Freyr - 01.03.1965, Síða 18

Myndvefnaður
úr íslenzkri ull í opinberar byggingar
Halldóra Bjamadóttir, á Blönduósi, er heiðurs-
félagi Búnaðarfélags íslands. Þá raaklegu viður-
kenningu hefur hún hlotið fyrir frammistöðu
sína í heimilisiðnaðarmálum og öðrum menn-
ingarmálum um langa ævi. Hér á eftir birtist
tillaga hennar um listvefnað til skreytingar í
Bændahöllinni og öðrum opinberum bygging-
.... Eigum við ekki að ganga fram fyrir
skjöldu og láta vefa eitt lystilegt veggteppi
úr íslenzkri ull, til að skreyta með sali eða
anddyri Bændahallarinnar?
Væri það ekki vel til fallið? Um kostnað
talar maður ekki, hann yrði sem krækiber
í ámu. Þetta yrði virðing mikil Höllinni,
listinni og ullinni, ef vel tækist.
Og nú vill svo vel til, að hér á meðal vor
er kona, sem kann myndvefnað til fulln-
ustu. Listmálari, Vigdís Kristjánsdóttir,
Laugavegi 80 í Reykjavík, á vefstól einn
mikinn, þann eina hérlendis, sem tekur yf-
ir svo stóran vefnað, sem hér um ræðir.
Vigdís hefur um fjölda ára stundað
myndvefnað, utan lands og innan, notið
hinnar beztu menntunar í erlendum lista-
skólum, kynnt sér listasögu fslands ræki-
lega og hefur kennt listina hérlendis.
Vigdís hefur sýnt hve fær hún er í list
sinni, með handbragðinu á veggteppinu
mikla, sem hún óf fyrir samtök reykvískra
kvenna:
„Ingólfur Arnarson og Hall-
veig taka land í Reykjavík."
kunnáttu virðist þér geta orðið á í mess-
unni, ekki síður en mér, þar sem þú marg-
faldar 2905x600 og færð út kr. 174.300.00.
Broslegt, eða hvað?
Á höfuðdaginn 1964.
Benedikt Björnsson.
Umræðum þessurn er hérmeð lokið. —
Ritstj.
Myndin sómir sér ágætlega í borgar-
stjórnarsal Reykjavíkur og var einnig til
sýnis á listasýningunni í Reykjavík í sum-
ar.
Það hefur tíðkazt nokkuð hin seinni ár,
að listamenn hafa skreytt sali stórbygg-
inga í höfuðstaðnum. Er það mjög listinni
og málurunum til virðingar og eflingar.
Hví ekki eins vefnaðurinn, sem sameinar
málaralistina og handbragðið?
Ekki svo að skilja, að við íslendingar
höfum ekki átt listvefnað fyrr og síðar, í
kirkjum vorum og í heimahúsum, innan
lands og utan. Og útsaum eigum við, —
fullkomlega á borð við aðrar þjóðir — úr
íslenzkri ull. Togið er þar fremst í flokki,
glansandi, eins og silki í vefnaði, knipli og
útsaum.
Má í því sambandi minnast listar frá
vorum dögum þar sem er Þórdís Egilsdótt-
ir, húsfreyja á ísafirði, ættuð úr Árnes-
sýslu. Hún kunni vel að fara með tog og
þel, einnig litun, eins og fólk austur þar.
Þórdís lék sér að því — með húsmóður-
störfum — að hannyrða tvö listaverk sem
hlutu landsfrægð, ef ekki heimsfrægð:
Baðstofuna, með 200 litum, og
Burstabœinn, með heyvinnu á túninu.
Væri ekki gaman að stækka þessi lista-
verk í vefnaði, eða önnur í álíka anda og
koma þeim upp í höllinni okkar?
Halldóra Bjarnadóttir.