Freyr - 01.03.1965, Page 6

62
FRE YR
Sitt af hverju
BREIÐAFJARÐARBYGGÐUM
Nokkur orð langar mig til að senda Frey
til birtingar með von um, að þau verði birt-
ingarhæf. Ég varð það seint á ferðinni, að
ég komst aldrei á búnaðarskólann, hjá
Torfa Bjarnasyni í Ólafsdal þangað sem
margir á þeim árum sóttu bæði frægð og
frama. Indriði faðir minn og Ólafu'' föður-
bróðir voru báðir búfræðingar frá Ólafs-
dal, en ég má fullyrða, að faðir minn var
eini skólapilturinn í Ólafsdal, sem las ut-
an skóla, og hirti úti á Hvoli um 200 fjár,
og eitthvað af hestum, en fór tvisvar í viku
inn að Ólafsdal til yfirheyrzlu, sem er ca.
6 kílómetra vegarlengd.
Ég ætla að skjóta því hér inn í, rétt
til gamans, að þegar Torfi kom frá
Ameríku, var hann ekki mjög fjáð-
ur, frekar en menn í þá daga, svo að
erfitt var hjá honum að byrja á búnaðar-
skólanum í Ólafsdal. en á Hvoli, hjá Ind-
riða Gíslasyni afa mínum, var stór bað-
stofa, eftir því sem var í þá daga. Hann var
talsvert framsækinn, búinn að gera vatns-
veitu á mest af engjum á Hvoli, og hlaða
gripheldan grjótgarð kring um hálft tún-
ið, en skurð og torfgarð um hinn helming-
inn. Hann byrjaði grjótgarðinn við stóran
stein í norðurhorni túnsins, á hliðinni á
þessum stóra steini, túnmegin, er skýrt
grafið: Fyrsta jarðabót Indriða Gíslasonar
1852. >
Fyrir utan þessa túngirðingu hlóð hann
griphelda grjótgarða í kringum tvo all-
stóra ræktaða bletti beggja megin túns-
ins. Á þessum tíma hafði hann hestvagn,
sem hann kom með úr Skagafirði, og fyrir
honum vanalega naut, bæði sumar og vet-
ur. Skaflajárnin voru skrúfuð á tudda. Ég,
sem þessar minningar skrifa, get um þetta
borið, því að ég fékk að vera í vagninum,
sem tuddi var fyrir. Var ég þriggja ára, og
auðvitað skíthræddur. Afi minn hafði stór-
an grjótsleða með breiðu járndragi undir.
og kjálkum, svo að ekki rynni fram á hest-
inn. Á þessu farartæki var keyrt um svell-
in, sem nóg var af á Hvoli, og hyllzt til, að
tunglskin væri í kvöldkyrrðinni. Á þessum
farkosti var vanalega haus við haus, og
þótti sport hið bezta.
Það var fleira fólk á bæjunum í þá daga
en nú til dags. Klárarnir, sem hafðir voru
í þessar sportferðir, voru vel með farnir,
enda góð heyin af flæðienginu á Hvoli.
★ ★
Þetta var nú bara innskot, rétt til gam-
ans, áður en ég sný mér aftur að Hvolsbað-
stofunni, sem sýnir bæði vinskap og fram-
sækni afa gamla, þegar hann tók Torfa í
Ólafsdal með tólf unglingspilta á unglinga-
skóla í tvo vetur, innan um kvenfólkið og
rokkana. Þetta var veturinn áður en Torfi
byrjaði Ólafsdalsskólann. Það vildi til, að
þetta voru allt mestu sæmdardrengir, og
skal ég aðeins geta tveggja fyrir utan þá
Indriða föður minn og Ólaf bróður hans.
Áður áminnztir tveir voru þeir heiðurs-
menn, hreppstjóri síðar, Bjarni Jensson í
Ásgarði, sem enginn hefur tölu á hve
mörgum gerði gott, bæði hér í sýslu og ut-
an hennar. Hinn var Guðfinnur Bjfírnsson
frá Ytra-Felli, mesti heiðurs- og sæmdar-
drengur, að minni reynslu. Þá eru eftir
átta af þessum tólf, sem eflaust hafa verið
og urðu mætir menn, enda gat varla hjá
því farið, að öðruvísi menn framleiddust
undir verndarvæng Torfa Bjarnasonar og
hans fyrirmyndarkonu, Guðlaugar Zakar-
íasardóttur. Þeir voru lánsamir, sem nutu