Orðlaus - 01.03.2004, Blaðsíða 44

Mér finnst
Þær skoðanir sem að birtast hér eru ekki á ábyrgð Orðiaus.
Mér finnst óréttlátt að í öðru knattspyrnuliði á
velli séu aðeins níu útileikmenn á meðan það
eru 10 í hinu. Mér finnst óréttlátt að laun annars
hvers manns séu 10% lægri en hinna.
Woman is the Nigger of the World söng John heitinn
Lennon og hefur því miður ennþá rétt fyrir sér þó
löngu látinn sé. Meðallaun í landinu eru 210.000 kr.
Ef launamunur er 10%* fá konur að meðaltali 21.000
kr. minna á mánuði en karlar. Það gera 252.000 krónum
sem konan fær ekki á ári. Það er gömul klisja en sönn
að peningum fylgi völd. Þeim fylgja ekki bara völd til
að hafa áhrif í pólitík og viðskiptum. Þeim fylgja völd
til að stjórna lífi sínu. 252.000 kr. fylgir til dæmis vald
til að fara tvisvar, þrisvar til útlanda, kaupa sér föt,
aðgang að fjölmiðli, tölvuleik, tónlist eða hvað annað
sem maður telur að bæti líf manns. En fyrir margar
ungar konur færu þessar krónur reyndar i það sama
og höfundur Harry Potter, J.K. Rawlings, var glöðust
yfir að nota sína aura í. „Það besta við að verða
milljarðamæringur var að losna undan
fjárhagsáhyggjunum" sagði hún í viðtali. Það er
staðreynd að stöðugar fjárhagsáhyggjur eru slítandi
og geta leitt til vanlíðunar og jafnvel þunglyndis og
annarra sjúkdóma. Það er líka staðreynd að fátækt er
oftar hlutskipti kvenna en karla. Lífsbarátta fólks á
mörkum þess mögulega er upp á llf og dauða og veitir
konum sem þar eru ekki af hverri krónu.
Einhvern tíma í framtíðinni verður launamunur
kynjanna talinn jafngildi þrælahalds. En nú er eins og
fólki sé slétt sama. Látum vera þó þetta mál brenni
ekki á hreðjungum, þeir njóta jú forskotsins sem þeir
hafa í meiri völdum. Það hlýtur að vera dapurlegt fyrir
sjálfsmynd ungra kvenna að vera álitnar 10% minni
menn en karlmenn. En hvar eru brjáluðu konurnar?
Kröfugöngurnar? Undirskriftalistarnir? Kærurnar?
Allsherjarverkföllin? Molotov-kokteilarnir?
Hryðjuverkasamtök kvenna? Einu sinni var einn dagur
tekinn í kvennaverkfall, en það er svo langt síðan að
elstu kerlingar rétt rámar í hann. Og fjölmiðlar hlusta
ekki á nýfemínista nema þær séu að fjalla um klám og
önnur kynferðistengd efni.
Hvernig stendur á því að það gengur svona hægt að
laga ástandið? Er leiðin til jafnréttis bara svona löng?
Eru konur svona Ijúfar, bljúgar, nægjusamar og
umburðalyndar að eðlisfari? Er hinn frjálsi markaður
búinn að finna út í eitt skipti fyrir öll að konur séu
10% lakari vinnukraftur en karlar? Hvað er til ráða?
Kynlifsbann í anda Lýsiströtu, Darby sjálfsmorðsárás í
anda Súffragettanna; (einhver fórnfús kona gæti hent
sér inn á brautina á kappreiðum Fáks í vor). Hvað með
nýjar aðferðir? Tölvupósthringur. Konur hætti að mála
sig, hætti að versla, msn-spjallherferð, kaupa Helga
Hós til að mótmæla fyrir sig. Eða hvað?????
Kannski tekur því ekki að gera neitt í þessu, þetta eru
nú ekki nema 19 milljarðar á ári sem íslenskar konur
eru snuðaðar um. - hvað er það milli vina?
Sverrir Björnsson
*Samkvæmt skýrslu nefndar um efnahagsleg völd
kvenna frá febrúar 2004 fá konur að meðaltali 11%
lægri laun en karlar fyrir sömu vinnu. En munurinn á
heildartekjum karla og kvenna er 31.6%.
