Freyr - 01.11.1953, Blaðsíða 17

FREYR
353
í dálk A en B og mun það stafa af því, að
vinnan var þar ekki jafn vel skipulögð.
Vagnarnir þurftu að bíða á engi eftir því
að næsti vagn á undan yrði fylltur.
Ef borinn er saman heyskapurinn á hin-
um ýmsu stöðum, verður að taka tillit til
allra aðstæðna á hverjum stað. Ber þar
fyrst að nefna vegalengdina í hlöðu. Hún
er mismunandi á hinum brem stöðum og
þó allra minnst á Egilsstöðum (100 m).
í öðru lagi hefur uppskerumagnið mikið
að segia og ber að athuga það vel við sam-
anburð á dálkunum.
Varðandi athugunina á Egilsstöðum skal
þetta sérstaklega tekið fram: Vaansláttu-
vélin var alveg ný, og lítil reynsla fengin
við notkun hennar. Auk þess, að vegalengd
og uppskerumaen var ekki það sama og á
Hvanneyri, verður að minnast bess, að
skipulagning vinnunnar var þar á allt ann-
an veg eins og áður er tekið fram. Verður
beinn samanburður á tölunum frá þessum
tveím stöðum ekki réttur.
Markmið slíkra athugana. sem hér grein-
ir frá, er að fá fram s°m hagnýtastar og
beztar vinnuaðferðir. Hafa slíkar athuean-
ir verið í hávegum hafðar í nágrannalönd-
um okkar hin síðari ár. Tölur þær, sem hér
birtast, eru miklu fremur sýnishorn held-
ur en tölur, sem hægt er að byggja nokk-
uð á. Hér er aðeins um eina a^hugun að
ræða á hverjum stað, en það er fvrst, þeg-
ar athuganirnar verða margar, að hægt er
að byggja á þeim og ætti það þá að geta
verið til mikils gagns fyrir viðkomandi að-
ila.
ÁRNI JÓHANNSSON:
Ásetningur^og afurðir
Veðurspáin sagði gott veður í dag, 10.
september. Klukkan hálf sjö byrjaði ég að
flytja heim hey, en kl. hálf átta var komin
helli rigning. Það var því ekki um annað
að gera, en hafa sig inn í bæ.
Þá sækja að hugsanir um ásetning, því
að það liggur fyrir mér að áætla fóður-
birgðir fyrir búfé hrepp^búa. Þessar hugs-
anir set ég nú á blað til birtingar, ef ein-
hver vildi hugleiða bessi mál með mér.
Bændur gera of lítið af því að ræða sam-
eiginlega hagsmuna og framfaramál sín.
Það er þá helzt á búnaðarfélaes-fundum
að þau mál koma til umræðu. En sjaldan
er þó rætt þar um fóðurbirgðir fyrir bú-
fé hreppsbúa. Þó er það svo, að sasra fóður-
birgða fyrir búfé þessa iands. hefir jafnan
verið eftirtektar-verðasti þátturinn í sögu
þjóðarinnar. í þeirri sögu er magra sorg-
legra atburða að minnast. Byrjunin er
hörmuleg. Hrafna-FIóki, er fyrstnr hafði
búsetu með búfé hé” á landi, fellir fénað
sinn að vori, vegna fóðurskorts.
Síðan hafa oft á hverri einustu öld kom-
ið hörð ár •— vond vor — fellis vor.
Alloft hefir bað komið ívrir, að ekki
einungis búféð féll úr hor, heldur féll hka
fólkið í hundraða tali. Gera verður ráð fvr-
ir að slíkt geti ekki aftur komið fyrir og
bað tilheyri aðeins hinum myrku umliðnu
öldum.
Tímarnir hafa breytzt miög til batnaðar.
Nú hin síðustu ár stækkar ræktaða iand-
ið á hveriu býli meira eða minna. Öll að-
staða til hevöflunar hefir batnað bað mik-
ið. að víða heyjar nú einn maður iafnmikið
og margir áður. Sömuleiðis hefir kraftfóð-
urgiöf farið mjög í vöxt. Þetta hvorutveggia
stuð’ar að bættum ásetningi. Ásetningur-
inn er bví orðinn mikið betri en áður var,
hefir bar unnizt mikið á, en þó sérstaklega
er farið að fóðra búpeninginn miklu betur
en áður bekktist. Afurðir búanna hafa hka
vaxið mikið, fyrir betri fóðrun. Þetta er
rétt og satt, og sjálfsagt að viðurkenna það