Freyr - 01.07.1950, Blaðsíða 22

188
FRE YR
Rýið
ærnar
Undanfarin ár hefir sú ómenning, eöa
sá ósiður, færzt í aukana, að bændur hafa
vanrækt að rýja ær sínar og látið þær vera
í ullinni til haustsins. Um allt land hefir
maður séð ullarærnar, og kveður svo rammt
að þessu, að sumstaðar sést önnur hver œr
í ull með vegum í byggð, þegar komið er
fram á engjaslátt.
Þetta er ósiður, sem á að leggjast niður
með öllu. Tvent er það, sem bændur bera
fyrir sig til réttlætingar á þessari breytni
sinni. Annað er það, að ullarverðið sé svo
lágt, að það borgi ekki kostnaðinn við smöl-
un og rúning ánna. Hitt er það, að lömbin
verði vœnni séu ærnar ekki teknar úr ull-
inni að vorinu. Hvorugt þetta er rétt, að
minnsta kosti ekki miðað við það ullarverð,
sem verður nú í vor. Þar sem fé er fátt, en
landrými mikið, má vera að það kunni
fljótt á litið að sýnast svo, sem ullin borgi
ekki fyrirhöfnina við rúninginn og smölun-
ina. En sé betur aðgætt mun það þó ekki
vera tilfellið, og kemur þar margt til
greina. Mjög oft er það, að ærin týnir
nokkru af reyfinu með því að hafa það til
haustsins, svo ullin ódrýgist, og mun það
ekki tekið með í reikninginn þegar fullyrt
er að ullin borgi ekki rúninginn. Ær, sem
ganga i ull, þrífast ekki eins vel og hinar,
sem rúnar eru að vorinu, fóðrast því verr
og þola verr beit framan af vetri, og munu
menn ekki heldur aðgæta það er þeir eru
að halda fram haustrúningum. Ullin, sem
er á kindinni sumarlangt, þófnar og er
aldrei eins góð verzlunarvara og hin, sem
af henni er tekin að vorinu, og þó þetta
komi ef til vill ekki alltaf fram í því, að
ullin flokkist ver, þá kemur það þó fram