Bændablaðið - 26.02.2002, Blaðsíða 22

22
BÆNDABLAÐIÐ
Þríðjudagur 26.júni 2001
Höfum trú ú
Keran: „Ég er fæddur og upp-
alinn á Geitagili í Örlygshöfn, en
þar bjuggu foreldrar mínir. Þau
voru meö blandaðan búskap ffam
til ársins 1991, en þá var hætt með
kýmar og skipt alfarið yfir i
sauðfé."
Birna: „Ég er fædd á Patreks-
firði en á ættir að rekja hingað i
sveitina því faðir minn er ffá
Kvigindisdal. Eftir að við Keran
tókum saman keyptum við okkur
íbúð í Örlygshöfh og bjuggum þar
í tólf ár eða allt þar til við fluttum
hingað. Við eigum fjögur böm.
Atli Snær er 19 ára og býr á Pat-
reksfirði ásamt unnustu sinni;
tvíburamir Óli Ásgeir og Ingþór
em 16 ára gamlir og dóttirin
Maggý Hjördis er 9 ára."
Hver var ásíœðan fyrir aó þið
keyptuð Breiðuvik?
Birna: „Ætli helsta ástæðan
hafi ekki verið sú að Breiðavík
hafði verið til sölu á almennum
markaði í nokkum tíma og hálf-
gerður uggur var í okkur um stöðu
svæðisins ef ferðaþjónusta í
Breiðuvík leggðist niður. Einnig
var ég orðin atvinnulaus og sá ekki
fram á að ég fengi neina vinnu hér
í sveitinni. Ég hef nefnilega alltaf
haft þörf fyrir að vinna eitthvað
meira en heimilisstörfin. Fljótlega
eftir að við fluttum í Örlygshöfn
keyptum við hjónin verslunarhúsið
sem kaupfélag Vestur - Barð-
strendinga byggði á sínum tíma og
þar rákum við verslun í nokkur ár.
Þetta var svipað og kaupfélögin
voru í gamla daga. Það fékkst flest
í búðinni; matvara, olía, tvinni og
gjafavara svo eitthvað sé nefnt.
Þetta gekk í nokkur ár, eða þar til
Bónus kom til sögunnar fyrir sunnan.
Þá duttu viðskiptin vemlega niður
hjá okkur þannig að við hættum.
Þá fór ég út í að sauma flísfatnað
og breyttum við verslunarhúsinu i
saumastofú og lager. Þetta gekk
það vel að ég fékk systur mína
Halldisi í þetta með mér og í nokkur
ár framleiddum við og seldum
bæði hér á landi og út um heim.
Þetta var rosalega gaman. En svo
var farið að flytja slíkan fatnað
hingað til lands og hann varð
sífellt ódýrari. Það kippti fótunum
undan rekstrinum hjá okkur þannig
að við hættum framleiðslunni seint
á árinu 1998."
Keran: „Ég hafði á þessum
árum verið í búskapnum með for-
eldrum mínum. Við vorum með
um 300 fjár á Geitagili en jörðin er
landlítil og okkur vantaði beiti-
land. Breiðavík er aftur á móti
landmikil jörð með víðáttumikið
beitiland. Svo höfðum við aðeins
komið nálægt ferðaþjónustu. Við
vorum með skólahúsnæðið í
Örlygshöfn á leigu í nokkur sumur
og seldum gistingu þar. Það var
dálítið að gera í því yfir hásumarið
og þar sáum við líka að þetta er ört
vaxandi grein, og að framtíðin
gæti hugsanlega legið í ferða-
þjónustunni."
Hefiur ferðaþjónustan hér
gengið eins og þið vonuðust eftir?
Birna: „Já, ég get ekki sagt
ánnað~e«-a& AÚð-höfijfn-veójaó-á-
Árið 1999 urðu eigendaskipti að jörðinni Breiðuvík í Vesturbyggð (áður
Rauðasandshreppi). Jörðin er ekki í alfaraleið, en húsakostur er mikill að
vöxtum. Það má rekja til þess að þar var í nokkra áratugi starfrœkt drengja-
heimili á vegum ríkisins. Undanfarin 15 ár hefur verið ferðaþjónusta í
Breiðuvík, og lnin farið vaxandi, enda dregur Látrabjarg árlega til sín
þúsundir ferðamanna. Nýju eigendurnir heita Birna Mjöll Atladóttir og
Kerait Stueland Olason. Þau komu reyndar ekki langt að, því þau bjuggu
áður í Örlygshöfn og fluttu sig aðeins yfir Hafnarfjallið. En þó að Birna og
Keran hafi þekkt vel til á þessum slóðum þóttu kaup þeirra á jörðinni tals-
verð tíðindi. Það hefurjú verið algengara síðustu ár að fólk flytjist á brott úr
dreifbýlinu en að einstaklingar ráðist í fjárfestingar sem nema tugum
milljóna. Fréttamaður heimsótti hjónin í Breiðuvík og rœddi við þau m.a. um
búskap og ferðaþjónustu. A myndinni hérfyrir ofan eru þau Keran, Maggý,
Oli Asgeir og Birna Mjöll. Ingþór var ekki heima þegar myndin var tekin.