• • • • •
I just ca!l to say i iove you
Karlmenn beita misjöfnum aðferðum við að nálgast
konur. Margir hverjir reyna að heilla þær upp úr skónum
eftir nokkra drykki með misjðfnum árangri. Þeim sem
verður hvað helst ágengt hitta á jafnoka sinn I drykkju
og hvorugt muna nokkurn skapaðan hlut þegar þau
vakna í faðmlögum daginn eftir.
Þegar ég var yngri og sjálfsmyndin kannski ekki upp á
sitt besta reyndi ég ýmsar aðferðir við að nálgast
stelpur. Oft stríddi ég þeim, girti niður um þær eða
togaði jafnvel í hárið. Slfkar aðferðir dugðu ágætlega
hjá mér eins og hellisbúum fyrir nokkur þúsund árum
en vart í dag. Ég man lítið eftir öðrum aðferðum nema
ef undan er skilin aðferð sem ég held ég hafi bara
reynt einu sinni. Það var líka alveg nóg. Þá var óöryggið
slíkt að ég skrifaði gjarnan niður á blað það sem ég
ætlaði að segja við fótk í síma. Þetta átti ekki bara við
um stelpur heldur jafnvel ef ég ætlaði að hringja í
föður minn sem ég heyrði I með nokkurra mánaða
fresti.
Hvað um það. I þetta eina skipti sem ég beitti þessari
aðferð á stelpu var ég í tíunda bekk. Stelpan, sem var
ári yngri en ég og I öðrum skóla, haföi gefið mér undir
fótinn kvöldið áður pg Ifkaði mér vel. Eftir miklar
vangaveltur í skólanum ákváð ég ásamt vini mínum að
fara heim og leggja á ráðin um hvaða leið gæti reynst
áhrifaríkust fyrir ungling með brenglaða sjálfsmýnd.
Niðurstaðan var ekki óvitlaus að okkur fannst í fyrstu.
Við skrifuðum niður á blað allt sem ég ætlaði segja og
spyrja hana að og við gáfum okkur svörin hennar Ifka.
Blaðið leit einhvern veginn svona út:

Ég: Jú það væri frábært. Segjum það bæ.
Stelpa: Ok, bæbæ.
Eins og gefur að skilja tók það okkur alllangan tfma
að semja spurningar og svör - enda erfitt að reyna
gefa sér það sem stúlkur á þessum aldri hugsa. Þótt
sjálfsmyndin væri ekki góð á þessum árum vorum við
samt ekki í vafa um að stúlkan myndi vilja hitta mig
aftur.
Þegar við þóttumst vissir um að ég myndi ekki klikka,
enda með spurningar og svör fyrir framan mig, létum
við slag standa. Ég tók upp símann, valdi númerið -
sem í þá daga var fimm stafa en ekki sjö - og beið.
Síminn hringdi og loks var svarað. Spennan var orðinn
óbærileg og ég var farinn að svitna af stressi.
Halló, svaraði kvenmannsrödd. Líklega mamma
stúlkunnar.
Ég herti upp hugann og spurði: Er Gunnur heima?
Maginn var kominn í hnút og ég vissi ekki hvert ég
ætlaði. Bráðum myndi reyna á mig fyrir alvöru þegar
stelpan tæki við tólinu.
Nei, því miður, sagði mamman. Hún er í skólanum. Á
ég að taka skilaboð?
Nei, nei, sagði ég aumingjalega. Ég hringi bara aftur
seinna.
Önnur eins vonbrigði hafði ég ekki upplifað. Allt planið
var fyrir bí. Allar spurningarnar og svörin. Öll sú vinna
sem við höfðum lagt á okkur var til einskis. Vinur minn
benti mér að vísu á að ég gæti notað blaðið aftur
seinna um kvöldið. Ég fhugaði það vel og lengi en
ákvað síðan að sleppa því þar sem mamma gæti séð
það. Henti því frekar f ruslið. Seinna frétti ég líka að
stelpan vildi ekkert með mig hafa og þá varð ég líka
guðslifandi feginn að hún var ekki heima. Eftir þetta
ákvað ég frekar að hringja og mæta örlögunum í stað
þess að ákveða þau fyrirfram.
Vinur minn reyndi annarskonar tækni. Sú tækni virkaði
ekki eins vel þótt hugmyndin væri miklu betri en mln.
Hann hringdi í stúlkuna sem hann heillaöist af og þegar
hún kom í slmann, kynnti hann sig og hóf söng:
I just cali to say I love you,
I just call to say how much I care...
• • • • •