Nýi tíminn - 16.05.1957, Blaðsíða 9

3, árgangur — 18. tölublað
2
LÍTLA
KROSSGÁTAN
Lárctt:
1 frón 3 ys 5 kvenselur
7 bæta við 8 samtenging
9 sannleikur.
Lóðrétt:
1 þvo 2 nota 4 stáss 6
peninga.
Lausn á síðustu gátu:
Lárétt:
1 fimm 3 ás 5 naga 7
Inga 8 an.9 saga.
Lóðrétt:
6 Anna.
1 Finna 2 magi 4 staga
t.— ----------------■—-
BOBBÝ VILDI
KOMA AFTUR
Ensk telpa, sem heitir
Brenda, bjargaði kanínu-
unga úr klóm hreysikatt-
ar úti í skógi. Hún tók
ungann heim með sér og
.annaðist hann um tíma.
Hann var svo lítill, að
hún varð að gefa honum
mjólk og til þess notaði
hún slöngu úr sjálfblek-
ung. Bobbý, svo kallaði
Brenda kanínuungann,
fór vel fram og þegar
þegar hann var orðinn
vel bjargálna fór Brenda
með hann út í skóg, þar
Hvað er nú þetta? Það er von þið spyrjið, en takið
ni'i blýant í hönd og dra.gið strik milli svörtu depl-
anna í réttri númeraröð og þá er svarið við spurn-
ingunni fengið. Ef yþkur iangar til, getið þið litað
myndina á eftir.
sem hún fann hann og
vildi gefa honum fi’elsi
sitt aftur. Þegar hún
sleppti honum hljóp hann
svolítinn spöl frá, en
stanzaði siðan og horfði
í kringum sig, svo sneri
hann við aftur og vildi
hvergi fara. Brenda tók
Bobbý sinn heim aftur
og hann unir glaður í fé-
lagsskap við hundinn
hennar Brendu.
taugaráagur 11. maí 1957 —
Ritstjóri: Vilborg Dagb.artsdóttir — Útgefandi: ÞjóSviljinn
Ivetur fengum við bréf
frá Bjarna litla og
mynd, sem hann hafði
teiknað af víkingaskipi,
hvortveggja birtist í blað-
inu og sjálfsagt nnina
margir eftir því ennþá.
Bjarni hefur heldur ekki
gleymt okkur og sendir
okkur myndir og auk
þess Ijómandi skemmti-
legt bréf. Það er mjög
gaman að bera saman
bréfið frá í vetur og
þétta og athuga hvílík-
um framförum Bjarni
hefur tekið. í skrift og
stíl. Hann hefur auðsjá-
anlega ekki slegið slöku
við skólanámið í vetur.
Hér er svo bréfið og
myndirnar.
Kæra Óskastund!
Ég ætla að senda þér
nokkrar myndir, sem ég !
hef teikna.ð. Nú er skól- 1
irin búinn og bráðum fer
ég í sveitina. Sveitin mín :
er í Austur-Húnavatns- I
Hann þarf að
heyja fyrir
skepnum
sýslu; þar eiga afi minn
og amma heima. Ég á
kind, sem heitir Botna
og hryssu, sem heitir
Brúnka. Handa þeim þarf
ég að heyja í sumar. Ég
fer með Norðurleiðarrút-
unni í sveitina.
Vertu blessuð og sæl,
Bjarni- Frímami Karls-
son, 7 ára, Sólvallagötu
30, Keflavík.
Helga Bachmann er ein
af yngstu leikkonunum
okkar. Hún er Reykvík-
ingur, dóttir Hallgríms
Bachmanns Ijósameistara
hjá Þjóðleikhúsinu og
Guðrúnar Jónsdóttur.
Guðrún, móðir Helgu, er
systir Guðmundar Kamb-
ans skálds, svo Helga á
til listamanna að telja og
ekki sú fyrsta í ættinni,
sem dýrkar Þalíu. Helga
stundaðj leiknám hjá Lár-
usi Pálssyni og lijá Gunn-
ari Hansen. Fyrsta hlufc-
verkið, sem kveður að,
fékk hún í fyrra í leik-
riti Agnars Þórðarsonar
Kjarnorka og kvenliylli,'
Síðan lék hún Dísu i
Galdra-Lofli, Þá hafði
hún stór hlutverk í Systir
Framhald á 3. síð\í
24. marz 1916
Framhald af 17. síðu.
