Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1908, Blaðsíða 83

geingur á, subban pín?« sagði hann. »Heldurðu kann-
ske það sje strokkvatn, asnakjálkinn þinn, svo þú
^öegir gusa öðru eins og þessu niður á gólfið ?«
F’á hnipti púkinn í fjandann og sagði: »Hvernig
bzt þjer á? Pelta er sami bóndinn, sem ekki sagði
eitt amayrði, þegar hann misti brauðskorpuna«.
Bóndinn var nú að setja smáónot í konuna ogfór
svo sjálfur að skeinkja. Þá gekk fátækur bóndi um
veginn heim frá vinnu sinni og kom óboðinn inn.
Hann heilsaði fjelögunum, settist niður og horfði á
órykkjuna. Hann var þreyttur og liafði góða lyst á
staupi sjer til hressíngar og vatnið fór að koma fram
1 tnunninn á honum þar sem hann sat. Bóndinn var
Þó ekki á því, að bjóða honum neitt, en sagði muldr-
andi svona út í hópinn: »Jeg hef elcki vín handa
hverjum þeim sem hingað rekst«.
Nú fanst fjandanum liann vera búinn að sjá nóg,
en púkinn sagði drýldinn: »Bíddu við, það er dá-
Htið eftir«.
Riku bændurnir hjeldu áfram drykkjunni og hús-
Þóndinn með þeim. Og þeir fóru að tala hver við
annan með smjaðri og undirferli.
Og fjandinn hlýddi á og hrósaði púkanum.
»I'egar drykkjan gerir þá svona lymska«, sagði
hann, »svo þeir fara að vjela og svíkja hver annan,
Þá klófestum við piltana fljótlega«.
»Bíddu, það er ekki alt búið enn«, sagði púkinn,
»við skulum láta þá fá sjer í glösin aftur. Núnaeru
Þeir eins og refir, sem eru að vagga rófunum og eru
að reyna að leika hver á, annan, en bráðum verða
Þeir eins og æðandi úlfar«.
Bændurnir feingu sjer annað glasið til og urðu
Við það æfari og klúryrtari. Lymskan var nú liorfin,
eo ragn og hrakyrði komin í staðinn. Svo fóru þeir
aó beita hnefunum og snoppúnga hver annan. Hús-
Þóndinn lenti líka í áflogunum og varð illa útleikinn.
Og fjandinn horfði á og þótti gánga vel.
(73) [d