Freyr - 01.11.1937, Qupperneq 13

FKEYR
171
loðdýra), og þó aðallega silfurrefa. Eru nú
nokkuð víða komin silfurrefabú, og sú
reynsla, sem fengin er af rekstri þéirra, bend-
ii ótvírætt í þá átt, að þar geti verið um
arðbærari bústofn að ræða, en við liöfum átt
að venjast bingað til. Samkvæmt reynslu
Norðmanna — og okkar, það sem liún nær,
— ætti að mega fullyrða,. að silfurrefarækt
geti orðið okkur árviss tekjuauki, ef þeirra
grundvallarskilyrða er gætt, seim mestu valda
um útkomuna. En þau liöfuðskilyrði eru að-
allega tvenn: Kyngæði dýranna og nœrfcerni
í umhirthi þeirra.
— Til þess að silfurrefarækt geti orðið al-
menn tekjugrein fyrir bændur þyrfti sem
flestir þeirra að koma sér upp smáum „til-
raunabúum' ‘, t. d. einu „tríói“ til að byrja
með. („Tríó = 2 tæfur og 1 refur). Mörg
smá-bú eru líka að flestu leyti heppilegri
en fá og stór, eins og Bjarni Asgeirsson, al-
þingismaður hefir réttilega bent á í ágætri
grein um þetta mál, í Tímanum s. 1. vetur.
Nokkuð almennur áhugi virðist nú vera
vakinn fyrir aukinni loðdýrarækt, og þó eink-
um silfurrefa, og munu aðgerðir þings og
stjórnar valda þar miklu um. Loðdýralána-
deildin mun lijálpa mörgum til að koma sér
upp loðdýrabúum, sem annars væri ókleift af
eigin rammleik. Og loðdýraræktrarlögin frá
síðasta, Alþingi veita mikla tryggingu fyrir
öryggi þessa nýja og lífvænlega atvinnuveg-
ar. Auðvitað skiptir það miklu máli, livernig
á þessum lögum verður lialdið í framkvæmd-
inni, og að þeir menn, sem þar hafa æðstu
völd, verði starfi sínu vaxnir.
Um það, sem komið er af framkvæmd þess-
ara laga, þarf ekki að kvarta, og það er skylt
að geta um það í þessu sambandi, að ríkis-
stjórnin virðist hafa verið sérstaklega hepp-
in í vali á loðdýraræktarráðunaut sínum, þar
sem hún valdi H. J. Hólmjárn til þessara
vandasömu verka.
f allri búfjárrækt, og þó loðdýraræktinni
alveg sérstaklega, er eitt aðalatriðið að stofn-
dýrin séu nógu vel valin. Og menn verða að
liafa fulla tryggingu fyrir kyngæðum þeirra
dýra, sem þeir kaupa til undaneldis. Með
aukinni loðdýrarækt og þá einkum með mik-
illi útfærslu hennar á einu ári, má telja óhjá-
kvæmilegt að flytja töluvert inn af völdum
undaneldisdýrum, en auðvitað verður það
ekki gert umfram það, sem full þörf er á.
Að miklu leyti mun mega notast við þann
stofn, sem nú er til á landi liér, því hann
mun yfirleitt icynbetri en biiast mætti við,
þar sem innflutningur stofndýranna mun að
mestu leyti liafa verið eftirlitslaus. Refasýn-
ingarnar, sem haldnar voru s.l. liaust gáfu
yfirleitt betri útkomu um kyngæði íslenzka
stofnsins en búast mátti við. Nú verða slíkar
sýningar aftur haldnar í haust, og þarf ekki
að efa, að þær verði að miklu gagni.1)
Silfurrefaræktin virðist nú vera komin á
góðan rekspöl hérlendis. En þó er hún ekki
nema byrjun þess, sem á aö verða. Refarækt-
in á að verða að almennri tekjug'rein fýrir
alla landbændur íslenzka, sem gefi þeim ár-
vissari tekjur en aðrar greinir búskaparins.
Jafnframt því, sem allt sé gert til eflingar
silfurrefaræktinni, þa.rf að stofna til rækt-
unar fleiri loðdýrategunda. I því sambandi
væri vert að athuga hvaða nytjadýr til grá-
vöruframleiðslu væri heppilegast að rækta við
sjávarsíðuna, þar seim sjófang er ódýrt og
auðfengið.
Loðdýrarækt. gæti þar, ekki síður e n í
sveitunum, orðið mörgum manninum til arð-
vænlegra ,,atvinnubóta.“
III.
Pyrir nokkrum árum var gerð djörf og á-
kveðin tilraun til að flytja hingað sauðnaut.
Á ég þar við hina frægu Gottu-för Ársæls
Árnasonar og félaga lians. Sú tilraun bar þó
ekki tilætlaðan árangur og tókst öllu ver en
*) Þessar sýningar fórust fyrir svo sem nú
er kunnugt orðið, — Bitstj.