7 og taldi ferðaveður hið bezta.
Kvöddum við því og lögðum
upp með nesti og nýja skó. Það
er að segja, mamma var á nýj-
um selskinnsskóm og koma þeir
nokkuð við þessa sögu. Jörð var
auð upp úr hverfinu, en er kom
i hraunið voru þar fannir, og er
við komum mótsvið Þorbjörn
var þar óslitinn jökull. Pabbi
gekk á undan nokkurn spöl, svo
kom ég og mamma síðust og
gekk svo allt norður urn Stóra-
. skógfell. Stanzar pabbi þar og
spyr hvað sé að, hví mamma
geti ekki gengið svolítið greið-
ar. Ég renn svo á skónum, seg-
ir mamma. Kom þá í-ljós, að til
þess að skæðin slitnuðu betur
hafði hárið verið látið snúa
fram. Þess vegna rann hún lít-
ið eitt aftur í hverju spori og
þreytti það hana mjög.
Hér við bættist, að er við
vorum mótsvið Þorbjörn tók
að snjóa og hvessa af norð-
austri. Jókst veðrið eftir því
. sem lengra dró, og var komin
, allmikil hríð er við komum að
Stóraskógfelli. Héldum við samt
áfram. Höfðum við vörður frá
Skógfelli nokkuð út á hraun-
ið, en er lengra kom hurfu
þærj alveg. Herti nú veðrið
mjög, bæði úrkomuna og storm-
inn. Leið nú ekki á löngu þar
til við erum algerlega búin að
tapa áttum. Ekkert framundan
nema hjarn og allt um kring
grenjandi bylur með vaxandi
frosti. Hvergi neitt til að átta
sig á. Erum við áður langt um
líður orðin rammvillt. Ófærð
var talsverð og þreyttist
mamma því mjög. Samt brut-
umst við áfram og líður svo
fram undir hádegi. Erum við
fetödd undir háum hraunhól.
Þangað upp klöngruðumst við.
Reynum að ráða í hvað til
bragðs skuli taka.
En héðan var ekkert að sjá
nema snævi þakið hraunið og
bylurinn aldrei verri en nú.
Verður mér oft hugsað til þess
er við stóðum þarna. Kuldinn
fór að okkur er við stönzuðum.
Ég var farinn að skjálfa og
mamma líka, þar á ofan nærri
uppgefin. Ég held að pabba hafi
ekki meir en svo verið farið að
lítast á blikuna, því eitthvað
vorum við að tala um hvert
bezt væri að halda. Segi ég þá:
„Eigum við ekki að halda í
þessa átt?“ Segir þá pabbi:
„Vertu ekkert að segja, dreng-
ur, við skulum bara biðja guð“.
Aldrei gleymi ég orðum móður
minnar, því hún sagði orðrétt:
„Það þýðir ekkert. Við hvílum
okkur svolítið og svo leggjum
við af stað. Við komumst til
byggða“.
Það var eins og þessi orð
móður minnar hefðu töframátt,
iþví rétt í sama bili rofaði til
í háloftin og litlu seinna sáum
við það kennileiti, er myndi
bjarga okkur. Við okkur blasti
Kvíguvogþstapi. Hafði okkur
hrakið um tvo til þrjá kílómetra
af leið. Var nú ekki hugsað til
hvíldar, heldur skriðum við
niður af hraunhólnum, og út
á hraunið héldum við i áttina
að Stapanum.
Færðin var afar slæm, en á-
fram brutumst við og loks náð-
um við veginum. En þá var
líka mamma alveg þrotin.
Gengum við þá undir henni,
við pabbi eða mér fannst ég
gera það, og þannig mjökuð-
umst við austur Stapann og
niður af honum. Er við nálg-
uðumst bæina tókum við stefnu
á þann næsta.
Komum við eftir nokkra
stund að Nýjabæ í Vogum.
