Freyr - 01.11.1937, Blaðsíða 15

F R E Y R
173
búfénaður. En afurðir þeirra og afnot, gæti
mörgurn oröið sem fundið fé.
Einmitt nú er alveg sérstök ástæða til að
gefa þessu máli gaum, og' hefjast handa um
iunflutning taminna hreindýra. Borgfirzka
míæðiveikin liefir rni gert þann uzla í sumum
fjáraveitum^ að til örþrota horfir. Þessi vá-
gestur vofir yfir sauðfjáreign mikils hluta
landsmanna. Og þó allt sé gert til að hef’ta
útbreiðslu veikinnar, þá eru, því miður, litl-
ar líkur til, enn seuni komið er, að takast megi
að ráða niðuríögum hennar, að fullu og öllu.
Á sumum þeim jörðum, sem mæðiveikin
hefir eytt aðalbústofni bændanna, eru alveg
sérstaklega góð skilyrði til hreindýraræktar,
— eins og t. d. í Uppsveitum Borgarfjarðar.
"Víða er það svo að nautgriparækt getur ekki
komið í stað sauðfjárbúa og jafnvel sízt á
beztu fjárjörðunum. Þar eru tamin lireindýr
tilvalinn bústofn og það eina, — ásamt loð-
dýrarækt, — sem komið getur í stað sauð-
f járins.
Það virðist því ekki vera nein goðgá, þótt
ætlast vær til að nokkru fé yrði varið til
undirbúnings og innflutnings taminna hrein-
dýra. Þyrfti það að vera gert í næstu fjár-
lögum. ÞaS yrði aldrei sivo mikið fé, að miklu
munaði í „status“ landsins. En ef þetta
heppnaðist, — og utml þáð er ekki ástæða að
efast, að órevndu, — myndi það fé, sem lagt
yrði fram í upphafi, svara góðuim arði á til-
tölulega stuttum tíma.
-— Bændunum má ekki fækka. Og fjárjarð-
irnar mega ekki leggjast í eyði, þótt sauðfé
falli, vegna óviðráðanlegra orsaka. Þar eiga
tömdu hreindýrin að koma í staðinn.
31. okt. 1937.
GuSm. Þorláksson,
Seljabrekku.
íslenzkt dilkakjöt og
enski markaðurinu.
Halldór Pálsson, liinn ungi, efnilegi fjár-
ræktar-ráðunautur okkar segir í grein, sem
hann skrifar í FREY júlí/ág. 1937 bls. 122
(leturbreyingar mínar) :
„Kaupendumir —• íbúar ensku stórborg-
anna — sækjast eftir kjöti af ungum, smáum
dilkum. Bezt er að kropparnir vegi frá 10—15
kg. Þeir þurfa að vera beinasmáir útlima-
stuttir og holdmiklir".
Spurningunni á bls. 125 um það, livað hægt
sé að gera, til þess, að kjötið nái betur að
fullnægja kröfum enska markaðsins, svarar
hann fyrst með því, að nokkuð megi bæta
kjötið með ræktun okkar fjár og heppilegri
meðferS þess, en slíkt taki alllangan tíma.
Síðan telur hann „sjálfsagt að gera frekari
tilratmir með innflutning holdafjár“, og’
segir, „að þessi tilraun■ sem gerð hafi verið
og enn standi yfir með Border Leicester-féð,
gefi góðar vonir um sœmilegan árangur“.
Þessar upplýsingar og staðhæfingar gefa
mér tilefni til eftirfarandi athugasemda.
Mér finnst lýsing sú, er höf. gefur af því,
hvernig fé fyrir enska markaðinn eigi að vera,
ekki koma vel heim við útlit og vöxt Border
Leicester-fjárins, sem er beinastórt, hefir
stóra og' langa útlimi og hefir ekki, það ég
til veit, á nokkurn hátt náð hér heppilegri
holdþykkt en okkar landalda heimafé. Og mér
er spurn: Á hvern hátt hafa þær lýst sér,
hinar góðu vonir, sem höfundur talar um?
Þegar var til umræðu innflutningur á
Border-Leicester-fé, þá skiidist mér að lof-
að A'æri iminnst 50 punda kropp-þunga af
verðandi kynblendingum. Hvort miðað hefir
verið við 4—4S/2 Imán. aldur —- eins og vana-
legt mun vera um okkar dilka — eða 5—6þ'2
mán., læt ég ósagt, en varla hefir verið geng-
ið út frá þeim yngri en okkar. En liver hefir
reynslan orðið ? Ekki er aukinni kroppþyngd