Freyr - 01.09.1954, Blaðsíða 9

FRE YR
261
er það vel við þetta fé, eftir langa kynningu
og góöa, að ég þegi ekki þegar á það er ráð-
ist með jafn miklum strákskap og fólsku og
gert er í klausu Björgvins, og Arnór heimsk-
ar sig á að prenta upp eftir honum.
Arnór byrjar með að segja, að örin, sem
ég sendi honum, hafi misst marks. Það stóð
nú aldrei til, að hún væri banvæn, en samt
liggur það í grun mínum, að hann hafi svið-
ið ögn undan henni, og það átti hann skilið,
enda sýnir viðbragðið, sem hann hefir tek-
ið, að heyrt hefir hann hvin örvarinnar.
Hann þarf langa grein til þess að svara
tveimur stuttum setningum frá mér.
Arnór ætlar að bjarga sér á því, að hann
vitni í skrifaðar heimildir, en það gerði
gamla Gróa ekki.
Ég læt mér nú í léttu rúmi liggja, þó að
kommúnistablöðin birti bull eftir Björgvin
i Garði, hvort sem það er um sauðfé eða
annað, því hvorki þau eða hann tek ég al-
varlega.
En þegar sá maður, sem er ritstjóri Á r-
bókar Landbúnaðarins, fer að
stæra sig af því, að hann sæki þangað heim-
ildir til þess að birta í Árbókinni, þá finnst
mér nú, að þau séu farin að tíðkast hin
breiðu spjótin. Ég álít Árbókina það virðu-
legt tímarit og ritstjórann það merkan
mann, að þar sé enginn vettvangur fyrir
strákskap og bull. Svo er eitt í þessu sam-
bandi, sem ég alls ekki skil og það er þetta:
Arnór Sigurjónsson er borinn og barnfædd-
ur Þingeyingur, og eftir skrifum hans að
dæma hefir hann fylgzt vel með öllu við-
komandi sauðfénu frá barnæsku og haft
gaman af sauðfé. Hvernig má það þá ske,
að hann þurfi að vitna í álíka fugl og Björg-
vin i Garði um þessa hluti? Hefði hann ver-
ið fæddur norður á Hornströndum eða á
Suðurlandi var eðlilegt, að hann færi að
vitna í Þingeying, þegar rætt var um þetta.
Mér finnst því liggja beinast við að taka
þetta þannig, að hann vilji koma að ó-
hróðri um féð, en kjósi samt fremur að
bera annan fyrir því og látast svo hvergi
nærri koma. Menn geta svo dæmt um,
hverjum þessi aðferð er líkust.
Ef Arnór vill halda þessum umræðum
áfram, þá er bezt fyrir hann að stein-
hætta þessum kjaftakerlingastíl og segja
sitt álit á þingeyzku sauðfé, því það er hon-
um auðvelt. Þori hann að gera orð Björg-
vins í Garði að sínum, þá er ég til viðtals
um þá hluti, því að ekki er hægt annaö en
taka Arnór Sigurjónsson alvarlega.
Helzt má skilja það á Arnóri, að hann láti
þetta í Árbókina af umhyggju fyrir Sunn-
lendingum, svo að þeir verði ekki fyrir von-
brigðum af nýkeypta fénu. Mikil er sú um-
hyggja og það er víst alveg öruggt, að ef
einhver maður á Suðurlandi er svo heimsk-
ur, að hann trúi einu orði af þessu kjaftæði
Björgvins, að sá hinn sami verður ekki fyr-
ir vonbrigðum.
Það er nú stutt reynsla af fénu ennþá.
Tvævetlurnar eru samt búnar að bera og
því vita allir fjármenn talsvert um, hvað
þeir hafa á hendinni.
Ég er nú ekki svo kunnugur, að ég hafi
heildaryfirlit yfir þetta, en ég veit nokk-
uð, hvað gerzt hefir í minni sveit, Hruna-
mannahreppi, og það vill svo vel til, að allt
féð í þessari sveit, að 9 kindum undanskild-
um, er frá Björgvin í Garði og sveitungum
hans, Mývetningum. Bezt veit ég um mína
reynslu og hún er þessi: Ég átti 33 tvæ-
vetlur og rúmlega helmingur af þeim var
með lömbum síðastliðið sumar. Þessar ær
voru allar vigtaðar í votta viðurvist 2. maí
í vor og voru rúmlega 75 kg til jafnaðar.
Þessar 33 ær báru allar á 16 dögum og áttu
rétt 60 lömb. Ég þurfti ekki að hjálpa einu
einasta lambi á spena, hvað þá meira.
Svona útkomu á tvævetluhóp hefi ég
aldrei þekkt, og ekki neitt svipað, þau 50
ár, sem ég hefi fengizt við fjárgeymslu.
Svipuð er sagan víða og tvö dæmi veit ég
þess, að lömb eru helmingi fleiri en ærnar,
en þar er um fáar ær að ræða, eða innan
við 20.
Svo ætlar Arnór Sigurjónsson að læða því
inn hjá mönnum, eftir góðum heimildum,
er hann telur frá bónda í Mývatnssveit, að
þetta sé versta fé, sem til er á landinu og
eigi sér aldrei uppreisnar von sakir úr-
kynjunar og galla.
Þó að Arnór sé maður tungumjúkur, þá
er hann þarna kominn í ófæru.
Samt má enginn taka orð mín svo, að
L