Orðlaus - 01.03.2004, Blaðsíða 42

of mikið af því góða...
L, XL og XXL. ( kynferðislegum órasögum eru gjarnan
notuð stór og mikil orð til að lýsa fjálglega hrikalegum
kjötflykkjum sem eru þar [ aðalhlutverkum: „hann
hamraði tröllvöxnu tóli sínu í skaut hennar sem aldrei
fyrr", ,,hún renndi fingrum sínum niður fyrir
buxnastrenginn og táraðist næstum af gleði þegar hún
uppgötvaði titrandi, blóðfyllt hold hans sem var svo
vel útilátið að henni var ómögulegt að grípa utan um
það allt með grannri meyjarhönd sinni", „þegar blóðið
streymdi fram í
tröllaukinn liminn
var eins og hann
öðlaðist sjálfstætt
I í f , h ú n
andvarpaði bæði
af eftirvæntingu
og undran".
Karlmenn sem
miða sig við svona
tröllasögur og að
sjálfsögðu
klámmyndirnar
sem lifa í stöðugri
angist um að
þeirra heilagasti
líkamspartur sé annaðhvort ekki nógu langur eða
breiður. Þess vegna eyða kynlífsskríbentar, ráðgjafar
og meðferðaraðilar mikilli orku í að sannfæra karlmenn
og heiminn allan um að stærðin skipti í raun og veru
engu máli, heldur heillandi persónuleiki þeirra,
nærgætni og huggulegheit. Það er hins vegar minna
rætt um þá sem eru í raun tröllauknir neðan til svo að
til vandræða heyrir. Þaö er nefnilega ákveðinn hópur
manna sem burðast um með svo stór typpi að það háir
þeim beinlínis, ekki aðeins í kynlífinu heldur jafnvel í
daglega lífinu. Þeir veigra sér jafnvel við að fara í sund
eða líkamsrækt þar sem þeir gætu þurft að hátta sig
með öðrum eða klæðast þröngum lendarskýlum, af
ótta við störu og gláp. Við erum hér að tala um stærðina
30 sm eöa þar fyrir ofan. Karlmenn sem hafa þennan
djöful að draga eiga sér þá ósk oft heitasta að þeir
hefðu aðeins minni lim, ekki síst vegna reynslu sinnar
í kynlífi. Auðvitað er til heill hellingur af konum sem
nýtur þess að horfa á og gæla við vel útilátna limi en
öllu má nú ofgera. Strákarnir með stóru typpin hafa
flestir lent í því oftar enn einu sinni og oftar en tvisvar
að konur hafa gripið andann á lofti, ekki af hrifningu
heldur hryllingi þegar herlegheitin hafa verið opinberuð
í svefnherbergjum og meyjarskemmum. Oftar en ekki
treysta ástkonur þeirra sér ekki til þess að veita þeim
munngælur, af ótta við að kafna, hvað þá að hafa við
þá samfarir, af ótta við að rifna eða fá innvortis
blæðingu og andast í kjölfarið. Kynlíf þessarra manna
þarf því alls ekki að vera betra eða ævintýralegra en
kynlíf annarra manna því eins og aðrir karlar þrá þeir
vitaskuld að stinga typpinu inn í eitthvað mjúkt, heitt
og blautt.
Nokkur ráð
Ef þú ert í vandræðum með stærðina getur þú gert
ýmislegt til að gera líf þitt auðveldara. Ef ný ástkona
er kynnt til sögunnar getur gagnast að undirbúa hana
áður en hneppt er frá, ræða um (vanda)málið og
útskýra að þetta sé hlutur sem valdi þér kvíða í kynlífinu.
