Akranes - 01.11.1950, Blaðsíða 15

AUGNABLIKSMYNDIR
HANN STÖÐ við gluggann hcima hjá sér,
niðursokkinn í hugsanir sínar. — Seinasta nóttin
heima i bráðina. Á morgun lagt af stað áleiðis
til höfuðstaðarins i Kennaraskólann. En hvað
gaman er að lifa!.... Þaðan útlærður að þrem
til fjórum árum liðnum. . . . Fæ svo sjálfsagt skóla-
stjórastöðu við einn af stærstu kaupstaðaskólun-
um.... eins og skot, .... strax sama árið, sem
ég lýk kennaraprófi. . . . Barátta, — auðvitað —
já, barátta í fyrstu, .... en henni lýkur með
sigri. Hann hlyti að sigra.... annað væri óhugs-
andi. . . . Heimilið hans, — hvað það skyldi verða
myndarlegt! Reglulegt fyrirmyndarheimili. —
Hann sá þetta allt i anda, svo skýrt. . . . Hann sá
sig sjélfan sem velmetinn, virðulegan öldung, —
hvitan, háran þul, sem allir elskuðu og virtu, —
sem allir þökkuðu langt og gott starf. En hvað
gaman er að lifa!
Hann stóð við gluggan heima hjá sér á Njáls-
götunni í Reykjavík, nýkominn heim af dans-
leik. Hugurinn flýgur svo víða.... Einn, tveir,
þrír mánuðir til lokaprófsins. . . . Já, en skuld-
irnar. . . . eitt, tvö, á þriðja — —. Jæja, hvað
um það? Námsstriðinu er nú bráðum lokið, —
það er aðalatriðið.... Hjartað mitt, þá taka fram-
tíðardraumarnir að rætast, sennilega é enn dá-
samlegri hátt, en okkur hefur nokkurn tíma hug-
kvæmzt. . . . Manstu, manstu? — Manstu kvöld-
in ógleymanlegu að undanförnu?.... Við geng-
um hlið við hlið gegnum borgina og nutum sam-
verunnar. Nóttin var hljóð og borgarkliðurinn
óvenjulega lágvær þá stundina.... En — þegar
við gengum framhjá Dómkirkjunni. . . . manstu
þá einu sinni? — Vitleysa! Hvað ætla þú munir
eftir öðrum eins smámunum eins og einu lirafns-
gargi á kirkjubu®t? Og svo stjörnuhröpin i vet-
ur. . . . Sofðu rótt, ástvina! —
Hann sat á aðfangadagskvöld jóla heima hjá
sér i smáþorpi einu austanlands. Þar hefði hann
fengið kennarastöðu eftir mikið strið og mörg
vonbrigði. Það var nístandi kalt inni hjá honum,
þó að jólin væru að koma. Herbergið var óupp-
hitað og frumbýlingslegt. Efnin hlutu að ráða.
Skýjaborgirnar voru hrundar. Hann sat og huldi
andlitið í höndum sér og hugsaði. — — Eitt ár
siðan. . . . Aðeins eitt ár, — en ótrúlegt er, hvað
allt getur breyzt á ekki lengri tima.... Veik
mestan hluta sumarsins, svo kom dauðinn...
Já, lifið nú og þá! Er annars vert að lifa þvi?
Eru allar vonir unglingsins, eins og þær eru
bjartar og yndislegar-------annað en ein óslitin
svikakeðja? Er ekki dauðinn lausnin? Og er ekki
sama hvernig maður fer af þessum heimi? Drukkn-
aður, rekinn, lagður undir svart moldarfargið!....
