Freyr - 01.09.1954, Blaðsíða 8

260
FREYR
Ég ætla að gera Jóni það til gamans að
setj a hér tölur úr búnaðarskýrslunum.
Kjötframleiðslan eftir fóðraða sauðkind
á landinu var 1934 10,2 kíló
1949 15,0 —
1950 14,6 —
1951 14,4 —
Það er með öðrum orðum nálega 50%
hækkun á 20 árum eða síðan 1934.
Þetta er meiri árangur en beztu naut-
griparæktarfélögin geta sýnt á sama tíma,
hvað þá hin, sem ver eru rekin.
Svo kemur Jón í Yztafelli og segir, að eng-
inn árangur hafi náðst í kynbótum sauð-
fjárins. Mig undrar það ekki, að honum
gremjist að ég voga mér að kalla þetta stað-
leysu.
6. „Helgi hneykslast á því, að ég tel að
enginn íslenzkur sauðfjárræktarmaður viti
hvernig sauðfé á að vera skapað til þess að
gefa miklar afurðir. Hverjum manni ætti
að vera Ijóst, að þessa vitneskiu er ekki
hægt að fá nema með samanburði og rann-
sóknum. Slíkt hefir ekki verið gert.“
Hér er Jón með sömu fjarstæðuna og í
fyrstu grein sinni. Aðeins þeir, sem ekkert
vit hafa á sauðfé, geta verið honum sam-
mála um betta.
Allir aðrir vita mæta vel, að flesta eðlis-
kosti kinda má sjá á vaxtarlagi þeirra,
holdafari, vænleika og svipmóti. Tvö mikil-
væg atriði, miólkurlagið og frjósemi, er þó
ekki hægt að siá á útliti kindanna og ekki
heldur ríkiandi erfðagalla, svo sem van-
skapnað og fleira.
Nú á síðari árum aflar fiöldi bænda sér
upplýsinga um þessi atriði með skýrslu-
haldi, en áður fyrr, og ýmsir enn í dag, með
eftirtekt einni saman.
Allir athugulir fiárbændur vita, að væn
lömb eru að öðru jöfnu undan góðum
miólkurám, en rýr lömb undan stritlum og
tvílembingar eru af frjósamari ættum en
einlembingar. Þetta hafa beir notfært sér
við fiárvalið, samhliða útlitsdómum, með
ágætum árangri.
Jón virðist ekki vita, að í mörgum sveit-
um bessa lands hafa starfað um skeið og
starfa nú sauðfjárræktarfélög einmitt til
þess að afla sem fyllstra upplýsinga um
bæði sýnilega og dulda eiginleika fjárins og
skrásetja það til þess að forða því frá
gleymsku.
Hefir Jón ekki unniö að stofnun slíks fé-
lagsskapar í sinni sveit?
7. „Ég er sammála Helga, að Sigurgeir á
Helluvaði var fyrirmyndar maður. En hann
hafði ekki þessa blindu trú Jóns á Laxa-
mýri og Helga Hrunamanns.“
Þá hefir Jón alveg runnið með það, að
sauðfjárrækt Þingeyinga hafi engan árang-
ur borið. Mikið var. En hann vogar sér að
segja, að ég hafi aðra trú á þingeyzku sauð-
fé en Sigurgeir á Helluvaði, þegar ég lýsti
því beinlínis yfir, að ég hefði farið alveg
eftir hans ráðum og gefizt það ágætlega í
meira en 30 ár. Þetta er ein staðleysan til
viðbótar hjá Jóni og má um það segja, að
„ekki munar um einn kepp í sláturtíðinni.”
8. „Helgi lýkur grein sinni með því að
segja, að ég trúi á staðleysur. Mér gremst
þetta orðbragð.11
Þessu þarf ég engu að svara, því að ég
hefi sýnt það svart á hvítu, að þetta er satt.
En með hvaða rétti er það sagt síðast í grein
Jóns, að ég vilji ekki leita nýrra staðreynda
í sauðfjárræktinni?
Þó að ég hafi ekki gert mikið í þeirri
grein um dagana og stórum minna en ég
hefði viljað, þá efast ég um, að Jón í Yzta-
felli hafi nokkurn rétt til þess að bregða
mér um slíkt.
Vona ég svo, að Jón hafi gaman af þess-
ari grein minni eins og hinni og ofurlítið
gagn líka, þannig, að þegar hann þarf næst
að slá um sig á ritvellinum og skrifar um
landbúnað, þá kasti hann ekki fram órök-
studdum fullyrðingum, sem eru þannig, að
hver einasti búandkarl á íslandi geti rekið
hann á stampinn.
* * *
Þá er það nú kunningi minn, Arnór Sig-
urjónsson. Hann segir, að ég hafi farið um
sig heldur illum orðum. Mér fannst að ég
hrósaði honum fyrir það í grein hans, sem
hrósvert var. En ég finn að því, sem mér lík-
ar illa og geri mér að því engan mannamun,
og mér gramdist alvarlega við hann út af
þessum þvættingi um þingeyzkt sauðfé. Mér