Freyr - 01.03.1965, Side 17

FRE YR
73
VOTHEY
og vinnubrögð
Lokasvar til Guðmundar Hagalínssonar.
f júlíhefti Freys 1964 er grein eftir GuS-
mund Hagalín son. Á hún að vera svar við
grein minni, er ég nefndi ,,Votheyið og
galdramaðurinn“. Ég hygg, að þessi skrif
mín um vothey, og annara í sambandi við
þau, séu nú komin á það stig, að ekki sé
mikið upp úr þeim að hafa, og því rétt, að
þeim fari að ljúka. Umræður um hverskon-
ar málefni eru að öllum jafnaði gagnleg-
ar, þó að þær hljóti að eiga sín takmörk
eins og annað. Ég vil þakka ritstjóra Freys
fyrir lipurð og víðsýni í sambandi við þessi
skrif. Vona ég að þau hafi orðið til þess,
að margir sauðfjárbændur hafi hugsað sig
betur um en ella, áður en þeir ákváðu
hvaða heyverkunaraðferð þeir skyldu nota
í framtíðinni, þó ritstj. Freys nefni sum
þessi skrif „fánýt gögn“. Að síðustu vil ég
drepa á örfá atriði í grein Guðmundar.
★
Ég sé, að frá því hann skrifaði fyrri
grein sína hefur orðið mikil framför í bú-
skaparháttum hans og er það vissulega
gleðilegt. Annars hirði ég ekki um að bera
saman vinnubrögð okkar frekar en orðið
er. Guðmundur segir: „Ég þurrka kringum
1/8 af heyfengnum og nota vanalega þann
tíma til að þurrka, er bezt gengur með
þurrk, og fæ þessvegna því næst aldrei
hrakið þurrhey. Þetta gerum við Önfirð-
ingar líka, að þurrka helzt þegar „bezt
gengur með þurrk,“ en við það verður að
kannast, að oft bregst okkur getan til að
sjá fyrir veður á komandi dögum, og því
fer svo stundum, að hey hrekjast hjá okkur.
Hefur þér aldrei dottið í hug, Guðmund-
ur, að þú værir á rangri hillu, ættir að
vera starfsmaður hjá Veðurstofunni?
Athyglisvert er það og huggun þeim,
sem lítið kunna til votheysgerðar, að Guð-
mundur telur að helzt hafi drepist hjá sér
kindur úr Hvanneyrarveiki, þegar hann
hafði gott vothey, en aldrei þegar það var
vont.
Guðmundur er brosmildur maður. Hann
brosir að því, að ég skuli stöðugt telja mig
vera að gefa kúnum skemmt vothey, vegna
þess, að dagleg notkun sé svo lítil. Ég vil
enn halda þessu fram, því þó að ég gefi
3 gripum i/3—1/2 gjafar af votheyi, tel ég
það of lítið til þess að það haldist óskemmt
ofan á í gryfjunni. Það er annað hjá Guð-
mundi. Hann gefur alltaf fyrsta flokks
vothey, sennilega jafnt úr þeim gryfjum,
sem slœmt vothey er í, því slæmt vothey
á hann þó stundum til, að hann segir. Var
það furða að ég nefndi galdra í sambandi
við þennan mann?
Guðmundur brosir að reikningskunn-
áttu minni og lái ég honum það ekki, þó
ég að vísu kannist ekki við sumar tölurn-
ar, sem þarna eru notaðar. Það mætti líka
brosa að því, hve stórkostlegur búskapur
Guðmundar virðist vera, þar sem hann
lætur sér ekki nægja að telja fram hey-
feng sinn í böggum eða hestum, sem hátt-
ur er venjulegra bænda, heldur telur hann
fram í hekturum. Frumlegt framtaJ það.
Af undanfarandi reynslu mun Guðmund
ekki undra þó ég velti nokkuð vöngum yf-
ir reikningsdæmi hans. En í stuttu máli
virðist mér niðurstaða þess dæmis bannig:
Ef Öxfirðingar gæfu fé sínu eingöngu
vothey, fengi hver bóndi um 50 þús. kr.
aukatekjur árlega. Engin vanhöld? En
mér er spurn: Hvaðan komu þessar 83
kindur, sem hann telur hverjum bónda til
tekna? Voru þær verðlausar um haustið,
eða hafði votheyið á einhvern yfirnáttúr-
legan hátt töfrað þær fram? Mér virðist,
að þarna ætti ekki að reikna votheyinu til
tekna annað en fóðurkostnaðinn á þessar
kindur, en ekki verð kindanna sjálfra. Nei,
Guðmundur! Eg held þú hafir jafnvel mát-
að þarna Sölva heitinn Helgason, þegar
hann, að sjálfs sín sögn, reiknaði tvíbur-
ana í stúlkuna og hafði annan hvítan en
hinn svartan. Þrátt fyrir þessa reiknings-