Dagblaðið Vísir - DV - 29.12.2006, Blaðsíða 38

58 FÖSTUDAGUR 29. DESEMBER 2006
Helgin DV
Oft leitum við langt yfir skammt. Hver eru til dæmis rökin fyrir því að fljúga til Þýskalands til að fara á jóla-
markað í stað þess að fara í jólaþorpið í Hafnarfirði? Kannski þau að i draumabókinni stendur: „Aðventuferð
til Þýskalands.“ Anna Kristine er byrjuð að merkja við þá drauma sem hafa ræst.
Ég varð eiginlega mest hissa á að
hitta engan íslending á svæðinu, mið-
að við að héðan fara fullsetnar flug-
vélar til Frankfurt-Hahn tvisvar í viku.
En þótt engan íslending væri að sjá á
gamla torginu Hauptmarkt var fyrsta
manneskjan sem ég hitti inni í stór-
verslun nokkrum dögum síðar fyrr-
verandi samstarfsfélagi minn. „Núna
ertu hjá mér, Nína...!"
Schemmtilegt!
Þetta er ekki prentvilla. Vinur
minn er snillingur í að tala íslensku
með þýskum hreim og hann var mér
ofarlega í huga þar sem ég sat á kaffi-
húsi og hlustaði á fólk frá öllum heim-
inum ræða saman. Trier er nefrúlega
eftirsótt borg, enda kynnt sem elsta
borg Þýskalands og mildl menning-
arborg, þar sem er að finna merki-
legt safn frá tímum Rómverja, húsið
sem Karl Marx fæddist í og dásam-
legan gamlan miðbæ. Trier er falleg
og hlýleg borg sem auðvelt er að rata
um og ef fólk vili upplifa aðra fegurð
Þýskalands er auðvelt að ferðast það-
an með stuttum lestarferðum. Eftír að
hafa prófai) að heimsækja minni bæi
í kringum Trier að sumri tíl skeUtí ff ú-
in sér um borð í lest á aðventunni og
hélt tíl Kölnar.
Svarta drottningin
Fáar, ef nokkrar, konur á áttræð-
isaldri komast með tærnar þar sem
einkaleiðsögumaður minn í Köln hef-
ur hælana. Hún kallar sjáifa sig „kon-
una í svörtu klæðunum" og með svart-
an hatt, í svartri skikkju og svörtum
fötum beið hún mín í Antoniter-kirkj-
unni sem stendur við hlið verslunar-
hallarinnar á fjölfömustu verslunar-
götu Kölnar, SchUdergasse. Ótrúlegt
að hægt sé að kúpla sig frá hraða og
hávaða lífsins með því að stíga örfá
skref inn á slíkan griðastað, þar sem
fræg stytta, EngiU dauðans, svífur yfir
með logandi kertaljósum.
Ég og svartklædda glamúrkonan
gengum um borgina, hlýddum á kór-
söng, heimsóttum Ustasafri, Dóm-
kirkjuna, jólamarkaðinn, kaffihús og
veitingastað. Hún sagði mér aUt sem
hægt er að segja á nokkurra klukku-
stunda ferð um þessa stórborg - og
líka af sjálfri sér. Hún varð ekkja fyrir
fimm árum og núna, sjötíu og tveggja
ára að aldri, hefur hún fundið nýja
ást. Hann er þrjátíu árum yngri en
hún og dökkur; frá Afríku. Þau horfð-
ust í augu á kaffihúsi og ekki varð aft-
ur snúið. Hún segist vera hætt að
elda. „Elskan mín! Ég var í eldhúsinu
í fimmtíu ár. Hann eidar ofan í mig."
Bömin hennar, eldri en hann, eru al-
sæl með að mamma hafi fundið ham-
ingjuna. Svona á að Ufa lífinu.
Draumalistinn styttist ekki
Merkja við í draumabókinni: „Að-
ventuferð til Þýskalands." Búin að
Köln Stórborgin hefursinn sjarma. Við hlið
verslunarhallar úr gleri má finna frið í lltilli
kirkju.
prófa. En Ustinn styttist ekkert. Nú
hefur bæst á hann: „Sigling á Rín
með svörtu drottningunni." Lofaði
henni að koma í vor og vera minnst
þrjá daga. Kynntist líka annarri borg í
þessari ferð, Limburg ad Lahn. Göm-
ul, faUeg, rómantísk. Bætí henni við
á listann. En skrifa ekki að maður
eigi að horfa vel í kringum sig á kaffi-
húsum. Ástin kemur þegar hún á að
koma og við vitum aldrei hvort hún
kemur í formi mannsins í grænmetís-
deildinni í búðinni, konunnar sem er
í næsta bíl á rauðu ljósi eða Afríkubú-
ans sem flutti að heiman og fann ást-
ina á kaffihúsi í Köln, hjá þrjátíu árum
eldrikonu...
annakristine@dv.is
DV myndir: Bob Stupecky og netið.
Við Katie Melua vorum saman í Trier í Þýskalandi í upphafí að-
ventu. Henni fannst ótrúlega leiðinlegt hvað það rigndi á jóla-
markaðnum en... Nei, allt í lagi. Við vorum ekki beinlínis saman,
en þó skildu bara nokkrir metrar okkur að. Hún var að syngja í
glænýrri tónleika- og sýningarhöll í Trier; ég var að kaupa lítinn
snjókarl sem skiptir litum í Húsasmiðju þeirra Trierbúa.
Þegar ég var á hennar aldri var ég
viss um að ég myndi alltaf hafa tíma
tíl að gera allt sem mig dreymdi um.
En ekki lengur. Nú finnst mér orðið
áríðandi að skrifa niður draumana og
merkja við þá sem rætast. Einn þeirra
var þessi: „Aðventan í Þýskalandi."
þegum fannst of mikill tími hafa far-
ið í leit að hættuiegum efnum sagði
ég eitthvað á þá leið að það væri nú
orðið svo mikið vesen að komast milli
landa að það tæki orðið lengri tíma
en flugleiðin. Þá urraði og hvæstí eft-
irlitíð á farþegana: „Þið ættuð þá bara
„Ég varð eiginlega mest hissa á að hitta engan
íslending á svæðinu, miðað við að héðan fara
fullsetnar flugvélar til Frankfurt-Hahn tvisvar í
viku."
Geðvonskupúki í Leifsstöð
Þess vegna sat ég ásamt tugum
annarra islendinga um borð í Ice-
land Express-flugvél á leið til Þýska-
lands og ekkert gat komið í veg fyr-
ir tílhlökkunina. Hvorki unga konan
sem tékkaði mig inn í flugið og sagði
„við erum með þunga tösku..." (vissi
ekki fyrr en þarna að ég væri að fara
með innritunarstúlkunni í frí) né geð-
illskupúkinn í öryggisgæslunni sem
ættí að fá sér annað starf. Þegar far-
að vera heima." Hm, hm. Og þetta er
starfsmaður opinberrar skrifstofu.
Jákvæður jólamarkaðsmaður
Það var eitthvað annað skapið í
honum Karl Heinz á miðju torginu í
Trier. Hann kom skoppandi með sitt
Gluhwein í rauðu stígvélaglasi, bros-
ið náði milli eyrnanna og hann spurði
hvort við ættum ekki að láta mynda
okkur saman. Kalle bar með sér rétta
jólaandann.