Freyr - 01.09.1954, Page 10

262
FRE YR
ég álíti þetta alveg gallalaust fé, enda má
nú margt á milli vera, svo að ekki sé hægt
að drepa niður fingri á alla kindina enda á
milli, án þess að koma niður á galla.
Mest af grein Arnórs er svo varnarræða
vegna Björgvins í Garði. Hann telur mig
helzt hafa rænt hann öllu mannorði. Ég
lét nú aðeins prenta sömu grein eftir hon-
um og Arnóri, svo að það er spurning, hvor
okkar er sekari, ef um sekt er að ræða. Svo
voru aðeins tvær stuttar setningar, sem ég
bætti við útaf ummælum Arnórs, að Björg-
vin væri einn af beztu fjármönnum Þing-
eyinga. Til þess að menn geti áttað sig á
þeim, skal sagt hér, að þær voru þannig:
„Mikið mannval hlýtur að vera í þeirri
sýslu, þar sem maður, er annað eins læt-
ur frá sér á prenti, er með þeim beztu. Mér
kæmi fremur til hugar, að hann væri meira
en lítið geggjaður.“
Nú sér hver maður, að þessi ummæli mín
eru einvörðungu miðuð við klausuna, sem
birtist í Árbókinni.
Þó að Arnór þykist ekki skilja þetta, þá
held ég, að hann hafi einhverntíma átt að
glíma við grautarlega setningu, að minnsta
kosti á meðan hann var kennari.
Ef Arnór vildi nú haga sér eins og heiðar-
legur maður í blaðadeilu, var sjálfsagt að
taka mig á orðinu, birta grein Björgvins lið
fyrir lið og sanna réttmæti hennar. Þá
stæði ég skömminni íklæddur. Þetta þorir
hann ekki, flýr af hólmi og fer að ræða um
hrútakaup Björgvins og lætur skína í það,
að þeirra vegna detti mér í hug að hann sé
geggjaður.
Nei! Þetta er ekki hægt, þetta eru rök-
þrot. Annars er það mjög fjarri mér að
vilja gera vitsmuni Björgvins að blaðamáli.
Arnór Sigurjónsson hefir líka auglýst svo
rækilega stórflónsku þessa manns með því,
sem prentað var í Árbókinni, að ég hefi þar
engu við að bæta.
En þar sem Arnór segir síðast, að ég vilji
helzt ræna Björgvin öllum fjármannsheiðri,
þá er mér það algerlega óskiljanlegur hugs-
unargangur. Ég skora á Arnór að benda á
einn einasta stafkrók eftir mig, þar sem á
þetta er minnzt einu orði, og ef Arnór hefir
gaman af, þá má hann halda áfram að tala
um þá hluti við sjálfan sig. Mig gæti held-
ur aldrei hent sú óvizka að skrifa ámóta níð
um fjármennsku Björgvins í Garði eins og
hann lætur sér sæma að skrifa um fjár-
mennsku sveitunga sinna og sýslunga.
Það er helzt að skilja á Arnóri, að Björg-
vin hafi einkaleyfi til þess að skrifa níð um
aðra, en við honum sjálfum megi ekki
hreyfa og Björgvin veit sjálfur, að það er
hættuminna að bera út óhróður um sauð-
fé en menn. Saklaus sauðkindin getur ekki
farið í mál við hann og látið dæma um-
mælin dauð og ómerk.
Að endingu kemur Arnór svo með máls-
bætur fyrir mig og segir:
„Þá sanngirni vil ég sýna Helga á Hrafn-
kelsstöðum að viðurkenna skilyrðislaust, að
mér þykir hann bæta mjög fyrir sér, er
hann lætur prenta hlið við hlið ummæli
Bj örgvins um þingeyzkt fé og Halldórs Páls-
sonar um Helluvaðsfé." Óþarft mun að taka
fram, að ekki eru þessar lýsingar af ná-
kvæmlega sama fénu. Björgvin lýsir þing-
eyzku fé af lakasta tagi, Halldór fegursta
fé, sem lagð hefir borið í Þingeyjarsýslu,
a.m.k. að því er ég veit bezt.“
Um þetta er nú fyrst það að segja, að ég
hefi ekki svo slæman málstað, að ég þurfi
að halla réttu máli, enda kemur mér það
ekki til hugar. En eins vildi ég spyrja Arn-
ór og það er þetta: Þegar Björgvin talar um
þingeyzkt fé skýringarlaust,hvernig er hægt
að vita, að átt sé við verzta féð í Þingeyjar-
sýslu?
Hvernig stafar Arnór orðið, þegar hann
á við bezta féð?
Ekki er nú málstaðurinn góður, þegar
jafn slyngur maður og Arnór Sigurjónsson
lendir í svona rökþrot.
Til viðbótar við alla umhyggju Arnórs
fyrir okkur Sunnlendingum, í sambandi við
sauðfjárræktina, óskar hann okkur þess,
að við mættum eignast sem flesta menn
líka Björgvin í Garði. Þetta er sjálfsagt vel
mælt og viturlega. Samt ætla ég nú að svara
honum með sömu orðum og Gunnlaugur
Ormstunga svaraði bæn Eiríks jarls Há-
konarsonar forðum: Bið þú okkur Sunn-
lendingum engra óbæna, en bið þú heldur
sjálfum þér hagkvæmrar bænar, þeirrar,