Reykvíkingur - 11.07.1928, Blaðsíða 18

274
REYKVIKINGUR
Gwlu krumlurnar.
----- Fih.
„Nei, ekki nema tvisvar. Og
ég hef ekki séð hana og tæplega
heyrt frá henni í nieira en ájr!
I-ess vegna lagði ég af stað í
flýti hingað til Lundúna til þess
aö finna yður, því eftir því sem
af yður hefur verið látið, hef
ég hugsað að þér og faðir yðar
væri rétta fólkið að tala við uim
þetta.“
„Og þér hafið ekki sáð hana í
meira en ár?“ Helena talaði svo
lágt að það heyrðist varla tii
hennar, og hún skalf eins og
hrísla.
„Já, ekki í meira en ár. Og
ég er hingað komin til þess að
tala við yður um hvað við eig-
um að segja Leroux.“
Petta var spurning, sem ekki
var auð/elt að svara undir e:ns,
og við skulum nú vikja sögunni
aftur að Dunbar, ssm sat í skrir-
stofum ieynilögregluninar í Scot-
land Yard. Var Sowerby, undir-
maður hans búinn að finna her-
bergisþemu frú Vernon, konunn-
ar sem myrt hafði verið, en hún
gat Iítinn fróðleik látið lögregl-
tinni í té annan en þann, að frú
Vernon hefði tekið lítið með sér
af fatnaði í þessi Skotlands-
íerðalög sín.
I'að var komið inn til Dunbar
>neð nafnspjald. Það stóð á því:
Gaston Max
París.
„Hvað getur Gaston Max viljað
okkur?“ sagði Dunbar við So-
werby, sem kom inn í þessu. Pað
var auðheyrt á röddinni að hann
var hissa, því Gaston Max leynT'
lögreglumaður í París var einn
frægasti leynilögreglumaður álf'
unnar.
I þessu birtist maður í dyrun-.
um, sá hinn sami sem sagt var
frá áður að komið hefði með
lestinni frá Dover; og sagði
komumaður til nafns síns: Gaston
Max.
„Mér er mikil ánægja," sagði
hann, „að heilsa upp á hina á-
gætu ensku stéttarbræður mína."
„Okkur er enn meiri ánægja,"
sagði Dunbar og sagði til nafns
síns og Sowerbys, „en leyfist
mér að spyrja: Hvert er erindið
hingað til Lundúna?"
Max ypti öxlum.
, Erindið," sagði hann, „er tnorc-
0 — og herra King!“
2. bók. ■
1. knfli.
Herra Gianopolis.
Það er nógu gaman að við, áð-
ur en lengra er farið sögnum,
hnýsumst í það, sem leynilög'
reglunni var varnað: gerðir Soa-
mes þess, er var þjónn hjá Henry