Íslenzk tunga - 01.01.1964, Side 146

144
HREINN BENEDIKTSSON
dæmi eru um ö < p, sem er oftast ritað ‘o’ eins og ö < (t. d. hofþ-
ingiom 2).
Þegar B ritar t. d. flt. vát>p[n] 17, en A uapn 11, þá er eflaust ekki
um sjálfstæðan mun á stafsetningu skrifaranna að ræða, enda hef-
ur B sem sé eflaust ekki fremur en A gert mun í framburöi á nf.-
þolf. eint. og fleirt. af orðum eins og vápn. Sú stafsetning flt.-mynd-
arinnar, sem B notar (með ‘ati’), er sjálfsagt runnin frá frumriti, sem
hefur því vafalítið verið frá þeim tíma, er grein var gerð á á og 9.
B hefur því aðeins farið nákvæmar eftir forriti — hvort sem það
hefur verið frumritið sjálft eða síðari milliliður — heldur en A.
Ef ekki væri hér munur í neinum einstökum skriftareinkennum
öðrum en stafsetningaratriðum af þessu tagi, þá væri þessi munur
ekki nægilegur til að telja, að tvær hendur væru, því að ekki er óal-
gengt, að skrifari fylgi stafsetningu forrits af mjög mismunandi ná-
kvæmni. Það, sem hér skiptir máli og einkennir rithendurnar, er því
ekki hljóðgildi þessa tákns, heldur er það lykkjan, sem hengd er neð-
an í táknið: í fyrsta lagi það, að lykkjustafir koma fyrir hjá B, en
aldrei hjá A; í öðru lagi gerð lykkjunnar, sem er óvenjuleg; og loks
notkun hennar með stöfum eða stafasamböndum eins og ‘an’ eða ‘ei’
(t. d. lgíf, ngitem 5), þar sem hún er ekki hljóögreinandi.
III
Brotið nr. XXXIII er tvö hlöð. Á fyrra blaðinu er niðurlag sögu
hinna 40 riddara (lr-v20)12 og upphaf Maríu sögu egipzku (lv21—
34). Síðan er eyða, en á síðara hlaðinu er framhald þeirrar sögu.13
Allt er þetla brot ritað einni og sömu hendi, og við samanburð
við nr. X kemur þegar í stað í ljós, að höndin er hin sama og hönd
B á nr. X. Til glöggvunar á þessu er hér einnig birt mynd af nr.
XXXIII, bl. lr.
Það er einkum stafageröin, sem sýnir, að höndin á XXXIII er hin
12 Þessi hluti er prentaður í Heilagra manna spgum II, 219—221.
13 Orðamunar er getið úr þessum hluta brotsins í Heilagra manna sfigum I,
495 og 504—507, þar sem sagan er prentuð eftir AM 657 c 4° sem aðaltexta.