Landneminn - 01.04.1955, Blaðsíða 10

EIIVAR li It IST.J ÁNSSOX:
Andvaka
Mildur og róandi höfgi fellur á
Tómas Hálfdánarson bæjarfulltrúa,
þar sem hann situr í mjúkum hæg-
idastólnum í vistlegu dagstofunni
sinni.
Það er sem allt leggist á eitt með
að svæfa hann á þessu útmánaða-
kvöldi.
Þögn og kyrrð ríkir allsstaðar í
húsinu. Lýðræðisblaðið er allt skrif-
að í sínum vanabundna tón, sem er
svo samrunninn lífsskoðunum hans
og hugðarefnum, að það kemur engu
róti á hugann.
Fréttirnar í útvarpinu eru ekki
annað en margendurteknar stríðs-
fréttir og láta í eyrum eins og ró-
andi vögguvísa.
Bæjarfulltrúinn geispar lengi og
innilega.
Veðrið: Norðaustanátt, snjókoma
eða slydda.
Byrjað er að leika á orgel, passíu-
sálm, með viðeigandi andagt.
Réttast að skrúfa fyrir. Jæja —
ekki sakaði að hlusta á eitt vers eða
svo.
Einhver byrjar að lesa sálm
kvöldsins, með drungalegii grafar-
raust.
)
„Sajna hóglega heimsins au’S,
hugsýkin sturlar ge3,
þigg aj drottni þ tt daglegt brauð
duga lát þér þar me<5.“
i
1
Ojæja. Var það nú ekki helzti
mikil nægjusemi? Þetta gat kannski
nægt bláfátæku fólki, en allt öðru
máli gegndi um þá, sem bjuggu við
sæmilegan efnahag. Það gat ekki
talizt ámælisvert þó að þess háttar
fólk veitti sér ofurlítið fleira en rétt
það, sem kallast mátti daglegt brauð
— en allt í hófi — auðvitað allt í
hófi.
„Þeir sem fátœkan fletta jé
fólskuverk drýgja slíkt,
guð láti þig ei glœp Jxtnn ske,
aS gjörir annaS þvílíkt.“
Hvað var að heyra? Gat það átt
sér stað, að þetta og annað eins væri
úr passíusálmunum hans Hallgríms?
Það lét í eyrum eins og áróður af
verstu tegund. Bölvað smekkleysi af
útvarpsráði að strika ekki svona
Iagað út, áður en lesið var í útvarp.
Fólk gæti farið að ímynda sér að
Hallgrímur heitinn hefði verið
kommi eða krati. Auðvitað hefði
slíkt aldrei getað átt sér stað um
annan eins guðsmann. Og þó —
þessum skáldum var aldrei að
treysta. Svo hafði maðurinn líka
veiið járnsmíðanemi um skeið, og
við hverju mátti þá ekki búast. Það
var ekkert efamál, að það borgaði
sig að gera sæmilega við góð skáld.
Sjálfsagt hafði það verið misráðið
að setja manninn niður á annað
eins hallæriskot og Saurbæ á Hval-
fjarðarströnd.
Það er ósennilegt, að hann hefði
kveðið svona, ef liann hefði setið í
góðu brauði með lax og sel, egg og
dún.
Orgelleikurinn að Ioknúm lestri
fullkomnar hin svæfandi áhrif
kvöldsins.
Bæjarfulltrúinn sígur dýpra og
dýpra niður í hægindastólinn.
Hendur hans síga niður í keltuna,
Lýðræðisblaðið sígur alla leið nið-
ur á gólf; allt sígur niður á við;
höfuðið niður á bringu, gleraugun
niður á nefið, augnalokin, kinnarnar
og hver dráttur í andliti hans slapp-
ast og sígur, og fyrr en varir er
Tómas Hálfdánarson sofnaður svefni
hinna réttlátu.
Hann hrekkur fljótlega upp af
blundinum við ónotalegt ýlfur og
hastarlega bresti og skruðninga í
útvarpstækinu.
Hann rýkur upp í ofboði og
slekkur á tækinu.
Þetta mundi vera hið illræmda
truflanaútvarp, sem Lýðræðisblaðið
hafði stundum minnzt á. Þessu
höfðu þeir sjálfsagt ætlað að salla á
Hallgrímssálmana, en orðið heldur
seinir fyrir.
Það var víst ekki um annað að
ræða en hypja sig í rúmið.
Hann slekkur Ijósið í stofunni og
fer inn í svefnherbergið.
10 LANDNEMINN