Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1933, Qupperneq 93

kvað um Halldór prófast á Melstað, sem staddur var
í Stykkishólrai, þessa vísu:
Fram við viðis kaldan kant,
kalla eg iðilskritið,
sjá hér lýðir svartan fant,
sem að prýðir litið.
Ókunnugur var hann síra Halldóri og hafði hann
aldrei séðan, fyrr en í þetta skipti, er hann sté af
skipi upp á bryggju í Stykkishólmi. Margar illar vis-
ur kvað hann um Jarþrúði Jónsdóttur, konu Boga
Benediktssonar, er þá var faktor í Stykkishólmi, og
hirði eg ekki að rita þær. Guðmundur Bjarnason
drukknaði með Óla Stenbach í hákarlalegu frá Stykk-
ishólmi.1) Stenbach var sá, sem fyrstur innleiddi
selaskot með byssu á Breiðafirði, og varð með því
mörgum manni hvimleiður, þar víðast fordjarfuðust
og tóku spillingu látur manna, og siðan hefir það
viðhaldizt frá Stykkishólmi.
Meðan Eirikur Sigurðsson, Sigurður Breiðfjörð og
Guðmundur Bjarnason sátu uppi, þókti sem háð og
illur kveðskapur gengi nálega úr öllu hófi, og köll-
uðu þvi margir, að góð landhreinsun yrði við frá-
fall Eiríks og Guðmundar, en Sigurður Breiðfjörð
lifði þeirra lengst og varð ævintýramaður hinn mesti.
Eiríkur var fátækur og hafði þó oftast nóg fyrir
sig. Og þvi var það einhverju sinni, er hann var
staddur i Hrappsey og var tilrætt um jarðarkaup, þá
mælti Eiríkur: »Pegar eg kem inn í Rifgirðingar,
þykir mér ekki mikið fyrir að rykkja út úr skattholi
mínu 900 ríkisdölum«. Þar var nærstaddur Jón, bróðir
Magnúsar Ketilssonar, faðir Ketils majors, er féll á
Anhalt utanlands, og mælti: »Barasta heyrðist mér
rétt: Níu skildingum?«
Eiríkur átti oft í ófrægðarkveðskap um Sæmund
prest Magnússon Hólm, og er þetta þar í:
1) Hér er fellt úr lítið eitt,
(89)