Litli Bergþór - 01.04.2009, Side 13

En það var í þá daga... Nú var komin tækni og við
náðum flugunum eftir nokkrar tilraunir.
Við létum fólkið borða flugurnar og það
læknaðist. Reyndar smakkaði ég sjálfur eina og hún
var gasalega bragðgóð. Ég skildi ekki hvað fólkið
var að fussa og sveia yfir því hvað þetta væri vont á
bragðið.
En já, ég varð ónæmur fyrir þessum
moskítóflugum og ræktaði þær heima hjá mér, fékk
mér eina á morgnana og eina á kvöldin.
*
I algleymi
Astrún Sæland
Sagan lenti í 3. sæti í 10. bekk.
Ég opnaði augun og stundi. Vá, hvað ég var með
mikinn hausverk og verki í líkamanum!
Ég nuddaði augun og leit niður á mig og sá að ég var
öll útötuð í blóði. Hvað hafði gerst ?
Hvar var ég?
Ég stóð upp og fann fyrir svima, gat varla staðið
í fæturna svo ég studdi mig við tréð sem var næst
mér. Ég var inni í miðjum skógi, allt var kolsvart en
þó mátti sjá smáa sólargeisla glitra í fjarska. Það var
greinilega að koma morgunn.
Ég settist niður aftur, alveg uppgefin og reyndi
að greiða úr ruglingslegum hugsununum. Ég botnaði
ekki neitt í neinu. Af hverju var ég hér? Af hverju
var ég öll útötuð blóði? Ég var með bólgna vör og
skrámur upp alla fótleggina og illa marin, bæði á
fótum og höndum.
Það rifjaðist smám saman upp fyrir mér að ég
og Lovísa vinkona mín fórum út að skemmta okkur
kvöldið áður. Við komum á barinn um hálf tólfleytið
og stuttu síðar kom karlmaður sem við þekktum ekki
neitt, en ég er viss um að hann sagðist heita Tryggvi
og bauð okkur drykk. Við þrjú skemmtum okkur
mjög vel og ætluðum svo að fara á flotta bílnum
hans í partý hjá vini hans, Tomma. Allt sem gerðist
eftir það er í móðu. Hvar var Lovísa eiginlega?
Mér var orðið kalt, ég stóð upp og byrjaði
að ganga eins hratt og ég gat til að fá smá hita í
kroppinn. Sársaukinn helltist yfir mig, hvað hafði
gerst? Ég þurfti að komast til botns í þessu. Var ég
einfaldlega of drukkin til að muna nokkurn skapaðan
hlut ? Ég hef aldrei nokkurn tíma drukkið það mikið
að ég myndi ekki allt sem gerðist. Ég drekk alltaf í
hófi.
Eftir nokkra göngu komst ég út úr skóginum
og fann ég þá vegslóða sem ég ákvað að fylgja.
Hann lá að húsi og fyrir utan það stóð glæsikerran
hans Tryggva. Tilfinningar mínar öskruðu á að ég
rannsakaði málið betur, myndi að minnsta kosti kíkja
á gluggana. Ég gekk af stað og byrjaði að læðast
þegar ég nálgaðist húsið. Ég leit inn um gluggann
sem ég fann og sá þar Lovísu liggjandi í gólfinu.
Uppi í rúminu, við hliðina, lágu tvær aðrar stelpur og
einnig Tryggvi. Hvað hefur hann eiginlega gert ?
Ég færði mig gætilega að framhlið hússins,
opnaði dyrnar ofur varlega og gekk inn eins hægt og
hljóðlega og ég gat. Víða á gólfinu lágu brotnir hlutir
eins og eitthvað mikið hafi gengið á. Ég var fljót að
finna herbergið þar sem Lovísa lá. Ég sá að hún var
í svipuðu ástandi og ég, marin og bólgin og með sár
á líkamanum. Ég reyndi að vekja hana eins hljóðlega
og ég gat, með því að pikka í hana en hún vaknaði
ekki. Ég ákvað að slá hana laust utanundir. Var hún
ekki heil heilsu? Ég athugaði púlsinn sem greinilega
sló taktfast. Ég reif þá í hana og þá fyrst vaknaði
hún. Hún sá mig og var brugðið. Hún stóð upp,
algerlega ringluð og sá stelpurnar tvær í rúminu með
Tryggva. Hún leit hræddum augum á mig og spurði:
„Hvar erum við?” Ég þaggaði strax niður í henni,
kinkaði kolli í átt að útidyrunum og gaf henni þannig
bendingu um að við skyldum drífa okkur út. Þegar
við vorum komnar út spurði hún mig strax hvað
hefði gerst í gærkvöldi. Hún skoðaði á sér líkamann
sem var allur marinn og sýnileg sár víða að sjá.
- „Hvað er að sjá mig? Ég er öll marin og
blóðug,“ sagði hún og leit á mig. „Og þú ert svona
líka!“
- „Ég man ekki neitt,“ svaraði ég í flýti, „ég
vaknaði úti í skóginum hér fyrir neðan.“
Það kom þögn.
- „Heldur þú...? Heldur þú nokkuð að...?“ Lovísa
stoppaði.
- „Held ég hvað?“ segi ég óþolinmóð.
- „Heldurðu að Tryggvi hafi gefið okkur
einskonar nauðgunarlyf?“
Auðvitað! Af hverju hafði mér ekki dottið það í
hug fyrr. Við ákváðum að finna næstu lögreglustöð.
Við héldum af stað og gengum út innkeyrsluna.
Við gengum í rúman klukkutíma þar til við komum
að þjóðveginum. Við höfðum ekki hugmynd hvar
við vorum staddar en tókum þá ákvörðun að ganga
til hægri í von um að sjá næsta bíl. Við máttum bíða
í tvo klukkutíma eftir næsta bíl, sem stoppaði og
keyrði okkur að næstu lögreglustöð. Þar tilkynntum
við hvað komið hafði fyrir okkur. Lögregluþjónninn
sagðist ætla að hjálpa okkur að finna lausn á þessu
máli og hann punktaði niður hjá sér allt það sem við
mundum eftir og sendi svo tvo lögregluþjóna strax af
stað og lofaði að láta okkur vita hvernig færi. Síðan
fylgdi hann okkur á sjúkrahús til að vera viss um að
við værum heilar heilsu.
13 Litli Bergþór