Freyr - 01.12.1940, Qupperneq 13

FREYR
187
•I íM'iiiiig'amaðm'
Maður sá, sem kvasði þetta segir írá, er Guð-
mundur Bjarnason, bóndi á Mosvöllum í Önundar-
firði. Pylgir hér mynd af honum rúmlega sextugum,
og stendur hann þar sunnan undir bæ sínum, en
hinum megin bæjarins er hlaðið, þar sem hann
járnar hrossin. En jafnframt því, að kvæðið er um
Guðmund, er því ætlað að vera í minningu allra
þeirra íslenzku sveitamanna, sem skarað hafa fram
úr við járningar og verið mörgum hjálplegir í þeim
efnum. En Guðmundur Bjarnason er réttur fulltrúi
slíkra manna.
Þótt hann sé á sjötugs árum,
sveitarenda hleypa frá
bœndur heim til hans á klárum.
Hann skal járna fyrir þá,
hestum kenna hegðun rétta,
hófinn unga móta, slétta,
fjöður rétt í fótinn slá.
Hann er aldrei innifastur,
er þeir fœra slíkt í tal,
göðra manna greiðviknastur,
gjarnan helzt er járna skal.
Líkt og öarn, er leikföng tekur,
lífsins gleði er hug þess vekur,
áhöld ber hann út úr sal.
Hér er. ekkert hik í máli,
haldið vel á þörfum grip,
markviss hönd með hvössu stáli
hófnum gefur réttan svip.
Er sem þaulreynd augu vaki
yfir hverju minnsta taki,
verður aldrei fum né fip.
Leikni hans að haga og berja
hugur undrast komumanns,
gerir fljótur fjöður hverja
fótarprýði reiðskjótans.
Þó að aldursþunginn vitji,
þó að gigt í öxlum sitji,
sýndu fáir handtök hans.
Hann þótt lítt við hesta gœli,
hefir tök við baldið fjör.
Framkvœmd öll hans fyrirmœli
fá þá stillt, þótt lund sé ör.
Vonlaust þar að þrjóskast, sprikla,
þekking sigrar, valdið mikla,
hugur viss og hendi snör.
Hollar mörgum hraustum fœti
hendur voru þessa manns.
Sagt er, fjölgað svo hann gœti
sœmdarsporum léttfetans.
Fríður hópur hefir gengið
hans á leið og ungur fengið
fyrstu járn við húsdyr hans.
GUÐM. INGI KRISTJÁNSSON.