Unga Ísland - 01.12.1949, Qupperneq 32

30
þeir að gera hér?“ hvísluðu þær. „Heldur Herodes, að við
getum ekki hagað okkur sæmilega? Heldur hann, að svo
marga stríðsmenn þurfi til að gæta okkar?“
En aðrar svöruðu hvíslandi, að þetta væri eins og við
ætti hjá konungi. Herodes héldi aldrei veizlu sjálfur, án
þess að höll hans væri full af hermönnum. Það væri til
heiðurs fyrir gestina, að þungvopnaðir hermenn stæðu
þar og héldu vörð.
Þegar við upphaf veizlunnar voru litlu börnin feimin
og hrædd og héldu sig sem næst mæðrum sínum. En brátt
fór að lifna yfir þeim og þau fóru að gera sér gott af góð-
gæti því og gersemum, sem Herodes bauð þeim.
Það var sannarlegt töfraland, sem konungurinn hafði
skapað fyrir hina litlu gesti sína. Þegar þau gengu um
svalirnar, sáu þau býflugnabú, þar sem þau gátu rænt
hunanginu, án þess að nokkur reið býfluga hindraði það.
Þau sáu tré, sem beygðu svignandi greinar sínar hlaðnar
ávöxtum niður til þeirra. f einu horni voru töframenn, sem
töfruðu vasa þeirra fulla af leikföngum á svipstundu, og
í öðru horni var dýratemjari, sem sýndi þeim tvö tígris-
dýr, er voru svo töm, að þau gátu riðið á bakinu á þeim.
En í þessari Paradís með öllum hennar unaðssemdum
var þó ekkert, sem dró svo mjög að sér athygli barnanna,
sem hin langa röð hermanna, sem stóðu hreyfingarlaus-
ir öðru megin við svalirnar. Hinir skínandi hjálmar drógu
að sér augu þeirra, hin ströngu þóttalegu andlit og hin
stuttu sverð í fagurbúnum skeiðum.
Allan tímann, sem þau léku- sér og ólmuðust, hugsuðu
þau sífellt um hermennina. Þau héldu sér enn í fjarlægð
frá þeim, en þau langaði til að koma nær og sjá, hvort
þeir væru í raun og veru lifandi og gætu hreyft sig.
Leikirnir og veizlugleðin óx við hvert augnablik. Her-
mennirnir stóðu stöðugt hreyfingarlausir. Börnunum
fannst það óskiljanlegt, að nokkur gæti staðið svona ná-