Freyr - 01.11.1937, Blaðsíða 24

182
PREYK
það þótti ljóst, að jafnan væri mannþröngin
mest við íslenzka liornið. En þar bar reynd-
ar annað og fleira til en garöyrkjusýningin
sjálf í þrengri merkingu, sem sé bún'ingurinn
eða umgerðin, sem hún birtist í, en því befir
B. A. lýst þannig:
„Utan um aðalsvæðið var ca. 3 metra timb-
urveggur — bogadregúnn í bálfhring. Yeggur
þessi var dúklagður og á hann málað íslenzkt
landslag — sveitabérað víðáttumikið — með
ám og vötnum og bláum fjallabríng og jökul-i
skalla í baksýn.
Neðar í béraðinu voru bændabýli á víð og
dreif. Á gólfinu inni í boganum var svo
myndað íslenzkt landslag meö sjóðandi bver,
og í námunda við hann gróðurhúsahverfi
með glerþökum. En lágmyndin á gólfinu
rann svo meistaralega saman við málverkið
á þ'ilinu, þegar gengið var nokkur skref frá
bogaveggnum, að því var líkast, sem íslenzkt
íiérað befði stigið upp um salargólfið og
stæði þar ljóslifandi fyrir augum allra. • —
En það, sem kórónað'i listaverkið, var ís-
lenzkur gosbver, sem útbúinn var fraímarlega
á lágmyndinni, og sem á stundarf jórðunugs-
fre'sti 1 þeytti rjukand'i vatnssúlum „bimin-
hátt“ (8 m.) í loft upp rir gosgíg miklum,
með dunum og dynkjum, eins og vera ber.
Kringum gíginn var íslenzkur liraungrýtis-
mulningur og liverahrúöur.
Þetta var þannig útbú'ið, að undir gólfinu
var vatnsketill, sem kynnt var undir, en sjálf-
virkur útbúnaður, er danskur hugvitsmaður
haföi gengið frá, stjórnaði því, að 1 hvert
s’inn er vatnið náði vissu hitastigi hófust,
gosin, en gufan streymdi jafnt og þétt upp
úi hraungrýtinu umhverfis hverinn. Grammo-
fónn, meö hljómplötu af gosdrunum, var
einnig settur í samband við gosið, þannig að
i livert skipti, sem gosið byrjaði, fór grammo-
fónn í gang, og svo rak hver vatnssúlan aðra,
með ægilegum undirgangi neðan xir iðrum
jarðar.“
„Með þessu tókst að láta „ljósiö falla“ á
okkur, engu síður en hina. Það var sýnt, í fá-
um en skýrum dráttum, hvar við stóðum og
hvert við stefndum, — að okkar íramtíð á
sviði garðyrkjunnar byggist fyrst og síðast
á okkar „fljótandi kolum“, hverahitanum,
sem Island er svo auðugt af. Það fór því vel a
því, að láta hinn litla og ólgandi goshver vera
einskonar miðpunkt í sýningu olvlíar, mitt á
meðal þeirra aldina og blóma, sem við höfð-
um til að sýna —• og fyrst og fremst voru
liíandi vottur þeirrar orku og þess auðs, sem
býr í íslenzkujm hverum. Þetta varð eins-
konar opinberun fyrir marga, er þarna komu
— ■ og það mátti giöggt heyra á ýmsum hinna
norrænu garðyrkjumanna, að þeir undruðust
yfir og öfunduðu okkur af þeim fádæma auðí,
sem við áttum hér í yðrurn jarðar — og
skildu þaö, að íslenzk garðyrkja býr hér yfir
vaxtarskilyðum, sem enn er ekki liægt að
meta til fulls.“
Það var íslenzka garðyrkjufélagið, sem stóð
að þátttöku okkar í sýningunni, og annaðist
undibúning hennar, en ríkisstjórnin veitti
nokkurn styrk til að standast kostnaðinn.
Auk sýningarnefndar í hverju landi —
hér voru nefndarmennirnir 5 — kosnir af
Garðyrkjufélaginu, — mættu á sýningunni 2
fulltrúar frá hverju landi, er komu fram op-
inberlega fyrir þess hönd. Þessir fulltrúar Is-
lands voru Bjarni Ásgeirsson, í umboði ríkis-
stjórnar, og Ragnar Ásgeirsson, í umboði
Garöyrkjufélagsins. Flutti Ragnar fyrirlest-
ur um ísl. garðyrkju í sambandi við sýning-
una og var gerður að honum góður rómur.
Eftir sýninguna fór Ragnar víða um Dan-
mörku og flutti fyrirlestra og sýndi íslenzka
garðyrkju, í lifandi myndum, teknum af Yig-
í’úsi Sigurgeirssyni, á vegum Garðyrkjufé-
lag-sins. — Síðan fór Ragnar um Svíþjóð og
Noreg, og er nú nýlega kominn heim úr því
ferðalagi. Yæntir Freyr aö geta síðar birt
ferðapistla frá honum um förina, fleiri en
þann, er birtist í þessu blaði.