„Hvar er í heimi hæli tryggt?“.... Svar: „Það
er hin djúpa dauðra gröf“. . . . Er þetta ekki eina
úrlausnin? Get ég annað?.... Er ég maður til
að bera allt, sem lífið virðist ætla að leggja á
mig?.... Get ég annað?.... Og þó. . . ., má ég
gefast upp?.... Hef ég ekki skyldur að rækja við
lífið?.... Myndi hún lika vilja, að ég gripi til
örþrifaráða?. . . . Hún trúði á lifið, þrátt fyrir
allt, og sagðist eins ætla að bera umhyggju fyrir
minum hag eftir sem áður. Skyldi hún fá að
fylgja mér fram á bryggjuna, og mega horfa ó,
þegar ég bindi mig við steininn -------? Það yrði
henni óbærileg kvöl.... Guð hjálpi mér! Þetta
má ég ekki.... Hinzta kveðjan hennar?.... Jú,
ég man hana. Með brestandi rómi sagði hún
siðast: Vertu sœll, elskan mín! Sýndu nú karl-
mennsku. SigraSu!.... Þetta sagði hún, — þetta
var henni líkt, — og þrátt fyrir það, gat mér
dottið i hug aS gefast upp.... og. . . . Nei, aldrei!
AKRANES
Eftir Héðinn frá Svalbarði.
Hann var staðinn á fætur og horfði út um
gluggann sinn. Það var annars óvenjulega mikil
mannaferð á götunni í þessu kyrrláta, fámennu
þorpi. — Það var lika alveg rétt, — Það é að
vera kvcldsöngur i kirkjunni. En að hann færi i
kirkju? Sjálfsagl hefðu þau farið, ef hún hefði
lifað.... Nú færi hann einn, — i litlu, óvistlegu
þorpskirkjuna. Og þó, — hver veit, nema hún sé
með, þó að hann sjái þess engi deili?.... Enginn
sér rafmagnið, •— og þó er það staðreynd, sem
ekki verður neitað.... f fyrra fóru þau saman
i dómkirkjuna. Ólíku er saman að jafna, að ýmsu
leyti, en boðskapur jólanna er hinn sami, hvar
sem hann er fluttur. . . . Veik hringing kvað við.
Hann hraðaði sér af stað og var innan skamms
kominn leiðar sinnar. Hann tók sér sæti utar-
lega i kirkjunni, sem var þéttskipuð fólki. Gömlu
jólasálmarnir hljómuðu hátíðlega. Enginn sér-
stakur kór annaðist sönginn. Það söng „hver úr
sínu sæti“. Þess vegna var söngúrinn svo sann-
fœrandi. Það var ekki lengur hægt að efast um,
að „í myrkrinu Ijómar lífsins sól“. — Hinn sterki
d
f GAMALL JOLASALMUR $
^ Lag: Adeste, fideles. — Frá 17. öld. ^
Gu'ös kristni í heimi, krjúp viö jötu lága.
Sjá, konungur englanna fœddur er.
Himnar og heimar, látiö lofgjörö hljóma:
Ó, dýrÖ í hæstu hœöum.
Ó, dýrö í hœstu hœöum.
Guös lieilagi sonur, dýrÖ sé þér!
Ljós af Ijósi, Guö af Guöi,
getinn, en skapaöur þó ei er
Oröiö varö hold í hreinnar meyjar skauti.
Ó, dýrö í hæstu hæöum.
Ó, dýrö í hæstu hœöum.
GuÖs heilagi sonur, dýrÖ sé þér!
Á Betlehemsvöllum hiröar gættu hjaröar.
Guös heilagur engill þá fregn þeim ber:
, Fœddur í dag er frelsarinn vor, Kristur.
Ó, dýrö í hæstu hœöum.
Ó, dýrö í hœstu hœöum.
Guös heilagi sonur, dýrö sé þér!
Himnarnir opnast. Hverfur nœtursorti.
Himneskan Ijóma á jöröu ber.
Heilagan lofsöng himinhvolfin óma:
Ó, dýrö í hæstu hœöum.
Ó, dýrö í hœstu hœöum.
- *****—r
Já, dýrÖ sé í hœÖum Drottni, Guöi vorum,
og dýrö sé hans syni, sem fœddur er.
Lofsöngvar hljómi. — Himinhvolfin ómi:
Ó, dýrÖ í hæstu liæöum.
Ó, dýrÖ í hœstu hœöum.
Guös heilagi sonur, dýrö sé þér!
CLausleg þýðing.)
VALD. V. SNÆVARR.
135