réttan hest. Miðað við tölur frá
fyrri eigendum varð strax fyrsta
sumarið veruleg aukning. Það
sama gerðist í fyrra og í ár er
svipaður fjöldi. En í sumar höfðum
við ekki skólann í Örlygshöfh því
leigan á honum var hærri en við
gátum sætt okkur við. Við vorum
með um 2000 gistinætur í fyrra og
þetta vex mun hraðar en við áttum
von á. Það væri líka hægt að auka
þetta verulega með því að byrja
fyrr á vorin. Fólk sem kemur
hingað er að langmestu leyti
áhugamenn um fugla og náttúru-
skoðun. Þeir ferðamenn gætu í
raun komið fyrr á vorin en þeir
gera nú."
Keran: „Fuglinn kemur í
bjargið um miðjan apríl og þá gæti
fólk farið að koma, en hingað
koma nánast engir ferðamenn fyrr
en um miðjan maí. Það eru að
sjálfsögðu að mestu leyti út-
lendingar sem koma í fuglinn. Ég
held að við íslendingar gefúm okkur
almennt ekki marga daga til að
fylgjast með fuglum, nema þá
helst þeir sem vinna við
-'-rannsóknir-.------------------------
Það var hjá okkur um 20
manna hópur af erlendum fúgla-
skoðurum í fyrra. Við vorum að
benda þeim á áhugaverða staði hér
í nágrenninu, eins og Dynjanda í
Amarfirði og Rauðasand. Þau vom
nú ekkert á því að fara þangað, en
að lokum tókst okkur að telja þau á
það og eyddu þau einum degi á
hvomm stað. Síðan sögðu þau að
þeim hefði ekkert þótt varið í að
koma þar. Þau vildu bara vera út á
bjargi, fylgjast með lundanum og
taka myndir. Leiðsögumaðurinn
þeirra sagði okkur að þessi hópur
hefði tekið um 40 þúsund myndir á
bjarginu. Þama vom sko ekki
neinir fátæklingar á ferð því ein
myndavélarlinsan kostaði litlar 7
milljónir króna. Þess má geta að
þessi hópur er hjá okkur í sex
sólarhringa á hverju ári."
En hvað getiö þið tekið við
mörguni i einu?
Bima: „Við getum tekið við 50
manns í uppbúnum rúmum eða
svefnpokum hér í Breiðavík en hér
bjóðum við upp á veitingar allan
daginn. Flestir sem gista eru tvær
- 4 i4 -þrjá^-næturT -fá -inorgunv-etó-og
nesti fyrir daginn og koma svo í
kvöldmat eftir að hafa ferðast um
nágrennið. Ég legg áherslu á að
við emm ekki með hótel heldur er
þetta rekið sem gistiheimili og
þjónustan miðast við það. Við er-
um ekki með margt fólk í vinnu
heldur er þetta eingöngu fjölskyldan,
þ.e. ég og þrjú yngstu bömin. Þau
hjálpa mér við að skipta á rúmunum
sem oft em um 50 á dag. Þau
aðstoða líka í matsalnum og líkar
útlendingunum það afar vel, finnst
það bara heimilislegra. Bömin min
em öll alveg ótrúlega dugleg og ég
gæti þetta ekki án þeirra. En ég get
lika leitað til foreldra minna og
systur á álagstímum. Það er ómetan-
legt hvað þau þrjú hafa verið okkur
mikil stoð og stytta í þessu öllu
saman, hvemig þau hafa hvatt
okkur og staðið við bakið á okkur
sama á hverju hefur gengið. Eiga
þau bestu þakkir skilið fyrir það.
Einnig hefur faðir minn aðstoðað
okkur við sauðburðinn, tekið
næturvaktir og hluta af dag-
vaktinni og vonandi verður það
svoleióis áfram.
