Landneminn - 01.04.1955, Blaðsíða 17

KÖSBKKG G. SNÆDAK:
Fyrsta bók Móse
1.—S. hapitulí, 1.—10. vers.
1 -» Himnafaölrinn hafði skapað heljarmikla
-L jörð. fiskana og vötnin og vlllldýra-
hjörð, aldingarðinn Eden og ótal blómafjöld.
2 Ó. hve bá var fagurt það föstudagskvöld. —
3 Og einum degi lengur að verklnu hann vann.
Það varð til þess hann skapaöi konu og mann.
4 Þ& var drottinn þreyttur og þóttl hvildin
5 “ góo. Átta stunda vlnnudagur var þá ekki
6 I móð. Hann lelt yflr helmlnn og labbaðl í
bæinn — og svaf allan sunnudaginn.
7 f\ Um dagmál daglnn eftir kom drottinn niöur
i garð og engan skyldl undra hve yíir sig
8 hissa ’ann varð: Eva var sokkin i syndir og
9 saurguð af matarást. En Adam sat skjálfandi í
10 skugga og skrlfaði: „Guðlnn, sem brást."
stétt, en hins vegar hinar vinnandi stétt-
ir þjóðfélagsins, sem afskiptar verða, af
þvi að forréttindastéttin hirðir arðinn aí
vlnnu þeirra. Þessl átök höfuðfylking-
anna um arðskiptinguna þróast eðll sinu
samkvæmt í átök um sjálf þjóðfélagsvöld-
in. Eignastéttin, sem sérréttinda nýtur.
verður að sjálfsögðu fulltrúi stéttaþjóð-
félagslns, sem hún vlll varðveita fyrlr
alia muni, en verklýðsstéttin, alþýðu-
stéttin, gerist íulltrúi hins stéttlausa
þjóðfélags, það er að segja þjóðfélags
sósíallsmans, sem eltt getur leyst vand-
kvæði hennar og losað hana undan ok-
inu. Um stjórnmáiaflokkana er nú hins
vegar það að segja, að þeir eru fulltrú-
ar stéttanna á hlnum pólitíska vettvangi,
og flokkabaráttan endurspegiar I raun og
veru hagsmunabaráttu stéttanna. Það er
því ljóst, að enda þótt stjórnmálaflokkar
geti verlð margir innan tiltekins þjóö-
féiags, þá hlýtur flokkaskiptingln, eins
og stéttaskiptingin, að vera i eðli sinu
tviþætt. Annars vegar eru borgaraflokk-
arnir, sem til þess eru settir að reka er-
Indi borgarastéttarinnar og vernda arð-
ránssklpulag hennar, en hins vegar verk-
lýðsflokkarnir, það er að segja þeir, sem
bera Það nafn með sönnu, en ekkl i
blekkingaskynl, en sllkir flokkar hljóta,
elns og reynslan sýnir, ávallt að vera
andstæðingar rikjandi sklpulags og hafa
á stefnuskrá sinni lögleiðingu sósíaliskra
þjóðíélagshátta. Engum skyni bornum
manni getur blandazt hugur um, að
stjórnmálaátökin í borgaralegu þjóðfélagl
gerast aðallega milll þessara tveggja
höfuðfylkinga. Hversu margir sem borg-
araflokkarnir kunna að vera, greinir þá
aldrei á um meginatriðl þióðmálanna.
sjálft þjóðfélagsskipulagið. Eðli sinu sam-
kvæmt hljóta þeir ávallt að vera sam-
mála um, að vernd og varðvelzla auð-
valdsskipulagsins sé Það meglnhlutverk,
sem allt annað verði að lúta, og Þess vegna
eru þeir jafnan albúnir að snúast sem
einn flokkur gegn hverjum raunveruleg-
um verklýðsílokki, hvenær sem í odda
skerst. Fjöldi borgaraflokkanna i mörg-
um þjóðlöndum sannar engan veginn, að
á þeim sé grundvallarstefnumunur, eins
og bezt sést á þvi, að tala þeirra er eng-
um almennum lögmálum háö. Henni get-
ur munaö milli eins eða tveggja og heill-
ar tylítar að mlnnsta kosti, og það i þjðð-
félögum, þar sem stéttagreining er í að-
alatriðum hin sama.