Ekki ætlast til þess að rokið sé beint í samfarir. Leyfðu
henni heldur að kynnast kjötinu hægt og rólega -
handleika það og gæla við án þess að þú gerir kröfu
um að komast inn í hennar helgasta vé. Kannski gæti
verið gaman fyrir ykkur að horfa á hvort annað í
sjálfsgælum svona til að byrja með. Kynlífið þarf að
sjálfsögðu ekki að vera legganga eða limmiðað -
lesendur mínir eru vonandi búnir að læra það.
Munngælur má að sjálfsögðu stunda, þá geturðu bent
ástkonu þinni á að
nota hendur sínar
sem stoppara. Halda
til dæmis með
báðum höndum um
skaftið og leika við
kónginn og efsta
hlutann með munni
og tungu. Vel sleipar
hendur sem snúast
þétt um holdið eru
oft ekkert verri
kostur en munnur
sem gleypir. Þá getur
komið sér vel að eiga
dálítið sleipiefni í
náttborðsskúffunni, til að mynda undraefnið Astroglide
sem fæst í hverju apóteki. Sleipiefni er líka algjört
grundvallaratriði [ samförum þegar svona stendur á.
Þá þarf að nota nóg af því og fara öilu hægt og rólega.
Ekkert hjakk eða læti þá gengur þetta örugglega á
endanum. Leggöngin hafa ótrúlega teygjueiginleika
sem koma að sjálfsögðu best í Ijós í barnsfæðingum.
Ef konan er algjörlega fráhverf samförum eða
afskaplega smávaxin má líka prófa pylsu og
pylsubrauðsaðferðina. Þá liggur konan með lærin þétt
saman og limurinn er látinn renna milli þeirra aftan
frá, nuddast í raun milli barmanna. Þessi aðferð hefur
reynst mörgum vel og veitir báðum aðilum unað. Að
lokum vil ég senda 30+ hópnum baráttukveðjur.
Ragga á kyn.is
Strákarnir með stóru typpin hafa flestir lent í því oftar
enn einu sinni og oftar en tvisvar að konur hafa gripið
andann á lofti, ekki af hrifningu heldur hryllingi þegar
herlegheitin hafa verið opinberuð í svefnherbergjum
og meyjarskemmum.
f nánast öllum vestrænum samfélögum eru
hjónabandsskilnaðir tíðir. Með aukinni framsókn
kvenna í atvinnulífinu, hefur nútímakonan öðlast
sjálfstæði sem hún hafði ekki fyrir 50 árum.
Þrýstingur samfélagsins hefur beinst að
einstaklingshyggju en ekki að hinum gömlu
hjónabands-og fjölskyldugildum. Undraverðast
er að markaðurinn gefur einnig ákveðin skilaboð,
auglýsingar eru gjarnan með slagorðin; „verið
frjáls og óháð." Skilaboð samfélagsins hafa
greinilega haft þau áhrif að meira segja Ken og
Barbie eru skilin eftir 43 ára hjónaband.
Augljóslega er þetta enn ein herferðin sem
eflaust mun ná athygli neytenda, enda náði hún
til höfundar.
Nú á Barbie að vera tákn hinnar einhleypu og
hamingjusömu framakonu en Ken er aftur á móti
haldinn sambandsfælni, samkvæmt talsmanni Barbie.
Þegar litið er yfir sögu Barbie er ekki úr vegi að skoða
hvernig staðalímynd hennar hefur breyst ( gegnum
þessi 43 ár. í fyrstu var Barbie tákn húsmóðurinnar með
svuntuna sem stóð við hlið mannsins síns með steisjonbil
og hið fullkomna einbýlishús. Nú er hún fráskilin og
greyið hann Ken er kominn með leið á henni og ber
fyrir sig þá afsökun að hann sé hræddur við sambönd.
Nokkuð Ijóst er að þessi frægu leikföng endurspegla
hugsunarhátt þjóðfélaga hverju sinni, til dæmis
sambandsfælni sem er nýyrði 21. aldarinnar.
