Reykvíkingur - 11.07.1928, Blaðsíða 23

REYKVÍKINGUR
Sötudymar, -og um leið ýlfrað þar
eins og Harvard var vanur þegar
hann vildi komast inn. Spratt þá
Hackney upp og opnaði og jafn-
skjótt og- hann gerði það reisti
hundur sig, er stóð við dyrnar
UPP á afturfætuma og sleikti hann
1 framan! Það var Harvard, sem
Var kominn heim allan þennan
°raveg. Var hann svo magur að
n^nn var varla annað en skinnið'
°S beinin og þófarnir á fótum
^ans voru orðnir næfurþunnir.
bessir þunnu þófar og öll þau ó-
sköP af kjöti, sem Harvard gat
^bð, voru einu bendingarnar, sem
lícgt var að fá um ferðþlag lians
neim.
Hvernig fór hundurinn að rata ?
er mönnum ráðgáta. Vafa-
0ust hefir hann samt, þó hann
SVaHi oftast í bifreiðinni á ferða-
aginu vestur, vitað í hvaða átt
ann var að fara, og því vitað í
vaða átt hann átti að leyta heim
aftur. En líklegast hefir hann
veríö búinn að hlaupa mörgum
Slanum þær ?5o mílur, sem eru
uu'h Kaliforníu og Boston, þegar
-'«nn komst heim, eins og líka
sia má af því, að hann þurfti
9 Vr>Ta nokkra daga í Boston
f ,Ur eiT hann rataði á húsið sem
Usbóndi hans átti heima í.
Það er talið að hann mundi
getað farið þetta á mánuði,
bann hofði farið beina leið. En
279
það er þó ekki rétt að ætla að
hann hafi verið að villast hina
fimm mánuðina, því mikið af
þeim tíma hefir vafalaust farið
í að snýkja s§r mat eða stela,
og má gera ráð fyrir, að hann
haíi oft verið lokaður inni, bæði
af vinum og óvinum.
Saga þessi minnir á söguna af
Mutt, sextán ára gömium hundi,
sem rataði heim til sín frá Okla-
hama til Kaliforníu, og fór þá
leið á 28 dögum; er sú leið við-
líka og frá Reykjavik til Kaup-
mannahafnar.
Það kemur sér, að það er mikill
lífskraftur í hundum og er sem
dæmi upp á það sögð þriðja sag-
an frá Ameríku, af hundinum
Goldie, sem var tík af skozku
fjárhundakyni. Hún hvarf 10.
febrúar, en fanst í dýraboga í
runna einum 5. apríl og var þá
enn á Iífi, þó hún hefði þá set-
ið i boganum i nær tvo mánuði
Hún hafði étið alt gras og alla
runna, er hún náði til, og mun
hafa sleikt upp hvern vatnsdropa
og hvert snjókorn, er féll á það
svæði.
„Það verður ekki annað séð en
þér séuð afskaplegur fantur,"
sagði dómarinn.
„Ég er elíki eins mikill fantur
og pér á-á-árálitið mig vera,"
svaraði hinn kærði.