Af þelrrl óhrekjanlegu staðreynd, að
höfuðfylkingar stjórnmálabaráttunnar í
borgaralýðræðlsþjóðfélagi eru í raun og
veru aðelns tvær, lelðlr nú það, að ætti
að vera um nokkurt raunverulegt
stjórnmálajafnréttl að ræða, yrði að
tryggja verklýðsfylklngunni jafnmiklð af
áróðurs- og boðunargögnum og jafnmikið
íjármagn og borgarafylkingln hefur yfir
að ráða. Hér á Isiandi yrðl Sósíalista-
flokkurinn aö hafa elns mikinn blaðakost
og SJálfstæðlsflokkurinn, Framsóknar-
flokkurinn og hálfur Alþýðuflokkurinn að
minnsta kosti og aðra aðstöðu eftir þvi. í
Bandaríkjunum yrði Kommúnistaflokkur-
inn að haía allt þetta til jafns við sam-
einaða fylkingu Repúblikana og Demó-
krata. Þetta dæmi sýnlr betur en flest
annað, hvilík fáránleg firra hún er stað-
hæfingin um stjórnmálajafnréttlö í borg-
aralegu þjóðfélagi.
Þær staðreyndir, sem lýst hefur verið
hér á undan, valda þvi, að allur stjórn-
málaáróöur í borgaralýðræðisþjóðfélagi er
ákaflega einhliða. Móti hverju orði, sem
sósíalistar eða kommúnistar eiga kost að
koma á framfæri vlð almenning, hafa
andstæðingar þeirra tök á að koma tug-
um eða jafnvel hundruðum orða þjóðun-
um til augna og eyrna. Með þessum eln-
hliða stjórnmálaáróðrl er lika kosninga-
jafnréttið gert við blekkingu að mjög
verulegu leyti, þvi að kjósendum er
ekki gefinn kostur að kynnast sjón-
armiðum beggja hinna andstæðu fylk-
inga i jöfnum mæli. Menn geri sér
ljóst, hvað hér er um að ræða: Á hinum
pólitíska vettvangl standa tvær höfuð-
fylkingar hvor andspænis annarri. Önn-
ur er fulltrúi úreltra og ómannúðlegra
þjóðfélagshátta og gersamlega óvisinda-
legra þjóðfélagskenninga. Hún hefur öll
hin ókjósanlegustu skilyrðl til að koma
áróðri sínum á framfæri. Hin er fulltrúi
hins nýja Þjóðskipulags frelsis, jafnrétt-
is og bræðraiags, sem koma skal, íull-
trúi mannúðlegra, vituriegra og vísinda-
iegra þjóðfélagskenninga. Hún á þess
ekki nema mjög takmarkaðan kost aö
flytja fólkinu boðskap sinn, og það sem
verra er, — sjónarmlð hennar afflutt af
áróðursgögnum hinnar fylkingarinnar-
margfalt á vlð það sem hún hefur tök
á að flytja Þau sjálf óbrjáluð. Þetta mætti
orða á þá ieið, að fyrlr hvert satt orð,
sem sagt er og skrifað um sósíalisma eða
kommúnisma i þjóðfélagl borgaralegs
Jýðræðls, eru sögð eða skrifuð ósönn orð.
svo að tugum eða hundruðum nemur.
Þetta veldur því, að melri hluti kjósenda
neytir yfirieitt atkvæðisréttar sins öðru-
visi en hann myndl gera, ef þeir væru
ekkl beittir svona ósönnum og einhliða
áróðri af hálfu borgarafyikingarinnar. Það
er þvi ekkl hægt að segja með sanni, að
kjósendur séu yfirleltt frjálslr að því,
hvernig þelr neyta atkvæðls sins, jafnvel
þó að þeir imyndi sér það sjálfir. Kosn-
ingajafnréttlð, sem svo mjög er lofsung-
ið, er því ekki raunverulegt.
Það ætti ekki að vera þörf á frekari
greinargerð fyrir þeirri staðreynd, að
borgaralýðræðið veitir ekki öllum þegnum
sinum sama rétt, — ekki elnu sinni öilum
þelm, er réttar njóta I orðl kveðnu.
Hér hefur nú einkum verið fjallað um
pólitiska lýðræðlð, en venjulega er það
eitt haft í huga, þegar rætt er um lýð-
ræði í borgaralegu þjóðfélagl. Formæl-
endur borgarastéttarinnar þekkja varla
yfirgripsmeira lýðræðishugtak eða viður-
kenna það að minnsta kosti ekki að jafn-
aöi. En sannleikurinn er sá, að pólitíska
lýðnæðlð er ekkl nema nokkur hluti hins
fullgilda lýðræðis, nokkurs konar yfirsmíð
I.ANDNEMINN 17