Börðum við þar að dyrum. Var
okkur boðið inn og lentum
þarna hjá Andrési er þarna bjó
háttaði þegar, en við vorum
eitthvað lengur á fótum, pabbi
og ég. Okkur var borin ágæt
kjötsúpa. Að máltíð lokinni
fórum við pabbi líka að hátta.
Sváfum við öll í sama rúminu,
því ekki voru aðstæður betri
hjá þeim hjónum að taka á
móti gestum.
Andrés bónda hitti ég 16
árum seinna. Sagði hann þá að
einstakt lán hefði verið, að við
urðum ekki úti, því ekki hefði
sér dottið í hug að fólk væri
á ferð í þessu veðri á leiðinni
milli Grindavíkur -og Voga: Fyr-
ir fáum árum lá kona Andrésar
á sjúkrahúsi hér í Hafnarfirði.
Minntist hún þá á þetta ferða-
Fimmtudagur 16, mai 1957 — NYI TIMINN — (9
lag okkar við bróður minn.
Sagðist henni svo frá, að þau
hjónin hefðu tekið eftir okkur
þar sem við mjökuðumst afar
hægt ofan af Stapanum. Sáu
þau að ferðin gekk mjög stirð-
lega. Er við nálguðumst bæinn,
sáu þau að þarna voru á ferð
karlmaður, kvenmaður og ung-
lingsdrengur. Er þau komu að
túngarðinum hné konan niður.
Þar stumruðu þeir yfir henni
litla stund. Allt í einu tekur
maðurinn konuna í fangið og
ber hana heim túnið, heim að
dyrum. Lagði hann þar niður
byrði sína, drepur á dyr og bið-
ur um húsaskjól. Er það fékkst
tók hami enn konuna i fangið
og bar hana inn. Þótti þeim
undur hve léttilega honum fórst
þetta.
Hjá þessum hjónum fengum
við hinar beztu viðtökur. Átt-
um ágæta nótt og vöknuðum
eins og ekkert hefði í skorizt
morguninn eftir. Ekkert ætluðu
þau hjónin að taka fyrir nætur-
greiðann, en eitthvað borgaði
pabbi.
Við yfirgáfum svo þetta
gestrisna fólk og liéldum út á
veg. Þar sltildi með okkur.
Pabbi fór til Grindavíkur, en
við mamma héldum heim til
Hafnarfjarðar. Var fólkið farið
að undrast um okkur. Helgi
hafði í marga daga horft vest-
ur á Hvaleyrarholt, hvort hann
sæi til okkar. Við héldum svo
heim á loftið í Bröttugötu 6.
Ég brá mér niður á möl í bolta-
leik með krökkunum.
Er ég daginn eftir kom í
skólann, sagði kennarinn vi®
mig: „Þú ert búinn að verai
lengur burtu, en þú hafðir levfi
til. Máttir vera burtu í fjóra
daga, en hefur verið fjórtán“. 1
„Já“, sagði ég, en minntiát,
ekki á að við hafði legið, V&
ég yrði draugur á Kvíguvoga-
stapa.
Sá mann sinn . . .
Framhald af 10. síðu
Annað banaslysið á árinvt
Elliott er annar hnefaleikar-
inn sem bíður bana í keppni á
einu ári í Suður-Afríku. I fyrra-
vor dó 21 árs gamall hnefaleik-
ari, Hubert Essakow að nafnh
eftir að hann var barinn í rofc
í keppni í Höfðaborg.
Minningarorð
Framhald af 3. síðu
oft og var hann ætíð lr.nnc
sami. En einna mest dáðfet
ég að því, hve karlmannlcga.
hann tók hinum kvalafuUa.
sjúkdómi, sem varð banamein
hans. En það var illkynjuS
kölkun í mjöðmum og neðan,-
verðu baki, sem ágerðist mjög:
fljótt.
Síðustu máimðina lá hcnnt
rúmfastur á Landsspítalanuir..
og vissi raunar miklu fyrr
hvert stefndi, þótt alltaf væri
viðmótið og hugurinn hinn.
sami. Að endingu vil ég þakka.
honum fyrir góðar samvc -u-
stundir, því hann var sa an-
arlega einn þeirra manna, sená.
gott var með að vera.
Ásmundur Signrðssom ,