Símablaðið - 01.12.1983, Page 31

Jón Kvaran
Tæknifulltrúi
Ritsímanum, Rcykjavík.
Þú fórst til Lundúna í sumarleyfinu og not-
aðir tækifærið til að kynna þér símatelex og
fleiri nýjungar. Hvað getur þú sagt okkur það-
an?
Ég hafði lengi haft áhuga á að heimsækja
Aðalstöð „Mikla Norræna“ í Lundúnum og
kom Þorvarður Jónsson, yfirverkfræðingur
því í kring, að ég mætti koma þangað og
kynnast starfseminni þar og þá sér í lagi síma-
telexinu.
Það verður að segjast, að það var með mik-
illi eftirvæntingu að ég fór að sjá stöðina, því
Jón Kvaran.
,,Hið Mikla Norræna“ hefur verið í huga
manns sem ,,stóra stöðin“ frá því að ég hóf
störf hér fyrir 45 árum síðan, enda var hún
þá eina stöðin sem afgreitt var við milli landa.
En ég varð óneitanlega undrandi að sjá að
þetta var ekki stærra í sniðum nú en það er
og hafa þeir áreiðanlega séð betri tíma.
Stöðin er staðsett í mikilli byggingu frá
gamla tímanum, einar fjórar hæðir og var
mér sagt, að þegar „Mikla Norræna“ hafði
mest umleikis, hefði starfsemin verið á öllum
hæðum, en í dag láta þeir sér nægja kjallara
hússins. En mér var jafnframt sagt, að heldur
væri starfsemin á uppleið og myndu þeir að
líkindum fara að færa sig ofar í húsið. En
hvað um það. Mér var tekið mjög vel og Poul
Frederiksen, stöðvarstjóri sem sá um upp-
setningu sæsímastöðvarinnar í Vestmanna-
eyjum árin 1960 — 1961, tók á móti mér og
sýndi mér stofnunina.
„Mikla Norræna“ hóf símatelexþjónustu
fyrir sjö árum síðan og það sem mér fannst
einna athyglisverðast var það, að fljótlega
eftir að þeir tóku upp þessa þjónustu, kom í
ljós að fólk kunni vel að meta hana og færði
sér símatelexinn mjög í nyt, langt fram yfir
það sem reiknað var með. Kom í ljós, að ýmis
fyrirtæki sem áður höfðu haft afnot af telexi
hjá föstum telexnotendum, notfærðu sér hina
nýju símatelexþjónustu, sem boðið var upp á
og beindu viðskiptum sínum þangað. Ekki er
ólíklegt, að sama þróun verði hér heima, því
mjög mikið hefur verið spurst fyrir um hve-
nær þessi þjónusta taki til starfa hér.
Eins og áður hefur komið fram, eru húsa-
kynni heldur lítil og sýndist mér allri vinnu-
aðstöðu þröngur stakkur búinn. í litlu her-
bergi voru sex símastúlkur sem sinntu þessari
þjónustu eingöngu, þ. e. tóku niður skeyti í
gegnum síma, sem síðar var komið áfram til
símritara, sem sáu um að koma þeim áleiðis.
í Bretlandi er ekki um reglulegan útburð á
skeytum að ræða, heldur er gengið frá skeyt-
unum á venjulegan hátt og þau síðan póst-
lögð. Margir símanotendur koma einu sinni í
viku á stöðina til þess að fá afrit af þeim
skeytum, sem þeir hafa sent yfir vikuna.
Eg átti von á að fá tækifæri til þess að sjá
þarna ýmsar nýjungar í sambandi við tækja-
búnað, en í þess stað var allur sá tækjabúnað-
ur sem ég sá, hvort heldur sem var í sambandi
við símatelex, publictelex eða almenna rit-
símaafgreiðslu, kominn vel til ára sinna.
Engu að síður fékk ég tækifæri til þess að
sjá hvernig þessi þjónusta er uppbyggð og
hvernig hún er í framkvæmd. í mörgu er af-
greiðslufyrirkomulag ritsimans þar ekki ó-
svipað og hér heima, en hvað tækjabúnað við
ritsímaafgreiðslu snertir, þá er okkar hlutur
mun betri.
í sambandi við publictelex, sem einnig er
ráðgert að taka upp hér, þá hefur það sýnt sig,
að bæði einstaklingar og fyrirtæki hafa not-
fært sér það mikið, alveg á sama hátt og síma-
telex.
Fleira mætti fram taka um þessi mál og
mun ég gera það í skýrslu minni til yfirmanna.
Ég hafði mikla ánægju af því að fá að
heimsækja „Hið MiklaNorræna“, þó minna
SÍMAB1.AÐ1Ð 105