Akranes - 01.01.1949, Qupperneq 13

R SÖGURÍKT hérað
( krappan sjó og farn-
ko»iiÖ heil úr hœttu-
7 Peirra og þrautsegja
1 !>() að vér ekki þyrft-
'em þeir urðit að þola
' »du þar óvenjulegan
-finningu e innig nú,
’’ setri tapazt hefur á
V-(’\ LAND OG ÞJÓtí.
’ess við þetta lœkifœri.
Það 'verði og œvinleg kveðja vor til Borgar-
fjarðar og til þjóðar vorrar og fósturlands.
Prestatal á Borg og í Reykholti
frá fyrstu tíð.
1 REYKHOLTI:
Magnús Þórðarson, um noo.
Sölvi Magnússon, sleppti br. dó n27.
Páll Sölvason, sleppli br. dó 1185.
Magnús Pátsson, sleppti br. dó 1223.
Arnbjörn, um 1241.
Einar Kolskeggsson, um 1360.
Ari Gunnlaugsson officialis, fékk br. f. 1388.
Ásbjörn Ólafsson, fékk br. fyrir 1390.
Ólafur Kolbeinsson, 1392.
Gunnar Gilsson, 1393.
Halldór.
Þorkell Ólafsson, um 1419.
Hrafn Gilsson, 1463.
Þórður Jónsson, 1303.
Jón Einarsson.
Ólafur Gilsson, 1303.
Ólafur Guðmundsson, 1337.
Björn Þorgilsson, 1338.
Eiríkur Jónsson, um 1347.
Einar Marteinsson, 1363.
Jón Einarsson, yngri, 1369.
Böðvar Jónsson, 1382.
Jón Böðvarsson, yngri, 1627.
Halldór Jónsson, eldri, 1637.
Hann.es Halldórsson, 1703.
Finnur Jónsson, 1732.
Þorleifur Bjarnason, 1734.
Eiríkur Vigfússon, 1783.
Eggert. Guðmundsson, 1807.
Þorsteinn Helgason, 1833.
Jónas Jónsson, 1839.
Vernharður Þorkelsson, 1832.
Jón Eyjólfsson, eldri, 1681.
Auðunn Benediktsson, 1701.
Þórður Þórðarson, 1708.
Þórhalli Magnússon, 1716.
Illugi Iialldórsson, 1747.
Friðrik Guðmundsson, 1739.
Jón Arngrímsson, 1794.
Jón Magnússon, 1798.
Páll Guðmundsson, 1823.
Guðmundur Vigfússon, 1846.
Þorkell Eyjólfsson, 1839.
Guðmundur Bjarnason, 1873.
Árni Jónsson, 1884.
Einar Friðgeirsson, 18S8.
Björn Magnússon, 1929.
Leó Júlíusson, 1946.
I sambandi við marga þessa menn er ailt móðu liulið, en
marga þeirra ber þó hátt í sögu þjóðarinnar. Má þvi segja,
að um báða þessa staði leiki Ijómi, allt frá dögum Skallagríms,
Egils og Helgu hinnar fögru á Borg, og Snorra Sturlusonar,
sem átti bú á báðum stöðum. Um Rcykholt er það í frásögur
fært, að Þorlákur biskup Runólfsson hafi framið þar biskups
vigslur. Ö. B. B.
Jón Þorvarðsson, 1862.
Þórarinn Iiristjánsson, 1867.
Þórður Þórðarson, 1873. (Fékk Reykholt í
brauðskiptum 23. okt. 1872).
Þórhallur Bjarnason, 1884.
Guðmundur Llelgason, 1883.
Einar Pálsson, 1908.
Einar Guðnason, 1930.
Á BORG:
Einar Skúlason, 1133—1143.
Bersi Vermundsson.
Jón Freysteinsson.
Þorvaldur Einarsson, 1368.
Hallkell Stéphánsson, 1382.
Ormur Narfason, 1600.
Erasmus Ormsson, 1620.
Halldór Jónsson, 1633.
Hannes Björnsson, 1660.
Jón Halldórsson, 1668.
Þorsteinn Þórarinsson, 1680.
sagði hún: „Nú sá ég sama bláa litinn,
sem ég sá, þegar augun voru skorin upp;
það var í daggardropa suður við læk.“
Sexlán árum siðar, sumarið 1907, fóru
foreldrar mínir með „Vestu“ frá Borð-
eyri til Reykjavíkur. Samskipa þeim var
Jón blindi frá Mýlaugsstöðum; einnig
voru margir þingmenn með skipinu; voru
þeir Norðlendingarnir oft að koma til Jóns
og vita hvernig honum liði. Einu sinni
voru þau að drekka kaffi og buðu Jóni
með sér og var mamma að hjálpa honum.
Þá sagði Jón: „Það er einkennilegt með
þessa konu, það cr eins og hún viti allt,
sem ég hugsa.“ „Það er ekki einkennilegt,“
sagði faðir minn, „því sjálf hefur hún
verið blind í mörg ár.“ Rétt í þessum svif-
um koma þeir inn Jón i Múla og Karl
Finnbogason. „Nú, þú ert ekki einn í
ráðum, karl,“ sögðu þeir. „Nei,“ sagði Jón,
„en það er annað, ég hef hitt hér konu,
sem hjálpar mér af svo mikilli nákvæmni,
að það er eins og hún viti allar mínar
hugsanir, en mér er líka sagt, að hún
hafi verið blind í mörg ár. Þetta er það
einkennilegasta, sem 'fyrir mig hefur kom-
ið.“ „Það er þó ekki sú, sem kvæðið var
um,“ sagði Karl Finnbogason. „Jú, það
er hún.“
Heimleiðis frá Reykjavík fóru foreldrar
mínir alla leið landveg. Þá auðnaðist móð-
ur minni að fara um þessi héruð alsjáandi,
sem hún hafði oft farið um áður, án þess
að sjá þau til nokkurrar hlítar.
Björn læknir sagðist vona, að mömmu
entist þessi sjón meðan hún lifði, og hann
varð sannspár. Hún hélt óskcrtri sjón til
æviloka, fram yfir áttrætt. Alls einu sinni
varð hún að skipta um lestrargleraugu og
fá önnur sterkari.
Það fylgir ellinni, að menn gleyma öllu
þvi daglega og muna helzt eitthvað frá
æskuárunum. Þó vona ég, að ég muni
alltaf, þegar mamma kom heim og spurði
mig hvað ég héti.
13