Landneminn - 01.12.1948, Side 9

Æskulýðsíylkingin átti nýlega tíu ára aimœli. í tilefni af því hefur fyrsti forseti FYlkingarinnar ritað
fyrir blaðið grein þá. sem hér fer á eftir.
EFTIR EGGEliT ÞORBJARNARSON.
Fyrir rúmlega tíu úrum hófst mikil hreyfing fyrir
sameiningu allra íslenzkra sósíalista, eldri sem yngri.
Einn þáttur þessarar sameiningarhreyfingar var stofn-
un Æskulýðsfylkingarinnar — Sambands ungra sósí-
alista.
Islenzka auðvaldið óttaðist þessa sameiningu meir
en allt annað. Og rétt eftir stofnun Fylkingarinnar
gerði borgarastéttin hatursfulla tilraun með hinum
víðfrœga Finnagaldri til þess að einangra hin sam-
einuðu sósíalistasamtök og kæfa þau í fæðingunni.
Heimdallarbílar óku um götur Reykjavíkur og boðuðu
í hátölurum til æsingafunda gegn íslenzkum sósíalist-
um. Og Alþýðuflokksmaðurinn Ingimar Jónsson, skóla-
stjóri, lagði til á fundi í Iðnó, að Sósíalistaflokkurinn
og Æskulýðfylkingin skyldu ofsótt og bönnuð.
Þessi herferð auðvaldsins gegn sósíalistum var mik-
ið próf á Æskulýðfylkinguna. En hún stóðst það,
eins og hún stóðst með sæmd Tékkagaldursaðförina
að íslenzkum sósíalistum síðastliðinn vetur. Þegar
nokkrir menn skildu við Sósíalistaflokkinn árið 1939,
svaraði hin sósíalistiska æska með því að ganga hóp-
um saman í Sósíalistafélag Reykjavíkur. Ut úr atlögu
auðvaldsflokkanna að hinum ungu sósíalistasamtökun,
kom Æskulýðfylkingin sterkari og þróttmeiri bæði að
meðlimatölu til sem og andlegum þrótti. —
Á 10 ára æfi sinni hefur Æskulýðsfylkingin ætíð
verið I fylkingarbrjósti baráttunnar fyrir sjálfstæði og
fullveldi Islands, og gert ítrekaðar tilraunir til þess
að skapa víðtæka einingu íslenzkrar æsku um verndun
hins unga sjálfstæðis. Nauðsyn þessarar baráttu hefur
verið og er því meiri, sem þjóðin stendur nú andspænis
opinberri ásælni erlends slórveldis, sem j)egar hefur
fótfestu í landinu, en þó ekki síður fyrir það, að hin
ráðandi öfl íslenzkrar borgarstéttar heyja nú grímu-
lausa baráttu fyrir j)ví, að ísland gangi erlendu stór-
veldi algerlega á hönd og innlimi sig sjálft í hernaðar-
kerfi þess. Svo lágt leggjast j>au að staðhæfa, að þjóð-
erni íslendinga sé ekki orðið mikils virði, og að Is-
lendingar eigi ekki að láta stjórnast af viljanum til
að lifa sem sérstök og fullvalda þjóð.
Ég er ekki í neinum vafa um j)að, að í jæirri
báráttu, sem framundan er fyrir tilveru og sjálfstæði
íslenzku j)jóðarinnar, mun Æskulýðfylkingin verða
áfram í fylkingarbrjósti og efla starf sitt fyrir rétti
Islendinga til lands síns, minnug J)ess arfs, er for-
feður ellefu alda liafa gefið okkur, minnug þess lieil-
hrigða ])jóðarstolts,sem sérhverjum ungum íslending
verður að búa í brjósti. —
Æskulýður Islands hefur notið þeirra lífskjara og
menntunarmöguleika á undanförnum árum, sem ekki
eru önnur dæmi til í sögu þjóðarinnar. Hraust og
velbyggð kynslóð hefur vaxið upp, vegna þess, að
alj)ýðusamtökin og framfaraöfl þjóðarinnar gáfu auð-
mannaklíku Islands ekki óskorað tækifæri lil að sölsa
undir sig hinn vaxandi þjóðarauð stríðsáranna. I þess-
ari baráttu hafa ungir sósíalistar hvarvetna um land
átt drjúgan þátt.
En nú stendur þessi sami æskulýður andspænis því,
að lífskjörin eru rýrð með hverjum mánuðinum sem
liður. Nokkur hluti unga fólksins er þegar farinn að
kenna á atvinnuleysinu, sein fyrir 10 árum grúfði yfir
lífi þúsunda ungmenna. Dýrtíð og húsnæðisvandræði
verða æ tilfinnanlegar á vegi unga fólksins í leit þess
að hamingusömu lífi. Fjárhagslegir möguleikar a^sk-
unnar til framhaldsnáms eru þegar farnir að þrengjast.
öll ])essi þróun grundvallast á þeirri afturhaldssömu
LANDNEMINN 9