Freyr - 01.12.1940, Qupperneq 9

FRE YR
183
Sæðið grær og vex
Ræða fluff á 60 ára afmælisháh'ð Búnaðarfélaqs Arnarnes-
hrepps, að Reisfará, í Eyjafirði sunnudaginn 16. júní 1940
„Og hann sagði: Svo er og um guös-
ríki sem maöur kasti sœði á jörðina, og
sofi og fari á fœtur nótt og dag, og sœðið
grœr og vex, hann veit eigi með hverjum
hœtti: af sjálfri sér ber jörðin ávöxt,
fyrst stráið, þá axið, þá fullt hveitikorn
í axinu. En er ávöxturinn er orðinn
þroskaður, sendir hann þegar út korn-
sigðina, því að uppskeran er komin.“
Mark. 4, 26—29.
Guðsþjónusta vor í dag er með nokkuð
óvenjulegu móti. Vér erum hér fyrst og
fremst til þess að minnast merkilegs þáttar
í athafnalífi þessarar sveitar um síðast-
liðin 60 ár.
Ég get ímyndað mér, að einhverjum virð-
ist ef til vill, að þetta hefði verið hægt, án
þess að byrja á þá leið, sem nú er gert, með
því að syngja sálma og lyfta huga í hæð til
guðs. En samt ætla ég ekki með einu orði
að afsaka mig eða aðra, sem því hafa ráðið,
að ég stend hér í umboði kirkjunnar við
þetta tækifæri. Ég veit, að þess þarf í raun-
inni ekki og því síður, sem betur er íhugað.
Aðeins skal ég geta þess, að sumstaðar
þar, sem lík hátíðahöld og nú hér hjá oss
hafa fram farið hin seinustu ár, hefir ein-
mitt þótt hlýða að hefja þau með þessum
hætti. Og höfum vér þannig fyrirmynd að
þeirri tilhögun sem hér hefir verið valin.
En að öðru leyti vil ég reyna, í sem stytztu
máli, að færa rök fyrir því, hvers vegna ég
álít að vér eigum öllu fremur að mætast
í þökk og tilbeiðslu frammi fyrir guði, slíka
stund sem þessa.
Þér heyrðuð eina af dæmisögum eða lík-
ingum Meistarans mikla um guðsríkið, en
boðskapurinn um það er, eins og allir vita,
eitt aðal-efni kenningar hans. Má glöggt
skilja, að þar er átt við andlegt ríki í þessu
lífi og öðru, sem byggist annars vegar á
tilveru, miskunn og elsku Guðs, og hins
vegar möguleikum mannsins til þess að
þroskast að vilja hans og vaxa stöðugt í
því góða. En það er mjög athyglisvert, hve
oft Jesús skýrir þessa æðstu hugsjón um
samfélag guðs og manns með dæmum beint
úr skauti náttúrunnar, eða af gróðri jarðar.
Hann líkir því við sáðmanninn, sem fór
út að sá, og sæðið féll í misjafnan jarðveg,
sumt við götuna, annað í grýtta jörð, eða
meðal þyrna, og loks sumt þar, sem það gat
borið góðan ávöxt.
Hann líkir því við mustarðskornið, sem er
hverju sáðkorni smærra, en þegar það er
sprottið, er það stærra en jurtirnar og
verður að tré, svo að fuglar himinsins koma
og hreiðra sig í greinum þess (Sbr. Matt.
13).
Vér þreytumst ekki á því, að virða fyrir
oss þessar myndir og dást að þeim. Og
einkum ættu þær að vera oss áþreifanlegar,
þegar vér sjálf reynum sanngildi þeirra og
sjáum þær verða að veruleika í því lífi,
sem vér lifum.
Á hverju vori fer íslenzki bóndinn með
hlutverk sáðmannsins í dæmisögunni. Og
þá getum vér líka öll séð litla sáðkornið,
sem sáð er í jörðu, en á fyrir sér að vaxa
og þroskast og e. t. v. að verða að stóru tré
með forsælu og skjól fyrir fugla himinsins.
Að vísu er hægt að komast hjá því að
taka eftir þessu. Það undursamlega getur
oft verið furðu nærri oss, án þess að vér
gefum því mikinn gaum. Og yfirleitt mun