Símablaðið - 01.01.1980, Síða 9

35 stunda vinnuvika —
Lengra orlof —
Styttri starfsaldur til
fuílra eftirlauna
Þorsteinn Óskarsson.
Er við byrjum áttunda áratuginn er ástæða
til að horfa fram á veginn. Við horfum fram
til tæknialdar sem þegar er hafin í nágranna-
ríkjunum og er að festa rætur hér á landi.
Við höfum ástæðu til þess að horfa með
von og kvíða fram á veginn. Með von ef
okkur tekst að ná eignarhaldi á tækninni en
kvíða ef okkur tekst það ekki.
Framundan er barátta. Barátta milli
mannsins og fjölþjóðahringa.
Við erum að búai stakkinn fyrir eftirkom-
endur okkar og tökum við ekki á af alefli þá
er ástæða til kvíða — kvíða vegna örbirgðar
og atvinnuleysis.
Ný iðnbylting er gengin í garð. Við höfn-
um henni ekki heldur tökum hana í þjónustu
okkar.
Það er auðveldara fyrir okkur símamenn
að spá í framtiðina en marga aðra. Við
þekkjum tæknina frá tveim hliðum — hinni
félagslegu og hinni tæknilegu. Það á einnig
að vera auðvelt fyrir hvern og einn að gera
sér grein fyrir þessu.
Horfum á stóra járnkassann á borðinu
fyrir framan okkur — reiknivélina — og
síðan litlu vasareiknitölvuna okkar — og
möguleikana — þeir eru margfalt fleiri á litlu
tölvunni. Þetta er aðeins smádæmi. Það
furðulega sem bætist við þetta er að vasa-
tölvan kostar í dag jafnmargar en verðminni
krónur og fyrir fimm árum. Sem sagt hún
verður ódýrari og fullkomnari með hverju
ári.
En spurningin snýst ekki aðeins um litlar
vasatölvur heldur nokkrar stærri sem geta
leitt til vinnuhagræðingar og þar með sparn-
aðar á ársverkum þ.e. fækkunar starfsfólks
og það þekkjum við símamenn.
Hér á landi er sem betur fer ekki stórfellt
atvinnuleysi eins og í mörgum nágrannalönd-
um okkar — en hvað er langt í það?
Barátta er framundan. Barátta um það
hvort tæknin á að þjóna okkur eða við
tækninni.
Ef við berum gæfu til þess að eignast á
félagslegan hátt hina nýju tækni og okkur
auðnast að stjórna þróun hennar þá getum
við stýrt hagræðingu og þeirri framleiðni-
aukningu sem hún leiðir af sér á þann veg að
hún leiði til styttri vinnuviku, lengra orlofs
og styttri starfsaldurs til fullra eftirlauna.
Við getum skapað nýjar starfsgreinar og
verið fær um að taka við nýju fólki til starfa.
Ef við verðum svo ógæfusöm að tæknin
verður i eigu einstaklinga og fjölþjóðahringa
sem aðeins hugsa um hámarksgróða á sem
stystum tíma þá bíður okkar ekki annað en
atvinnuleysi og örbirgð. Hvað varðar fjöl-
þjóðahring um slíkt þjóðin borgar.
Af framanrituðu má ljóst vera að full
ástæða er til að halda vöku sinni og berjast
fyrir bættu mannlífi en fljóta ekki sofandi að
feigðarósi. Nú eins og endranær fáum við
ekki bætt kjör á silfurfati. Þau öðlumst við
aðeins með baráttu og aftur baráttu. Þá upp-
fyllast vonir um betra mannlíf — þá þarf
ekki að fækka starfsmönnum vegna
aukinnar tækni.
Þ.Ó.
SÍMABLAÐIÐ 7