Akranes - 01.01.1949, Side 12

Á árinu 1948 voru liöin 1070 ár frá því
Skallagrímur nam land um Borgarfjörö, og
á þessu ári eru Liöin jafnmörg ár frá því
hann reisti bú aÖ Borg. í fyrra voru liöin
700 ár frá því Snorri Sturluson fæddist.
Snorri er cinna frœgastur allra íslendinga,
og mun lengi lifa í verkum sínum. TJm leiö
og þau slá Ljóma á hina íslenzku þjóö, svo
aÖ seint mun fyrnast, hefur hann gefiö mörg-
um þjóölöndum þeirra eigin sögu. Þá sögu,
sem mörgum þeirra hefur dugáö bezt til
þess áö sœkja fram og sigrast á erfiöleikun-
um og verja kyndil frelsisins.
Þáö var snemma búsœldarlegt í Borgar-
firÖi, allt grasi vafiö og skógi, og ár og völn
full af fiski. Landgœöin má m. a. marka af
því, áö alLsnemma er mjög þéttbýlt inn aö
jökulrótum Eiríksjökuls og Geitlandsjökuls.
Enn þykir BorgarfjörÖur blómLeg byggÖ og
er þaö. Þar haföi Skallagrímui og Snorri
mörg bú og þaÖ hafa menn og haft á vorum
dögum. Enn búa þar höföingjar stórbúum
og viö mikla rausn. Enn koma J)ar ýmsir ail-
mjög viö sögu, þótt eigi séu þar enn stór-
skáld á borÖ viÖ Egil og Snorra. Enn Lifir
liér œtt Egils, og hver veit, nema siöar veröi
hér til á vörum manna LjóÖ, sem sverja sig
í œttina.
Á 700 ára ártíö Snorra Sturlusor.-ar 1941,
œtluöu norskir ví/tingar aÖ fjölmenna í Reyfi-
holt. Þaö ár stóö sem hœst „STURLUNGA-
ÖLD“ sú, sem hamlaöi Norömönnum áö
gista Reykholt til aö hylla minningu Snorra.
Varö því aö fresta Jieirri för. Þrált fyrir þessa
töf, iiöföu NorÖmenn ekki gefizt upp viö
áiform sitt. Því aö surnariö 1947 kom Ólafur
konungsefni NorÖmanna og meö honum
mikill fjöldi jarla, hersa og Lendra manna
víös vegar úr Noregi. Þeir tóku hér land og
„riöu“ til Reykholts.
Þeir lýstu sorg sinni yfir vígi Snorra, og
Jmkklœti gamla Noregs fyrir unnin afrek,
Jmtt hann félli fyrir aldur fram. Þeir þóttust
borgarfjörður eí
þess fullvissir, aö hin norska þjóö væri ekki
götnul sem sjálfslæö, sérstök þjóö, ef íslend-
ingar Lieföu ekki varöveitt hin sígildu rit
Snorra. Ritverkin, sem jafnc mætti viö fiiö
bezta, sem varöveitzt heföi og rituö veriö á
öllum öldum.
Þessi fríöi hópur frœnda vorra, meö Lion-
ungsefni sitt í broddi fylkingar, Lzom líka
færandi hendi. Þeir komu méö glœsilegt
viöurkenningar- og viröingartákn til allrar
íslenzku þjóöarinnar. Þakfdœti fyrir leiösögn
íslenzks afreksmanns í alda-leit norslcu Jrjóö-
arinnar aö sjálfri sér og fremdarverkum sín-
um og sögu. Þeir gáfu hér og afhentu stór-
fellt minnismerki um Snorra Sturluson, gert
af einum stórbrotnasta listamanni Norö-
manna, sem uppi hefur veriö.
Allt í sambandi viÖ þennan fund, merki-
legu heimsókn og rniklu gjöf, var gert rneö
J)eim hug og heiLindum, aö telja má víst,
aö þjóöirnar hafi nú fyrir fullt og allt endur-
nýjaö frœndsemi og fornan vinskap og fœrst
nœr liver annarri. Vér veröum aö vona, áö
hér hafi ekki aöeins veriö um fögur orÖ af
beggja hálfu aÖ rœöa á hátíölegri stund, á.
fögrum staö og minningaríkum, heldur iiafi
báöar þjóöirnar á þessari hátíö svarizt í fóst-
bræöralag aö fornum hœtti, í viöurvist sinna
æöstu sameiningartákna, konungsefnis og
forseta. Þar skulu gömul, íslenzk skinnhand-
rit vera nýr sáttmáli þess brœöralags, sem i
nútíö og framtíö skapi órofatryggÖ og trúnáö
fólks af sama stofni, sem byggir þessi tvö
Lönd. Vér vonum aö þessi sáttmáli veröi upp-
haf skiinings og órjúfandi. vináttu þessara
frændþjóöa. Þœr hafa 'báðar lifaö glœst
menningartímabil, en líka báöar liöiö nauö.
A hinni nýju braut skulum vér hyggja vel
áö háttum Norömanna, er J)eir „gá til veÖ-
urs“, eftir áÖ hafa sif'
ast vel. ÞjóÖin hefur
legri víking. Lœrdóné
getur oröiö oss aö li$
um aö J)ola J)á raun,
í síöasta stríöi. Þeir 1
einhug og ábyrgöaÁ
um uppbyggingu Ju’-
lírnum böls og nauÖo
GUÐ BLESSI NOl'"
Þetta var kveÖja Akrá
Framhald af 11. síðu.
ferð myndi einnig ganga farsællega, og
það rættist.“
Föður mínum leiddist, að mamma gat
ekkert lesið; batt hann þá saman tvenn
gleraugu og gat hún þá lesið, en þessa
þurfti ekki lengi með, þvi um haustið
komu gleraugun frá lækninum, tvenn
mjög sterk gleraugu, önnur til að ganga
með daglega, en hin til að lesa með og
vinna í höndum. Einnig þetta var hátíðis-
dagur. Gleraugun voru í svörtum pappa-
húsum með gylltri stjörnu. Siðan þykja
mér þau gleraugnahús fallegust.
Faðir minn skrifaði nú grein í Isaifold
með fyrirsögninni: „Fáheyrð læknis-
hjálp.“ Tveimur árum siðar kom einnig
í ísafold kvæði til Björns Ólafssonar lækn-
is eftir Benedikt Gröndal; þar eru þessar
línur:
„Og móðurinni barnahópur hvarf
og hljómurinn var hennar eina gleði“
o. s. frv.
Það sagði mamma, að hún hefði misst
minni eftir að hún fékk sjónina; áður
hafði hún óbrigðult stálminni, en nú kom
svo ótal margt nýtt til að muna.
Eitt kvöld var mamma frami í búri
eitthvað að gera og var í myrkrinu; ein
systranna kom þá til hennar. „Því kveik-
iiðu ekki? sagði hún. „Æ, ég mundi
ekkert eftir því,“ sagði hún, hún var svo
vön að vinna í myrkrinu, en þá kveikti
hún strax.
Mér var minnisstæðast hversu allir
samglöddust mömmu af heilum hug.
Gamall maður kcm og var að heilsa henni
og bætti við: „og ég óska þér — — ég
óska þér-------gleðilegrar hátíðar.“ Hann
var góðglaður, en þarna fylgdi hugur
máli, þó honum vefðist tunga um tönn,
en orð hans áttu þó vel við.
Það var sumarið eftir, 1892, að mamma
fór einn morgun suður að læk í glaða-
sólskini. Þegar hún kom inn aftur, þá
12