Landneminn - 01.02.1949, Page 9

JÓNATAN JÓNSSON:
Hvöt
Andar köldu um íslands byggðir
ókyrr nótt, sem fer um lönd.
Skýjaklakkar hnýttum hnefa
halda fast um refsivönd.
Snögg og váleg veðrabrigði
vigja tárum dœmda ey.
Hrekja öldur óláns blakkar
öskuvisið þjóðarfley.
Gegnum úlfgrá ígulvirki
urðarmáni bleikur fer.
Geiminn syrtir banablika.
Blóði spýtir styrjarhver.
Haftröll œða enn með ströndum
eimi spúa og dauðaglóð.
Leifturskin af loftsins göndum
leika um storð og kvíðna þjóð.
Ennþá drekka œstir lýðir
eitri blandna styrjarveig.
Hugir hverfast hatri þrungnir,
hjörtun slá af duldum geig.
Óskabarni Atlantsstrauma
ögrar nom við Skuldar brunn.
— Brúnaköld úr keri stökkvir
kveldsins blóði um frelsisunn.
~— ------------—
Út úr gröfum íslands stígur
endurborin dauðra sveit.
Rotnuð mold í rósarlíki
ryður braut í frelsisleit.
Feðra vorra faðminn opnar
Fjörgyn hlý á móti sól.
Helgar mundir biðja í blœnum
blítt um náð og eilíft skjól.
Fennir kyntar frelsisglóðir
fyrir svika refsidóm.
íslands liðnu leiðarsólir
lauga tárum visin blóm.
Skáldin hvessa skarpar brúnir,
skammvinns sakna glœsibrags.
Strengir titra, tregans harpa
tryggðir vekur liðins dags.
Ennþá fjöllin föðmum binda
frostsins bál og eldsins glóð.
Ennþá stjörnur augum lýsa
œgikaldri fannaslóð.
Ennþá huldar hamravœttir
helgan kyrja „Rammaslag".
Ennþá brattir auðnutindar
Islands varða frelsisdag.
Standið vörð og stílhvöss dœmið
stjarfa lund og teprusál,
auðsins þrœl með eðli geitar,
erlend völd og sleikjumál.
Þó að tímans svanur syngi
sœrðri veröld dauðabrag,
vonum samt, — að guð og gœfa
gisti Frón með bjartan hag.
LANDNEMINN 9