Nú er hægt að spyrja af hverju Barbie er orðin einhleyp
og Ken með sambandsfælni? Fyrir 50 árum síðan var
orðið „sambandsfælni" ekki mikið notað, fólk gifti sig
og hélt sér í hjónabandinu til æviloka. Karlmenn og
konur höfðu ekki kost á því að bera fyrir sig
sambandsfælni vegna þess að þjóðfélagið bauð
einfaldlega ekki upp á það. I dag virðist mjög
eftirsóknarvert á meðal ungs fólks að vera einhleypur,
frjáls og óháður. Bæði kynin Ijúka sínu námi, fjárfesta
í eigin ibúðum og eru alfarið án skuldbindinga, oft á
tíðum til langs tíma. Einhvern tímann ganga þó flestir
út, maðurinn er félagsvera og getur í raun ekki verið
einn of lengi. Enda getur höfundur nánast fullyrt að
hin hefðbundna djammsena snýst ekki einungis um að
stúta nokkrum bokkum, heldur eru langflestir á
kjötmarkaðnum í þeirri von að hitta maka sem gæti
orðið þeirra lífsförunautur.
Ein spurning brennur þó á vörum höfundar. Af hverju
getur Barbie ekki alveg eins verið haldin
sambandsfælni? Málið er að þetta blessaða orð er
ofnotað og oftúlkað. Allir þekkja „dömp" línuna; „
það er ekki þú, heldur ég" eða „ getum við ekki bara
verið vinir?" og þar fram eftir götunum. Sambandsfælni
er einfaldlega afsökun fyrir því að þú vilt ekki vera
með þeim sem þú ert að hitta. Við höfum einhverja
draumsýn yfir þann eina rétta eða þá einu réttu og ef
við finnum að hlutirnir eru ekki að ganga, þá segjum
við bara að við séum hrædd við sambönd. Það er
ópersónuleg og hlutlaus afsökun til að losna við deitið.
Sumir segja að það sé öpdeituð útgáfa af „það er ekki
þú heldur ég" línunni og þýðir með óbeinum orðum;
„mig langar ekki í þig". Góð vinkona lýsti þessu á
svipaðan hátt og að bera undir sig hausverkinn
góðkunna sem afsökun til að sofa ekki hjá. Kannski er
gott mál að við reynum að vera með afsakanir sem
ekki særa viðkomandi en „sambandsfælni" á ekki að
vera líkamlegt ástand eins og svengd eða þreyta. Því
þegar öllu er á botninn hvolft er óttinn ekki til staðar
þegar við hittum þann eina rétta.
Sambandsfælni og „nostalgía" hinna einhleypu eru
ríkjandi gildi og þankagangur á okkar tímum.
Bandarísku þættirnir, Beðmál í borginni (Sex and the
City) sýna líf hinna einhleypu í heimsborginni New
Vork, í öllu sínu veldi. Þar leika fjórar einhleypar konur
á alls oddi og stunda stefnumótabransann mjög
reglulega, samhliða skókaupum og öðru stússi. Ekkert
væri eins æðislegt að vera einhleypur eins og þær
stöllur í Sex and the City. Þær fara á nýja og framandi
klúbba, drekka Cosmopolitan, deita hina og þessa eftir
því sem við á og mála bæinn i öllum regnbogans litum.
Eitt er þó eftirtektarvert í samskiptum þeirra á milli,
þær tala bara um karlmenn og kynlíf. Það má því
klárlega segja um þær vinkonur að allar eru þær í leit
að hinum eina sanna, þó þær sjálfar gefi sig ekki út
fyrir það. Þetta rennir því stoðum undir þá sorglegu
staðreynd að öll erum við, í leit að hinum eina rétta
félaga í gegnum allt lífið. Eins og Kim Cattrall, leikkonan
sem leikur hina kynþokkafullu Samönthu, sagði svo
réttilega: „ Það er mun skemmtilegra að vera á lausu
í „Sex and the City." en það er í alvörunni.
Helga Arnardóttir