundur
sögunnar hefur haft rímurnar fyrir sér og samið upp úr þeim ekki
síður en eftir handriti að gömlu Eglu, sem hann hefur að vísu einnig
notað.
1.4. Eftir þennan inngang um handrit, höfund og rímurnar skal
nú horfið að efninu.
2.11. Sú ályktun verður dregin af íslenzkum kveðskap að forn
lengd sérhljóða hafi haldizt í málinu fram um aldamótin 1500, en um
það leyti fer hljóðdvalarbreytingin að gera vart við sig. Þá er á dög-
um Hallur prestur Ogmundsson sem elztur nafngreindra skálda yrkir
7 íslenzlcar œvislcrár, I (Reykjavík 1948), 314. bls.
8 Egils saga Slcallagrímssonar udgiven for Samfund til udgivelse af gammel
nordisk litteratur ved Finnur Jónsson (K^benhavn 1886—88).
9 Katalog over Den arnamagnœanske hándskriftsamling, I (K0benhavn 1889),
646. bls.
l° Egils saga (1886—88), xxviii. bls.