Örlygshöfn og hún er mikið í notkun
yfir sumarið, en þar getum við
tekið á móti 10-15 manns. Það er
farið að aukast að íslendingar
komi og séu þar í viku eða svo,
eins og í sumarbústað. Hér er líka
nokkuð stórt tjaldsvæði sem er
núorðið talsvert notað. Fyrsta
sumarið var lítil nýting á því þannig
að við vorum að spá í að leggja
það niður. Af einhverjum ástæðum
frestuðum við því og settum upp
nokkur borð með áföstum bekkjum
og viti menn, aðsóknin marg-
faldaðist árið eftir og hefúr aukist
stöðugt síðan.
Á tjaldsvæðinu bjóðum við
upp á eldunaraðstöðu, matsal og
sturtu og svo er klósett bæði úti og
inni. Það er talsvert um að tjald-
gestir komi inn á kvöldin og fái sér
hressingu við barinn. Þá er líka oft
dreginn upp gítar og spilað og
sungið á mörgum tungumálum í
einu. Við sjáum ekki fram á annað
en við verðum að gera aðra tilraun
til að fá skólann í Örlygshöfn
leigðan, þar sem þegar er farið að
bóka fyrir árið 2002. í skólanum er
hægt að taka á móti 16 manns í
rúmum og 30-40 á dýnum.
Skólahúsið er t.d. upplagður staður
fyrir átthaga- og ættarmót sem
mikið er í tísku að halda um þessar
mundir."
Keran: „Það er gaman að geta
þess að þegar hér dvelja hópar
útlendinga er þeim alltaf boðið
dálítið óvænt annað kvöldið sem
þeir eru hér. Bima byijaði á því
fyrsta sumarið að bjóða þeim
hákarl og brennivín. Það er oft
mikið fjör í kringum þetta, því allir
vilja snafsinn en til að fá hann
verða þeir fyrst að borða hákarlinn.
Síðasta sumar bættum við svo um
betur þannig að nú þurfa allir að
smakka allan þann súrmat sem við
þekkjum, harðfisk og síðan há-
karlinn. Við höfum reynt að fá
ferðaskrifstofúmar til að taka þátt í
þessu með okkur því þetta er tals-
vert dýrt, en þær samþykkja það
ekki. Það er samt ekki hægt að
hætta þessu þvi sömu farar-
stjóramir koma ár eftir ár og em
yfirleitt búnir að láta hópinn vita
að hér megi búast við einhverri
uppákomu annað kvöldið og það
vekur eftirvæntingu fólksins. Við
höfum því dregið saman í
auglýsingakostnaði og leggjum
peninginn frekar í þetta."
En Birna og Keran stunda ekki
eingöngu ferðaþjónustu. Þau reka
einnig ijárbú, stunda skólaakstur,
sjá um vitavörslu á Bjargtöngum
og eiunig sjá þau um veður- at-
huganir í Breiðuvík[SBSlj, en
veðrið er tekið þar fimm sinnum á
sólarhring. Hvemig fer þetta allt
saman?
Keran: „Ég var með skóla-
aksturinn áður en við keyptum
Breiðavik, eða síðan 1988, og hef
ekki sleppt honum enn. Við emm
með dálítið sérstaka tilhögun héma
í sveitinni. Það er daglegur akstur
á nemendum í skólann héma í
Örlygshöfn ffam að jólum, en eftir
áramót em krakkamir í heimavist
og þá er aðeins keyrt í skólann á
mánudögum og þau svo keyrð
heim síðdegis á föstudögum. Það
er einna verst að samræma þetta á
vorin því það er einna mest að gera
í keyrslunni í maímánuði. Þá er
skólaferðalag og líka farið með
krakkana í sundkennslu á Pat-
reksfjörð. Svo byijar jú sauðburð-
urinn um miðjan maí. Við emm
með um fímmhundruð fjár á
fóðmm og höfum það á tveimur
stöðum, þ.e. hér í Breiðavík og á
Geitagili. Hér er afar góð fjömbeit
fyrripart vetrar og fé því létt á
fóðmm. Við gefum því rúllur í
gjafagrindur úti með beitinni en
tökum svo á hús á timabilinu
febrúar - mars. Þá klippi ég allt féð
um leið og það kemur inn og fæ
þar með hreina og góða ull. Á
Geitagili er þetta allt með hefö-
bundnu sniði, féð tekið á hús og
rúið þegar vetur leggst að og gefið
inni til vors þar til það er borið.
Það má líka til gamans geta þess
að við höfum veriö að koma upp
-Svo-eigum-við-ennþé-íbúéina-í----æðarVarpi- -sem -hefur- -auk-ist-: -æ