Freyr - 01.07.1950, Blaðsíða 23

FRE YR
189
á gæöunum og spillir fyrir heildinni.
Venjulega mun það koma fram við flokk-
unina, og lækkar verðið sem bóndinn fær.
Enn kemur það ekki ósjaldan fyrir, að ær
lendi í ullarhafti og misfarist af þeim
sökum, og veit enginn, sem lætur ær sín-
ar vera órúnar, hvort það hendir einhverja
af ám hans eða ekki. Allt þetta og fleira
má taka með í reikninginn, og sé það gert
munu menn finna, að hagurinn er vægast
sagt tvísýnn.
Hitt atriðið, að lömbin verði vænni að
haustinu séu ærnar í ullinni, er ímyndun
ein. Að vísu getur það komið fyrir í ein-
stökum vorum, séu ær rúnar snemma, að
hret komi á þær nýrúnar, svo að þær geld-
ist, og meiri eða minni stöðvun komi í
framför iambsins, en það eru undantekn-
ingar, sem þess utan eiga ekki að þurfa
að koma fyrir, sé ekki rúið fyrr en rétt fyr-
ir sláttinn, og valið til þess hagstætt veður-
útlit, því á að vera vel mögulegt að fyrir-
byggja það, og sé það gert, má fullyrða, að
lömbin undir rúböggunum verða ekki
vænni en undir hinum. Enginn bóndi ætti
því að láta það henda viljandi í vor, að
láta ær sínar vera í ull sumarlangt, og það
því síður, sem ætla má að ullarverð í vor
verði hátt.
Hitt er svo annað mál, að oft sleppa ær
við vorsmölun, svo að ekki næst í þær til
rúnings. Verða þær þá óviljandi í ullinni.
Þegar slíkt kemur fyrir á að rýja ána eins
fljótt og mögulegt er að haustinu, og gera
það þann veg, að hún haldi sem mestu af
nýju ullinni. Með því fer ánni betur að, að
Æskilegast er að rýja í jiurrv
veðri og hlýju, þá geta ungir og
Samlir lagt hönd að verki, þá cr
rinungur skemmtileg athöjn og þá
verða viðbrigði skepnunnar ekki
kdfinnanleg er hún missir reyjið.