Skátablaðið - 01.07.1960, Qupperneq 17

55. SÍÐAN
Áhrifarik aðferð.
Sölumaður nokkur ók eftir afskekktum vegi.
Skyndilega stöðvaðist vél bifreiðarinnar og liann
fór út og opnaði vélarhúsið. Meðan hann var
að athuga vélina, heyrði hann sagt fyrir aftan
sig dimmum rómi:
„Það er karbúratorinn, sem er bilaður.“
Hann reis upp og litaðist um, en það eina
lifandi, sem hann sá, var gamall liestur, sem
stóð innan við girðingu við veginn og horfði
háðslega á hann, að honum fannst. Við þetta
varð sölumaðurinn svo skelkaður, að hann tók
á sprett niður veginn, og linnti ekki hlaupun-
um, fyrr en hann kom að bifreiðaverkstæði, sem
var alllangt frá. Þegar hann loks náði andanum
eftir sprettinn, skýrði hann afgreiðslumanninum
frá því, sem komið hafði fyrir.
„Og þú segist engan hafa séð nálægt bílnum
nema hestinn?“ spyr afgreiðslumaðurinn.
„Nei, engan,“ svaraði sölumaðurinn.
„Var það gamall, brúnn hestur með slapandi
eyru?“
„Já, það held ég.“
„Blessaður taktu ekkert mark á lionum," seg-
ir afgreiðslumaðurinn. „Hann hefur ekki hunds-
vit á vélum.“
Kennarinn var vel gefinn náungi. Tvær rúð-
ur höfðu verið brotnar í skólahúsinu og nú
vildi hann komast að því hver væri sökudólgur-
inn.
„Veizt þú hver gerði það?“ spurði hann Pétur.
„Já, sagði Pétur, „en ég hef lofað að segja
það ekki.“
„Já, þú veizt það, Pétur minn, að maður á
alltaf að halda heit sín. — Og hverjum gafstu
svo þetta loforð?“
„Honum Óla.“
Kona nonkkur á Akureyri ætlaði að hringja í
sláturhúsið, en svo meinlega vildi til að hún
fékk samband við sjúkrahúsið.
Konan: „Ætilð þið að slátra í dag?“
Guðm. Karl: „Það getur nú verið.“
Konan: Ætli það væri hægt að fá svona eins
og 15 slátur?“
G. K.: Það verður nú varla svo mikið.“
Konan: „Hvað, er þetta ekki í sláturhúsinu?"
G. K.: „Nei, þetta er á sjúkrahúsinu."
SKATABLAÐIÐ
55