Skátinn - 01.12.1935, Side 9

S K Á T I N N
9
aftnr og loftstraunnirinn, sein lék um liann
liélt vatninu köldu og fersku.
Þetta ferðalag var hið yndislegasta. Við vor-
um engum háð, máttum halda áfram, eins og
við vildum. Við vorum heppin með veður. Hit-
ar með minsta móti, en sifelt sólskin og logn.
Oft hituðum við okkur kaffi á heiðarbrún, eða
jafnvel á fjallstindi og nutum landslagsins.
Vegakort mjög fullkomin sögðu okkur allt liið
merkasta um hvern stað.
Hjálpárstöðvar voru viða við veginn. Þar
fengum við bensin og matvöru og gistum þar
oft. Sumstaðar hélt liið opinbera uppi þessum
stöðvum, fékkst þar gefins eldiviður, til þess að
kynda hál. Ríkið launaði þar mann, til þess að
líta eftir. Þetta var gert til þess að koma í veg
fyrir skógarelda. Ferðamenn héldu sig að þess-
um stöðvum, í stað þess að kynda elda á víða-
vangi, þar sem enginn var til eftirlits.
Svona ferðir fara mjög i vöxt, og fara þær
auðugir sem snauðir menn.
Það voru eins og óskrifuð lög, að liver væri
öðrum lil yndis og aðstoðar á þessum ferðalög-
um. Varla kom maður svo að hjálparstöð um
kvöld, að ekki væru þar einhverjir, sem fögn-
uðu hinum ókunna gesti og byðu honum hálið
sitl til afnota, settust hjá honum og hófu
skemtilegar viðræður. Það var eins og að koma
frá eyðimörku að hafi. Hvergi fann ég vínlvkt
af manni á þessari löngu ferð útliafanna milli,
og lítið var um reykingar. Það er eins og sá
flokkur manna, sem temur sér fjallgöngur og
annað útilíf í guðs grænni náttúrunni liafi oft
ósjálfráða óbeit á eiturnautnum. Þeir finna það
vel, að það er meiri nautn að anda að sér hreinu
fjallalol'ti en reyjarsvælu af eiturjurtum. Hið
fýrnefnda er orkugjafi lil örvunar og vakning-
ar heilhrigði og þroska, hinu síðarnefnda fylgir
deyfð og doðamók af sljófgun hanvæns eiturs,
seigdrepandi óvinur allrar heilbrigði.
Við Iiöfðum haklið áfram ferð okkar svo vik-
um skifti. Hver dagur var eins og ný opinberun,
nýtt landslag, nýir hæir og borgir. Ég hafði
þann sið, að koma við i lijálparstöð næstum því
hvers þorps, lil þess að fá bensin í bílinn. Þar
fékk ég vegakorl og hafði tal af kunnugum
mönnum. Ég hafði þvi nóg bensín, þó langt
væri oft milli stöðva. Þó kom það fvrir, að ég
nam staðar úti á þjóðvegi vegna bensinskorts.
Þá leið ekki á löngu, að menn komu á eftir mér á
bíl. Billinn nam staðar. Menn stigu út úr lionum
og spurðu mig hvað væri að. Gáfu þeir mér ben-
sin, sem nægði til næstu stöðvar. Enga borgun
þáðu þeir, þegar ég lét í ljósi þakklæti, sögðu
þeir: „Pass it on“. Þetta góðverk lét ég berast
til annara þegar færi gafst og minntist þess
þá jafnan hve feginn ég var að fá þessa hjálp-
Svipað dæmi kom fyrir mig þegar bíllinn hilaði
úti á þjóðvegi. Var mér þá innan hrjósts eins og
þegar ég kom af eyðimörkinni og að hafinu.
En nú mun komið mál að segja frá atburð-
inum, sem átti að vera aðalefni þessa máls.
Iíg fór snemma á fætur, eins og jafnan á
þessu ferðalagi. Við höfðum gist undir stórum
trjám úti í skógi, skammt frá veginum. Stór horð
og sæti voru þar undir einu trénu. Við höfðum
borðað þar kvöldverð áður en við sofnuðum,
og skilið eftir nestið á horðinu vandlega vafið
í bréf. Þegar við komum á fætur, sáum við að
einliver hafði farið i nestið og horðað af ostbita.
Þegar við fórum að borða, heyrðum við liáan
og livellan söng ofan úr trénu. Loks kom fagur-
hlár fugl á stærð við þröst ofan úr trénu. Blá-
fuglinn flögraði um kringum okkur, og settist
loks á borðshornið, sem lengst var frá okkur og
tók mjög hraustlega til matar síns, og virtist
hafa beztu lyst á réttunum, svo við hárum á
horð fyrir hann. Við bjuggumst til ferðar, tók-
um saman farangur og renndum af stað. Blá-
fuglinn sendi okkur kveðju sína ofan úr trénu.
Við fórum fram hjá stórri kúahjörð. Bóndi
var sjálfur að mjalta þar úti. Hann seldi okkur
fulla fötu af spenvolgri mjólk og tók lítið gjald
fyrir.
Nú komum við inn í litla fallega horg. Það,
sem einkum einkennir borgir í Ameríku, er
að þær hafa breiðar og beinar götur og stór
opin svæði (Parks) með grasvelli, goshrunna,
hlómreiti, stór og falleg tré og horð og hekki
undir. Þetta kemur af því, að borgirnar eru
ungar í aldri. Sumar miljónaborgirnar eru ekki
eldri en fimtíu ára. Þær liafa því margar verið
skipulagðar áður en þær fór að byggjast.
Þegar við komum í borgina, kom lil okkar
drengur, á að gizka um tólf ára að aldri. Hann
bauð okkur góðan daginn gíaðlega. Mér varð
starsýnt á drenginn. Hann var ímynd hreysti
Fr'amh) á bls. 11.