Landneminn - 01.12.1948, Qupperneq 22

Rakcl
Eftir Erskine Caldwell
Á hverju kvöldi kom hún niður eflir gegnum myrk-
ur liúsasundsins. og birtist skyndilega í björtu Ijósi
götunnar eins og óttaslegið barn, sem hefur villzt
að heiman. Eg vissi að bún kom aldrei út úr húsa-
sundinu fyrr en klukkan átta og þó hljóp ég þangað
sum kvöldin tveim tímum fvrr og beið hjá stóra rauð-
og grænmálaða vatnspóstinum þangað til hún kom. í
alla þá mánuði, sem ég hafði þekkt hana, hafði hún
aðeins tvisvar eða þrisvar komið of seint, og þá var
klukkan aðeins tíu mínútur yfir átta, J>egar hún kom.
Kakel hafði aldrei sagt mér hvar lnin átti heima
og hún vildi aldrei leyfa mér að fara heim með sér.
Þar sem húsasundið byrjaði, við vatnsj>óstinn, voru
dyrnar, sem hún kom út um klukkan álta, dyrnar,
sem lokuðust að baki henni klukkan tíu. Þegar ég
hað hana leyfis til að fara heim með henni, afsakaði
hún sig alltaf og sagði, að faðir sinn vildi ekki að
hún væri með strákum og ef hann sæi okkur saman
mundi hann berja liana miskunnarlaust eða reka hana
frá sér. Af |>essum ástæðum hélt ég loforð mitt og
fór aldrei lengra með henni en þangað sem húsa-
sundið byrjaði.
„Ég skal alltaf koma niður eftir að finna þig á
kvöldin, Frank,“ sagði lnin og bætti við í flýti, „eins
lengi og þú óskar eftir, að ég komi. En þú verður
að muna loforð þitt, að reyna aldrei að komast að
því hvar ég á heima og ekki reyna að fara heim með
mér.“
Ég sór og sárt við lagði.
„Ef til vill geturðu einhverntíma komið að heim-
sækja mig,“ hvíslaði hún og snerti handlegg minn,
,,en ekki núna. Þú mátt aldrei fara lengra en að
vatnspóstinum, fyrr en ég gef |>ér leyfi til þess.“
llakel hafði sagt J>etta við mig í næstum livert
skipti sem ég hitti hana, eins og hún vildi fá mig
til að halda, að einhverskonar liætta fælist í myrkri
húsasundsins. En ég vissi, að )>ar var engin slysa-
hætta, J>ví að húsið okkar var á næsta leyti og ég
var eins kunnugur í nágrenninu og hver annar. Auk
J>ess var ég vanur að ganga um húsasundið, er ég
kom heim á daginn, en J>annig gat ég stytt mér leið
að bakdyrunum, J>egar ég var að verða of seinn í
matinn. En J>egar dimmt var orðið, átti Rakel húsa-
sundið, og ég fór aldrei |>á Ieið á kvöldin af ótta við
J>að, sem ég kynni að sjá eða heyra til Rakelar. Ég
hafði lofað henni undireins í uj>j>hafi, að ég skvldi
aldrei elta hana til að komast að því hvar hún ætti
héima og að ég skyldi aldrei reyna að fá vitneskju
um hvert væri raunverulegt nafn hennar. Ég hélt
orð mín til hins síðasta.
Ég vissi að Rakel og foreldrar hennar voru fátæk,
J>ví að hún hafði notað sama kjólinn í hér um bil heilt
ár. Það var snjáður og slitinn baðmullarkjóll í föln-
uðum bláum lit. Ég hafði aldrei séð óhreinindi á hon-
um og ég vissi, að hún þvoði liann á hverjum degi.
Hann hafði margsinnis verið bættur af stakri vand-
virkni, og á hverju kvöldi sem ég sá hana varð ég
áhyggjufullur af því, að ég vissi, að kjóllinn mundi
ekki geta enzt mikið lengur. Ég var stöðugt hræddur
um að kjóllinn mundi J>á og þegar rakna sundur og
mig hryllti við J>ví, að sú stund gæti runnið uj)j). Mig
langaði til þess að bjóða henni að kauj>a handa henni
kjól fyrir þá fáu dollara, sem ég átti í sparibauknum,
en ég þorði ekki einu sinni að minnast á slíkt við
hana. Hún mundi ekki hafa leyft mér að gefa sér
)>eninga, og ég vissi ekki hvað taka skyldi til bragðs,
22 LANDNEMINN