Orðlaus - 01.03.2004, Blaðsíða 30

Eitt af mínum helstu áhugamálum eru prentmiðlar.
Hvernig þeir eru uppbyggðir og hvernig þeim er beitt.
Fjölmiðlaflóran hér á landi er að taka á sig nokkuð
alþjóðlegan blæ, þar sem neytendum gefst kostur á
að velja á milli ábyrgrar fréttamennsku og svo
gjörsamlega óábyrgrar þvælu þar sem keppst er við að
níða mannorð einstaklinga. Mér finnst tilvalið að varpa
hér minni sýn á málið.
Heiðursorð blaðamanna er ekki lengur eitthvað
sem menn keppast um að viðhalda, það snýst allt um
að finna nógu öflugar fyrirsagnir
svo einhver lesi og oft á tíðum er
skáldað eða ýkt til að gera slæma
frétt sæmilega eða góða frétt betri.
Raunin er sú að markaðurinn kallar
á þetta, það er ekki eins og
blaðamenn séu illa innrættir, það
ríkir bara samkeppni sem gerir það
að verkum að besta leiðin til að ná athygli er að ganga
fram af fólki. Persónulega býður mér við
ritstjórnarstefnu DV eins og hún er í dag, en á sama
tima les ég í gegnum blaðið í hvert skipti sem það
kemur út og skemmti mér oft á tíðum konunglega.
Eins og ég sé þetta þá reynir Morgunblaðið að halda
tryggð sinni við ábyrgan fréttaflutning þar sem reynt
er að koma sannleikanum á framfæri. Fyrir vikið er
blaðið þunglamalegt og leiðinlegt, en þó verða þeim
af og til á mistök eins og til dæmis þegar birt var mynd
af mér og Fjölni Bragasyni, húðflúrartista undir fyrirsögn
sem kynnti okkur til leiks sem framverði íslensku
rasistahreyfingarinnar, en það er önnur saga.
Hömlurnar eru aðeins slakari á Fréttablaðinu, enda er
það snepill sem er fyrst og fremst að koma fréttunum
hraðsoðnum á framfæri. Fréttirnar komast til skila í
það fáum orðum að maður nennir að lesa það og ef
það er eitthvað sem maður vill kynna sér nánar þá les
maður sömu frétt í Morgunblaðinu og fær þar með
díteila málsins. Með þessu er ég að segja að ég upplifi
Fréttablaðið sem einskonar efnisyfirlit Morgunblaðsins.
DV er siðan miðillinn þar sem landinn er vaktaður og
mistök náungans skjalfest. Það er afar sjaldgæft að í
því blaði sé að finna jákvæðar fréttir. Þar fá grunaðir
menn birtar myndir af sér og hljóta þar með
meðhöndlun sekra. Það fær enginn vægan dóm i
dagbiaðinu enda eru flestar fyrirsagnir þar í
fullyrðingastíl án þess að nokkuð hafi verið sannað.
En svona er heimurinn bara, það er ekki eins og þetta
blað sé einsdæmi, það eru ótal gulupressublöð
víðsvegar í heiminum sem keppast um að grafa upp
skítlegar fréttir um áberandi einstaklinga. Fólk vill lesa
efni af þessum toga og ég er algjörlega í þeim hópi.
Lærdómurinn sem ég hef dregið er sá að það er ekki
hægt að trúa því sem maður les. Tjáningarfrelsi gerir
það að verkum að mönnum er heimilt að skrifa hverja
þá þvælu sem þeim sýnist og þar við situr. Þeir aðilar
sem reynt hafa að fara i málaferli til að hreinsa mannorð
sitt hafa flestir borið ekkert úr
býtum nema aukna neikvæða
umfjöllun um sjálfan sig. Þetta er
vítahringur sem skapaður hefur
verið af mannfólkinu sjálfu, það
fer enginn í gegnum lífið án þess
að gera mistök og til eru fjölmiðlar
sem nærast nær eingöngu á því að
þefa uppi mistök annarra og gera úr þeim fréttamat,
svo ef enginn gerði mistök þá eru mistökin skálduð
upp. Ég fagna hverjum þeim degi sem ég vakna, kíki
á blöðin og sé að það er ekki forsíðumynd af mér þar
sem búið er að grafa upp einhvern fortíðardraug eða
kasta upp einnhverri tilbúinni þvælu, en sá dagur mun
áræðanlega koma.
Snorri Barón
Ég fagna hverjum þeim degi sem ég vakna, kíki á
blööin og sé að það er ekki forsíðumynd af mér þar
sem búið er að grafa upp einhvern fortíðardraug
eða kasta upp einnhverri tilbúinni þvælu
KYIULÍF LEIÐIR AF SÉR MEIRI
'rit ori
Það skemmtilegasta sem ég veit er að heyra fólk
skilgreina sjálft sig, þegar það er fullkomlega
hreinskilið! Ég veit ekki hversu oft ég hef oltið um af
hlátri þegar vinkona mín hefur sagt eitthvað svo
hrikalega illkvitið um sjálfa sig til þess eins að við
getum hlegið, og þá að henni. Ég held að við,
mannfólkið, séum að verða betri og betri í þessu,
grímurnar sem við berum eru að verða of þungar og
við viljum losna við þær. Þetta er þó enginn
hægðarleikur þar sem sú manneskja sem leynist undir
niðri er oft á tíðum í algerri mótsögn við þá sem við
sýnum dagsdaglega, þvf viö erum "illkvitnari",
yfirboröskenndari og villtari en við þorum aö sýna.
En hver er ég og hvað á ég með að fullyrða þetta? Ég
ætla að skrifa um hvernig hlutirnir eru en ekki um
hvernig þeir eiga að vera, en auðvitað undir nafnleynd
því ég eins og aðrir þori ekki að láta grímuna falla,
ekki ennþá allaveganna. Með nafnleynd get ég þó
svipt hulunni af þvf hvernig ég er, hvað ég geri og
hvað ég er að hugsa en falið mig á bak við manneskjuna
sem ég sýni út á við.
Ég er einhleyp, ágætlega sæt og nokkuð klár. Ég elska
að daðra og hef gaman af að tæla stráka. Flestir strákar,
ef þeir vissu hvernig ég hugsa, myndu eflaust kalla mig
druslu en það er ég ekki, þeir hafa bara hitt andstæðing
sinn, ég er kvenmanns hözzler og mér hefur aldrei
liðið betur. Þetta gerðist ekki á einni nóttu, það tók
tfma að vita hvar ég setti mín eigin takmörk, hvað ég
vildi og hvernig ég ætlaði að hegða mér í samræmi
við það, en mér hefur tekist það. Eftir að ég uppgötvaði
þann kost að vera kvenmaður eru mér allir vegir færir
og það sem ég ætla að skrifa um í pistlum mfnum
framvegis er um mig og hvernig ég sé hlutina.
fram að þvf næsta og þá er það gleymt. Auðvitað er
það þó misjafnt eftir hverjum og einum hversu oft
manneskjan nælir sér í djammmaka en flestir gera það
þó allaveganna einstaka sinnum! Það sem er þó
leiðinlegast við þetta allt er að kynlíf biður um meira
kynlíf. Hversu sorglegt er það fyrir okkur sem sofum
hjá kannski einu sinni í mánuði eða á eins og hálfs
mánaða fresti? Eitt gott kynlíf, við hugsum stanslaust
um það næsta mánuðinn og emjum yfir meiru, svo
loksins þegar þörfin er að slökkva á sér erum við aftur
komin á vagninn.
Þegar þú stundar kynlif þá geturðu ekki hugsað um
annað en kynlíf, allt verður kynferðislegt og allir í
kringum þig finna fyrir fullnægingar straumunum sem
leiöa frá þér. En svo detturðu úr lukkupottinum og
það er skorið á strenginn. Hægt og rólega gerist þetta,
þér finnst fínt að samskipti þín við hitt kynið sé af
skornum skammti og þú sættir þig við að hðzzla
einstaka sinnum. Hözzlið fer svo að fjara út hægt og
rólega og djammið er þín eina huggun þar sem þú
nælir þér kannski í sleik og blikkar mann og annan en
þú ert hættur að gefa frá þér fullnægingar vlbrana og
þar af leiðandi verðurðu alltaf minna og minna
spennandi fyrir vikið. Þegar á botninn er komið og
varla sála litið við þér i langan tima ertu kominn á það
stig að vink frá öðrum aðila er orðin saga til næsta
bæjar... og það er krísufundur daginn eftir því þú ert
kannski mögulega kominn meö gæja (spiliö og þú ert
hæst ánægð meö vinkið.
Afhverju erum viö að gera okkur þetta? Stunda kynlff
á djamminu þegar við vitum aö það leiöir af sér meiri
óhamingju því þú ert bara að kveikja á þörfinni en
ekki að slökkva á henni. Jú, annars myndum .við eflaust
, aldrei! En afhverju getum við e

i n
v; r

inski
mnn =.u'
vijl sofa saman.
'uimól
InJfTVttirni

.1.^ -■ u. js .iw/íílSÍii. .*. : _ J.